Ongeveer 20 jaar geleden werd Charlie geboren.
Niemand had op dat moment kunnen denken dat ze een belangrijke rol zou spelen in een andere wereld. Een wereld die volgens de meeste mensen niet bestond.
In de steek gelaten door haar ouders zoekt ze...
"Waar blijft ze?" Deze vraag had al een paar keer mijn mond verlaten. Elke keer had ik hetzelfde antwoord gekregen op mijn vraag. ' Ze kunnen er elk moment zijn'. Ondertussen waren we toch al zeker een half uur verder sinds de eerste keer dat iemand dat tegen me zei. Het leek wel alsof ze het zelf niet goed wisten. Op andere momenten zou ik dat kunnen begrijpen. Alleen kon ik nu enkel aan April denken. Ik wou haar zo snel mogelijk zien, zodat ik zeker was dat ze niet gewond was. Dat wilde ik met mijn eigen ogen zien.
Volgens Alec was ze veilig. Was ze niet gewond. Ik zou het pas geloven zodra ik haar in mijn armen had. Waarschijnlijk zei hij dat gewoon om me te kalmeren. Zodat ik niet meer ongerust was. Ik hoopte voor hem dat ze inderdaad veilig was. Anders had hij een dik probleem.
Ik stond net met mijn rug naar de deur toe, toen ze open ging. Mijn hele lichaam draaide zich meteen om bij het geluid van de piepende deur. Het was niet de eerste keer in dit half uur dat ze open ging. Gelukkig was het deze keer wel de goeie keer. April rende meteen naar me toe en ik sloeg mijn armen om haar heen. Ze leek nog steeds wat in schok. Het was ook niet niks wat ze meegemaakt had. Iedereen zou bang geweest zijn. Alleen had zij wel een hoop mensen, eigenlijk eerder wolven, om haar heen die haar zouden beschermen.
"Rustig maar. Je bent veilig hier." Ik wiegde haar heen en weer, niet van plan haar de eerste paar uur los te laten. Ik zou haar nu niet meer uit het oog verliezen. "Misschien is het beter als ze zich wat kan opfrissen." Ik merkte nu pas dat Alec ook in de kamer was. Hij stond achter ons en glimlachte geruststellend. Wat zou ik in deze situatie gedaan hebben zonder hem? Dan hadden ze April nu waarschijnlijk nog steeds. Ik mocht er niet aan denken.
Alec maakte mijn armen voorzichtig los van rond April en zette haar op de grond. "Daarna gaat niemand nog jullie zussen-momentje verstoren." verzekerde hij me. Ik knikte, eigenlijk wat tegen mijn zin, en drukte een kus op haar voorhoofd. Wesley stond al in de deuropening te wachten op haar. Ik dacht dat ze meer problemen mee zou hebben om terug weg te gaan. Alleen vond ze het blijkbaar niet erg. Ze liep met Wesley mee. Niemand zou nu nog kunnen denken dat ze net ontvoerd was. Je kon het helemaal niet meer merken aan haar.
Ik moest nog iets héél belangrijks doen. Er hadden veel mensen, ik bleef zo zo zien ook al waren ze dat niet, hun leven op het spel gezet om haar te redden. Het minste dat ik kon doen was dankbaar zijn. Alec stond nog steeds op een paar meter van mij. Ik liep naar hem toe en pakte, wat onwennig, zijn hand vast. "Ik kan je niet genoeg bedanken." Er brak een kleine glimlach door op zijn gezicht. "Zonder jou ... Misschien was ze er niet geweest en dan ... Ik zou het mezelf nooit vergeven." Door terug te denken aan wat er allemaal gebeurd was, voelde ik weer de paniek. Alec merkte het meteen op en sloeg zijn arm om me heen, om me dan dichter tegen zich aan te drukken. "Je hoeft me niet te bedanken." fluisterde hij in mijn oor. "Het is mijn taak om jou en April te beschermen."
Die woorden zetten me aan het denken. Alec had bewezen dat hij mij of April nooit pijn zou doen. Hij had zijn eigen leven, en dat van zijn roedel, op het spel gezet om mij te beschermen én om April terug te halen. Ze hadden allemaal al zoveel voor mij gedaan en het enige dat ik deed was afstand van hen nemen. Hen veroordelen. Het voelde alsof ik hem teleurstelde. Ik moest hem juist dankbaar zijn en in de plaats daarvan negeerde ik alles wat hij zei.
Ik dacht niet goed na bij mijn volgende woorden. Ik wou gewoon een stap vooruit zetten, ook al wist ik zelf nog niet goed wat ik juist wou. Het was daar nog iets te vroeg voor. "Kan ik nog steeds Luna worden?" vroeg ik zacht. Ergens was ik bang voor een afwijzing. En voor een negatief antwoord. Ik was een mens en niet sterk genoeg om zo een belangrijke positie in te nemen. Misschien had Alec ondertussen al een plan b bedacht, nu hij me beter kende. Ik voelde de nervositeit in mijn onderbuik. "Natuurlijk." zei hij met een glimlach. "Die rol is voor jou bestemt. Voor niemand anders." Zijn antwoord stelde me gerust. Ik zou er ook alles aan doen om zijn vertrouwen in mij niet te schaden.
We bleven een tijdje zo staan. Mijn ogen liet ik over zijn gezicht gaan. Het was de eerste keer dat ik hem echt bekeek. Daarvoor had ik er niet echt op gelet. Een klein litteken was vanop deze afstand zichtbaar op zijn wang. Het was heel klein en bijna niet te zien. Mijn hand reikte ernaar, zonder dat ik het zelf besefte. Alec sloot zijn ogen zodra mijn hand zijn wang aanraakte. Hij genoot zichtbaar van de aanraking. Ik kon me niet voorstellen hoe erg hij zich had moeten inhouden. Van iemand houden die je van zich wegduwt.
Zijn wereld was ook heel anders dan die van mij. Bij hem was het normaal om elkaar meteen te accepteren. Het was voor hem waarschijnlijk heel moeilijk om me te zien, terwijl hij wist dat ik hem niet geaccepteerd had.
Er gingen aangename trillingen door me heen. Het was de eerste keer dat ik dit ooit voelde. Waarschijnlijk kwam het door onze band. Er was ook nog zoveel dat ik niet kende. Alec opende langzaam zijn ogen weer en we keken elkaar even aan. Alsof ze alle twee aan het denken waren.
Eigenlijk begreep ik niet goed waarom ik Alec van me weg duwde. Het hele weerwolven gedoe was wel verwarrend, maar Alec was een goeie jongen. Ik kon zo de liefde voor mij in zijn ogen lezen. Waarom kon ik die liefde niet beantwoorde? Die vraag speelde al een tijdje in mijn gedachten en ik wist er nog altijd het antwoord niet op.
Misschien dacht ik teveel na? Misschien moest ik meer naar mijn hart luisteren? Voorzichtig ging ik op mijn tippen staan en raakte met mijn lippen die van hem aan, heel kort. Het was niet echt een kus. Meer een teken dat het misschien meer kon zijn. Ik voelde hoe Alec verstijfde. Ik zag verwarring in zijn ogen. Hij wist niet goed wat hij moest doen of denken. Die verwarring maakte al snel plaats voor een glimlach. Alsof hij nu besefte wat ik ermee bedoelde. En daar was ik best blij mee.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
