Ongeveer 20 jaar geleden werd Charlie geboren.
Niemand had op dat moment kunnen denken dat ze een belangrijke rol zou spelen in een andere wereld. Een wereld die volgens de meeste mensen niet bestond.
In de steek gelaten door haar ouders zoekt ze...
De week ging sneller dan verwacht. De hele week was ik bezig geweest om zoveel mogelijk geld te verdienen. En uiteindelijk was het me ook gelukt. Ik was doodop, maar was blij dat ik nu toch uitstel van executie had. Het had me veel slapeloze nachten bezorgd. Ik was dan ook trots op mezelf.
Deze morgen was ik op bezoek geweest bij April. Ik had haar een week geleden proberen uitleggen dat ik er een week lang niet veel zou zijn. Ik had ook echt elk uur van elke dag nodig gehad. De meeste uren van de dag sliep ze en anders was ze bij één van de dokters. Het zorgde ervoor dat ik me minder schuldig voelde, want ik kon zelf niets doen waardoor ze beter werd. Behalve zorgen dat ik het geld had.
John zou me deze keer niet zomaar laten gaan. Hij wilde het geld en gelukkig had ik dat ook. Nu had ik terug een paar weken de tijd om te bekomen en om te zorgen dat ik opnieuw genoeg geld kon verdienen voor zijn volgende bezoek.
Hopelijk zou het ook de volgende keer lukken, want ik vreesde dat ik het niet zou kunnen verder vertellen. Zeker niet nu ik wist dat hij gewapend was. Mijn hart begon al pijn te doen bij de gedachte dat April dan helemaal niemand meer zou hebben om voor haar te zorgen. Of onze ouders zouden op miraculeuze wijze terug komen, natuurlijk. Alleen betwijfelde ik dat.
Mijn vingers tikten ongeduldig op het keukenblad. Het liefst van al wou ik dat dit alles zo snel mogelijk voorbij was. Het verbaasde me nog steeds dat hij me hier had kunnen vinden. April en ik woonden in een klein appartementje. Dankzij het OCMW. Onze ouders stuurden ons nooit geld, dus we konden alleen leven op het gene ik verdiende. Gelukkig waren er toch nog mensen die ons probeerden te helpen. Ik was blij met alles wat we kregen, ook al was het niet veel.
Hij zou hier enkel moment kunnen zijn. Het geld lag al op de keukentafel achter me. Zo kon hij het meteen nemen en vertrekken. Hoe langer ik op hem moest wachten hoe zenuwachtiger ik werd. Wachtte hij tot het avond werd zodat hij me makkelijker kon vermoorden moest dat nodig zijn? Bij de gedachte alleen al voelde ik de rillingen over mijn rug lopen. Laat hem gewoon te laat zijn. Alstublieft, laat dat de reden zijn dat ik zo lang moet wachten.
Eindelijk ging de deurbel. Het voelde als een opluchting. Zo snel ik kon liep ik naar de voordeur. Daar bleef ik even wachten. De twijfel begon toe te slaan. Zou hij me met rust laten als ik deze deur niet zou openen? Het antwoord leek me ' nee ' te zijn, dus ik opende de deur. Ik had gewoon geen andere keuze.
Er leek bijna niets veranderd aan hem. Hij droeg precies dezelfde kleren als een week geleden. Opnieuw was er geen enkele emotie te zien op zijn gezicht. "Heb je het geld?" vroeg hij me meteen. Geen enkel begroeting of reden waarom hij zo laat. Eigenlijk had ik niet anders verwacht ...
Ik knikte als antwoord en liep naar binnen. Hij volgde me op de voet en was degene die de deur sloot. Bij de keukentafel bleef ik wachten en kruiste mijn armen. Het geld slorpte meteen zijn aandacht op. Hij telde alle briefjes zorgvuldig. Hij hertelde zelfs een keer om zeker te zijn dat hij genoeg had, wat ook het geval was. Het verbaasde me dan ook dat hij zei: "Het is honderd euro te weinig."
Ik zette automatisch een stap naar achter uit angst. Ik moest hem vijfhonderd euro betalen. Dat was het altijd al geweest. Hoe kwam hij nu opeens aan een bedrag van zeshonderd euro?
"Hoezo?" bracht ik moeizaam uit. Hij trok een wenkbrauw op en begreep duidelijk niet waarom ik opeens zoveel moeite had om meer dan één woord te zeggen. "Je dacht toch niet dat je gratis extra tijd kreeg?" zei hij en lachte. "Natuurlijk wil ik daar iets voor terug hebben. Honderd euro lijkt me nog heel gul, als ik eerlijk ben."
Ik slikte om wat hij zei. Ik had inderdaad gedacht dat ik gratis extra tijd kreeg. Ik had moeten weten dat hij natuurlijk meer geld wou omdat hij langer had moeten wachten. Alleen was er nu één probleem. Ik had geen extra 100 euro. Hoe moest ik dit in godsnaam uitleggen? Ik zag mijn leven al voorbij flitsen.
Het enige dat ik kon doen was wegrennen en hopen dat ik snel hulp kon halen. Een dom idee natuurlijk, maar het was het enige dat ik op dat moment kon doen. Het was ook het enige waar ik aan dat moment kon aan denken. Ik moest zo snel mogelijk uit zijn buurt zijn. Zo snel ik kon liep ik weg.
Het was al donker buiten, dus weinig mensen op straat. Mijn appartement lag ook aan de rand van de stad. Ik zag geen andere mogelijkheid dan naar het bos te lopen. Misschien kon ik hem zo afschudden. Het zou moeilijk worden voor hem om me te volgen. Ik zou ergens een schuilplaats kunnen vinden en me daar verstoppen. En hopen dat hij me niet vond.
Tot mijn eigen verbazing botste ik tegen iemand op. Ik had net over mijn schouder gekeken om te zien of hij nog steeds achter me aan liep. Dat was niet het geval geweest. Het verbaasde me dan ook dat ik opeens tegen hem botsen. Hoe kwam hij hier zo snel? Door de klap belande ik op de grond en ik kreunde pijnlijk toen ik neerkwam.
"Ik wil nu die 100 euro of boem ..." Hij lachte het laatste antwoord en keek me met een grijns aan. "Ik heb geen 100 euro." fluisterde ik. Het was het einde van de maand. Ik had bijna alles al uitgegeven aan eten en andere basisbehoeften. Met alle beetjes bij mekaar die ik nog had zou ik zeker niet aan 100 euro komen. "Ik heb je genoeg gewaarschuwd. Ik had echt gedacht dat je me wat geld zou opleveren." Hij haalde zijn schouders even op alsof hij zo wilde zeggen ' jammer maar helaas'.
Voor ik het wist had hij het pistool tegen mijn buik gezet en vuurde hij een schot af. Mijn handen en mijn ogen gingen meteen naar mijn buik. Er ontstond meteen een rode vlek op mijn trui en het enige dat in me opkwam was dat ik het bloeden moest stelpen. Mijn zicht werd wazig en het lukte me niet meer om de toetsen van mijn telefoon te kunnen zien. Mijn leven was gedaan. Ik kon niemand meer bellen.
Rondom mij gebeurde er nog veel. Er klonk een hele hoop lawaai, maar ik begreep niet echt wat er gaande was. Het enige waar ik naar keek was de blauwe lucht, die je tussen de boomtoppen kon zien. Dat zicht veranderde opeens naar de kop van een wolf. Ik zou dan toch nog voor iemand nuttig zijn ... Ik zou nog op iemand's bord belanden. Het was het laatste wat ik dacht voor ik wegzonk in het zwarte gat.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
