Ongeveer 20 jaar geleden werd Charlie geboren.
Niemand had op dat moment kunnen denken dat ze een belangrijke rol zou spelen in een andere wereld. Een wereld die volgens de meeste mensen niet bestond.
In de steek gelaten door haar ouders zoekt ze...
"De vampiers komen steeds dichter bij ons territorium. Vandaag hebben ze de wachters aan de grens uitgeschakeld. Ze zijn met veel meer dan ons. Vooral omdat niet iedere wolf kan deelnemen. We kunnen niet blijven afwachten. We moeten ons klaarmaken om tegen ze te vechten."
Ik schetste kort de situatie voor mijn broer en zijn mate, Celine. Zij wisten namelijk niet hoe erg het op dit moment was. En vooral, hoe het zo ver gekomen was. "Hoe ben je in godsnaam in deze situatie verzeild geraakt? De vampiers blijven meestal uit onze buurt." Alex trok een wenkbrauw op en keek me nieuwsgierig aan.
Alex en Celine wisten nog niet van het bestaan van mijn mate af. Door alles wat er gebeurd was was het wel mijn laatste ding waar ik aan gedacht had. Nu leek het alsof dit geen belangrijk nieuws was geweest.
"Ze willen mijn mate. Ze is een mens en had met één van hen een overeenkomst. Ze heeft geld van hen geleend om haar zieke zusje te redden. De vampiers hebben ons al één keer aangevallen en hebben haar toen verwond." De twee wisselden een blik met elkaar, voor ze weer naar mij keken.
"Proficiat broertje. Ik had het liever wel vroeger geweten, maar beter laat dan nooit zeker?" Hij grinnikte kort, waarna hij terug naar Celine keek. De twee waren nog maar een paar maanden een Alfapaar. Het was de reden waarom de twee nog niet aan kinderen begonnen waren. Ze wilden zich eerst inwerken in hun nieuwe functie. "Ik begrijp dat je je zorgen maakt. Ik zal wel even moeten overleggen met mijn bèta en gamma en dan laat ik je iets weten. Weet wel dat als het van mij afhangt we je helpen. Als dat al wat hoop kan geven."
Ik knikte dankbaar. Ik vroeg ook veel van hen. Hun eigen roedel moest de mijne komen helpen. In andere omstandigheden had geen enkele roedel ons geholpen. Hun eigen leden opofferen om de mijne te redden zou anders nooit gebeurd zijn. "Hoeveel manschappen heb je nodig?" vroeg Celine. Ik ging even door mijn haar en zei dan: "Zoveel als je er kan missen. Alvast bedankt om erover na te denken." De twee knikten nog even, voor de verbinding verbroken werd.
Daarna richtte ik me tot Lewis en Wesley. "Zorg ervoor dat iedereen klaar is om te vechten. De schuilkelders voor de vrouwen en kinderen moeten ook nagekeken worden." De twee knikten en liepen daarna naar buiten. "Hoe neemt ze het op?" Alice was de enige die nog in de kamer was. Voor haar had ik niet echt een taak. Ze was mijn kleine zusje. Ik ging haar geen taak geven, al was het maar om haar te beschermen. "Slecht. Ze dacht er zelfs aan om zich op te offeren. Ik hoop dat ik dat uit haar gedachten heb kunnen praten. "
Alice woelde door mijn haar. "Laten we maar gaan slapen. We hebben nog een moeilijke tijd voor de boeg. Elke minuut slaap die we kunnen hebben is meegenomen." Wat ze zei was de waarheid. Ik liep daarom met haar mee naar boven en ging naast Charlie liggen. Die werd niet wakker door mijn aanwezigheid in de kamer. Ik ging zo dicht mogelijk bij haar liggen, voor ik in slaap viel.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
