Ongeveer 20 jaar geleden werd Charlie geboren.
Niemand had op dat moment kunnen denken dat ze een belangrijke rol zou spelen in een andere wereld. Een wereld die volgens de meeste mensen niet bestond.
In de steek gelaten door haar ouders zoekt ze...
Alec begon een lange uitleg over zielsverwanten, soulmates, mates. Ik begreep er helemaal niets van, zeker niet toen hij zei dat wij soulmates waren. Ik wilde helemaal niet bij hem zijn! Ik wilde terug naar huis gaan, naar April en hopen dat ik snel genoeg geld bij mekaar kreeg om mijn schulden af te betalen. Ergens had ik ook het gevoel dat hij gewoon op zoek was naar een excuus om me hier te houden.
"Denk erover na, je krijgt alle tijd die je nodig hebt." Op zijn gezicht was duidelijk af te lezen dat hij hoopte dat ik hem niet ging afwijzen, alleen zei mijn gevoel dat ik dat wel moest doen. "Als je dit allemaal zegt gewoon om mij hier te houden, dan heb je het echt goed mis." zei ik wat geïrriteerd.
"Ik geloof niet in liefde op het eerste zicht." kaatste ik opnieuw terug. Dat was hetgene ik begrepen had van zijn uitleg. Weerwolven die verliefd werden op het eerste zicht. Ik voelde niets voor hem en dat zou ik ook nooit doen. Gevoelens kwamen niet op commando, maar dat was wel wat hij dacht.
Hij negeerde mijn opmerking. Heel even zag ik pijn in zijn ogen, maar dat was snel verdwenen. Het leek alsof hij een soort muur tussen ons bouwen, waardoor mijn woorden hem niet raakten. Hij beschermde zich tegen mijn afwijzing.
"Heb je nog vragen?" vroeg hij. Het verbaasde me dat hij het nog zo vriendelijk vroeg. Ik had verwachtte dat hij geïrriteerd zou klinken. Misschien met wat pijn in zijn stem of helemaal zonder emotie. Die gedachten bleken niet te kloppen.
Ik had nog wel een paar vraagjes over weerwolven. Lewis had me verteld dat er een Alfa, bèta en een derde in lijn was. Wat betekenden die titels? Ik wist alleen dat Alec die Alfa was. De leider van de groep, maar wat betekenden die anderen dan? Hij begon zijn uitleg van in het begin en herhaalde dus nog eens wat ik al wist.
"Een Alfa is de leider van de roedel. In deze roedel ben ik die. Ik waak over de roedel en zorg ervoor dat iedereen veilig is. Je kan me vergelijken met een burgemeester in de mensenwereld. Ik stel de wetten op en de roedel leden houden zich daaraan." Ik knikte toen hij even stopte. Hij wilde zeker zijn dat ik nog volgde met zijn uitleg.
"De bèta is de rechterhand van de Alfa. Hij geeft advies en is ook diegene die waakt of de wetten wel worden nageleefd. De derde in lijn waakt dan weer over de trainingen. Wij met z'n drieën zijn de hooggeplaatste mannen. De hooggeplaatste vrouw is de Luna. Heeft Lewis je over haar verteld?" Ik hield mijn hoofd schuin. Een Luna? Wat was dat? Ik wist alleen dat het ' maan ' betekende. Volgens mij was het de vrouw van de Alfa. Anders zou hij haar niet de ' hooggeplaatste vrouw ' noemen.
"Zij is de vrouw en zielsverwant van de Alfa. Zij zorgt voor de roedel als een moederfiguur." bevestigde hij mijn vermoeden. Het was pas op dit moment dat de woorden tot me doordrongen. Volgens hem was ik zijn mate dus als ik echt zijn mate was, was ik ook die Luna. Hij zag waarschijnlijk dat de puzzelstukjes in mekaar vielen en beëindigde zijn uitleg. "Als je mij accepteert als mate dan wordt je automatisch de Luna."
Ik knipperde een aantal keer met mijn ogen. Hij zei het echt alsof hij er echt van overtuigd was dat ik hem ging accepteren. Daar was ik toch nog niet zo zeker van. Ik was een mens én hij een weerwolf. Ik wou niets met hen te maken hebben en ik zou dus zeker geen Luna worden. Nooit van mijn leven!
Opeens gooide hij het over een andere boeg. "Waarom zochten die vampiers jou?" Mijn wenkbrauw ging meteen de hoogte in. "Vampiers?" herhaalde ik hem langzaam. Zeg nu alsjeblieft niet dat die ook bestaan ... Dit moest echt één of andere grap zijn. Eerst weerwolven, nu vampiers. Wat ging het volgende zijn? Bestond Harry Potter ook echt?
"Leg me anders gewoon uit wat die mannen van je wouden." maakte hij het me gemakkelijk. Op deze vraag kon ik wel makkelijk antwoorden. "Ik heb geld geleend van hen om de behandeling van mijn zusje te betalen." zei ik.
Mijn gedachten gingen meteen naar April. Straks zou ik haar nog even kort bellen. Als ze nog niet sliep natuurlijk. Misschien belde ik best even naar het ziekenhuis zelf, om zeker te zijn dat ik haar niet wakker belde.
"Wat is er met je zusje? Is ze ziek?" zei hij vol bezorgdheid. Ik begreep niet echt waarom hij zo bezorgd was opeens. Hij kende haar niet. Hij had haar nog nooit gezien. Hij sloeg zijn benen over de rand van het bed en keek zo recht in mijn ogen.
"Mijn zusje ligt in het ziekenhuis voor leukemie." bracht ik moeizaam uit. Ik had nog steeds moeite om het aan iemand uit te leggen. Ergens wilde ik dit niet met hem delen. Ik wilde niet dat hij zoveel over me wist.
"Wanneer heb je je zusje voor het laatst gehoord?" vroeg Alec's opeens. Zijn mond bleef een beetje open hangen en hij keek me onderzoekend aan, ongeduldig wachten op mijn antwoord. "Daarnet nog." zei ik zacht. Ik begreep niet waarom hij opeens zo deed.
"We gaan naar haar toe. Iets zegt me dat hier iets aan de hand is en ik wil zeker weten dat ze ongedeerd is." Hij zette zijn voeten op de grond en pakte een shirt van de stoel, die hij aantrok. "Ik heb een slecht voorgevoel en jammer genoeg, is mijn voorgevoel bijna altijd juist."
Mijn ogen werden groot toen hij dat zei. Bedoelde hij dat die mannen naar haar toe gingen? Was ze in gevaar? Ik begon lichtjes te panikeren. Hij merkte het en pakte mijn hand vast. "Het komt goed, Charlie. Ik ga jullie alle twee beschermen. Ze zullen jullie niets doen ." zei hij, voor hij me opnieuw losliet en de kamer uitbeende. Het enige dat ik kon doen was hem volgen en hopen dat er inderdaad niets gebeurd was.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
