Ongeveer 20 jaar geleden werd Charlie geboren.
Niemand had op dat moment kunnen denken dat ze een belangrijke rol zou spelen in een andere wereld. Een wereld die volgens de meeste mensen niet bestond.
In de steek gelaten door haar ouders zoekt ze...
Ik voelde opeens een bonk tegen mijn hoofd. Daarna kwam pas de pijn. Ik schoot meteen wakker en knipperde met mijn ogen. Mijn hersenen hadden een aantal seconden nodig om te registreren wat er gebeurd was. Ik wreef over mijn hoofd, en merkte dan pas de stemmen in de kamer. De ene bleek van Alice te zijn. Ze stond in de deuropening. Haar handen in haar zij. Haar ogen spuwden vuur. De andere was Alec. Hij zat naast me op het bed en leek even geschrokken wakker geworden als ik. Wacht eens ... Wat deed Alec hier eigenlijk?! Dit was mijn kamer toch? Waarom sliep hij ineens naast mij?! Hij had beloofd ergens anders te slapen en hij had zijn belofte gebroken! Ik wilde er net iets van zeggen, toen zijn zus een stap naar voor zette. "Waarom ben je hier nog?! Wesley kon je niet bereiken en is daarom zelf naar het slagveld gegaan." Ze pakte zijn arm vast en trok hem zo wat rechter.
Wesley was, de derde in lijn volgens mij. Ik moest nog even wennen aan alle nieuwe namen en nieuwe informatie, maar ik had het juist. "Hoezo slagveld?" Alec leek niet te begrijpen wat ze bedoelde. Dat verbaasde me toch wel wat. Hij was hier de baas. Was hij niet degene die moest weten wat hier allemaal gebeurde?
Alec deed een shirt en broek aan, terwijl Alice aan een lange uitleg begon, over wat er allemaal gebeurd was. En wat Alec dus allemaal gemist had. "Wesley heeft een bericht gestuurd via de mindlink om te zeggen dat niemand je kon bereiken. Lewis en de andere zijn aangevallen. Blijkbaar waren ze in de minderheid. Alleen zou jij dit normaal aan mij moeten vertellen en niet omgekeerd!" Alec draaide kort zijn hoofd naar me en keek me aan. Het was alsof hij zichzelf aan het afvragen was, wat hij ondertussen met mij ging doen. Ons oogcontact duurde maar een paar seconden. Hij stapte de kamer uit, zonder nog iets tegen Alice of mij te zeggen. De trap kraakte onder zijn gewicht. Waarschijnlijk was hij naar beneden aan het lopen.
Zijn zus, Alice, bleef in de deuropening staan. Haar handen hingen nu al naast haar zij. Ze zuchtte eventjes, alsof ze in gedachten nog aan het vloeken was op Alec. In haar plaats zou ik waarschijnlijk hetzelfde doen. Daarna draaide ze haar hoofd naar mij. Ze leek nu pas te beseffen dat ik hier ook was. Een kleine glimlach vormde zich om haar mond. "Dus jij bent de mate van mijn broertje." zei ze enthousiast. Ik trok een korte wenkbrauw op. Wat wou ze daar nu mee zeggen? Ik besloot er niet op in te gaan. Ik had belangrijkere zaken te doen. Zoals slapen.
Ik draaide me terug op mijn zij en sloeg het deken over me heen. "Kan je het licht terug uitdoen, alsjeblieft? " vroeg ik haar, met gesloten ogen. Ik hoorde hoe ze even mompelde tegen zichzelf, voor ze toch deed wat ik haar gevraagd had. Volgens Alec was ik de leidster van de roedel. De rest moest dus eigenlijk doen wat ik vroeg. Nu ik daar zo over nadacht, klonk dat zo slecht nog niet. Iedereen commanderen. Zou dat bij Alec ook werken?
Na wat woelen, draaien en keren belandde ik terug in dromenland. Hoewel. Ik droomde over wat Alice net zei. Over dat slagveld. Ik stelde me voor dat Alec daar aankwam. Helemaal in zijn eentje. De vampiers waren er nog steeds. Ze waren hem aan het opwachten. Een wolf lag voor mijn achterdeur. Dat trok meteen Alec's aandacht. Hij liep ernaartoe, maar werd langs achter aangevallen.
Ik sprong zowat uit het bed. Mijn ademhaling ging sneller. Ik voelde mijn hart tot in mijn keel bonken. Nervositeit was te voelen in mijn buik. Ik begon me nu wel zorgen te maken om Alec. Was hij al terug? Hoe ging het met de anderen? Was mijn droom echt een droom of de werkelijkheid? Ik moest zo snel mogelijk antwoorden hebben. Daarom liep ik naar beneden. De eerste die ik tegenkwam was Alice. Ze zat aan de eettafel. Helemaal aangekleed en niet meer in pyjama zoals daarnet. Ze zat met haar rug naar me toe, dus ging ik tegenover haar zitten.
"Hoe gaat het met Alec?" vroeg ik haar nerveus. Ze bleef naar haar handen kijken. Alles ging oke met hem, zei ze. Haar blik zei wel totaal iets anders. Ze was verdrietig. Bang. "Alle wolven die naar daar gegaan zijn, zijn dood." mompelde ze. Een traan rolde over haar wang en ze veegde hem snel weg. "Enkel Lewis heeft het overleefd. Alleen is het nog niet zeker of hij er wel helemaal bovenop komt." De tranen rolden sneller over haar wangen. Ze bedekte haar gezicht met haar handen. Ik bleef als versteend zitten. Al die wolven waren dood door mij. Een schuldgevoel maakte zich meester van me. Ik zou nooit kunnen goedmaken wat er gebeurd was.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
