Ongeveer 20 jaar geleden werd Charlie geboren.
Niemand had op dat moment kunnen denken dat ze een belangrijke rol zou spelen in een andere wereld. Een wereld die volgens de meeste mensen niet bestond.
In de steek gelaten door haar ouders zoekt ze...
Alec had me weer gered. Voor de zoveelste keer ondertussen. Deze keer had hij er wel een hoge prijs voor moeten betalen. Een vampier was binnengedrongen in de kelder en had me tegen de muur geduwd. Alec was juist op tijd geweest om hem te stoppen, alleen kwamen er toen een heleboel vampiers de kelder in. Ik bekeek het hele gevecht vanop een afstand. April had zich onder de keldertrap verstopt. Ik had net genoeg adem om nog te schreeuwen toen een vampier, die achter Alec stond, hem doorboorden met een ijzeren staaf.
De rest ging razendsnel. Er kwamen andere weerwolven de kelder in, de vampiers werden verjaagd en Alec lag op de grond. In zijn mensenvorm. Het bloed droop uit de wonde op zijn rug. Ik kroop voorzichtig naar hem toe, twijfelend of de kust wel echt veilig was. "Alec?" Ik legde mijn handen om zijn gezicht, in de hoop dat hij naar me kon kijken. Hij was nog bij bewustzijn, maar zijn ogen hadden moeite om open te blijven. Zijn hand ging nog even over mijn wang, voor ik hem zag wegzakken.
Nog nooit in mijn leven had ik zo hard gehuild als nu. De tranen stroomden over mijn wangen en ik deed geen moeite om ze weg te vegen. "Alec? Alec!" Ik schudde hem door elkaar, maar hij reageerde niet meer. Ik probeerde hem wat rechter te zetten en drukte me tegen me aan. Dit was allemaal mijn schuld! Als ik Alec niet had ontmoet dan was er nu niet gebeurd!
"Charlie." Ik merkte niet eens dat iemand mijn naam zei. "Laat hem alsjeblieft los, dan kan de dokter hem helpen." Lewis stond achter me en legde kort zijn hand op mijn schouder. Uiteindelijk moesten ze Alec van bij me weghalen.
De dokter bekeek de wonde, terwijl ik in Lewis zijn armen uithuilde. Hij bleef me hoop geven dat alles goed zou komen. Dat Alec sterk was. Maar het was pas toen de dokter het goede nieuws bracht dat ik opgelucht kon zijn.
Blijkbaar had de staaf zijn hart maar net gemist. Hij zou het overleven, maar hij zou wel een tijdje moeten rusten. Ze legden Alec in een groot bed, een verband ging over zijn blote borst. Daarna was het wachten tot hij wakker zou worden. Ik bleef de hele tijd bij hem waken. Hand in hand.
Langzaam, heel langzaam, gingen zijn ogen open. Hij leek eerst niet te beseffen waar hij was. Tot zijn ogen op mij vielen en hij moeite deed voor een kleine glimlach. "Ben je gewond?" Hij liet zijn ogen kort over mijn lichaam gaan, in de hoop geen verband of verwondingen te zien.
Ik rolde met mijn ogen om zijn bezorgdheid. Zo had ik hem ondertussen leren kennen. Ik kwam op de eerste plaats, daarna pas zijn eigen gezondheid. "Het gaat wel. Ik ben vooral blij dat jij er nog bent."
Ik ging naast hem op het bed zitten en hij nam me in zijn armen. "Het is allemaal voorbij. We kunnen eindelijk aan onze toekomst samen beginnen." Mijn hoofd legde ik op zijn borst, precies op de plek waar het verband zat. Waar de punt van de staaf had gezeten. Mijn vingers wreven erover. "Alec?" Hij drukte een kus op mijn haar, als teken dat ik mocht zeggen wat ik te zeggen had. Toen zei ik iets wat ik al een hele tijd had moeten zeggen, maar ik had het bewaard voor een moment waarop ik vond dat het moest gezegd worden. Een moment dat het waard was. "Ik hou van je."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
