Ongeveer 20 jaar geleden werd Charlie geboren.
Niemand had op dat moment kunnen denken dat ze een belangrijke rol zou spelen in een andere wereld. Een wereld die volgens de meeste mensen niet bestond.
In de steek gelaten door haar ouders zoekt ze...
De volgende ochtend lag mijn hoofd op iets zachts. Alec zijn borst, vermoedde ik. Ik opende mijn ogen en keek kort naar hem, voor ik naar mijn lichaam keek. Wanneer zou ik veranderen? En hoe zou dat juist gaan? Ik was al blij dat ik nu niet opeens een wolf was. Wel wilde ik graag die nieuwe kant ontdekken. Ik wilde zo graag mijn wolf zien en met Alec kunnen rondrennen.
Alec bewoog onder me en toen ik omhoog keek zag ik dat hij naar me keek. "Goeiemorgen." zei hij met een glimlach. Ik rekte me uit en drukte een kus op zijn lippen. "Dit is een leuke manier om wakker te worden." Zijn armen sloeg hij om mijn middel en hij drukte me dichter tegen hem aan.
Mijn vinger ging over het litteken op zijn borst. "Wanneer word ik een wolf?" vroeg ik hem. Ik had het moment waarschijnlijk wel verpest, maar ik wilde het weten. Ik kon echt niet wachten. "Normaal gezien vandaag, ofwel één van de volgende dagen. Heb nog even geduld." Hij drukte een kus op mijn haar en ik voelde hoe hij terug probeerde te slapen.
Ik besloot ook nog wat te gaan slapen, tot ik wat pijn voelde in mijn been. "Alec? " Ik kon me niet bewegen door zijn greep op mijn heup, dus moest ik hem wel wakker maken. "Mijn been doet pijn." Ik wreef er even over, tot Alec me mijn kleren gaf. Ik deed ze aan en keek dan eens goed naar mijn been. De pijn was even snel weg als ze gekomen was. Vreemd ...
Alec ging uiteindelijk naar beneden om een ontbijtje te halen. Tegen de tijd dat hij terug was begon mijn been terug pijn te doen. Ik wreef er terug over, zoals daarnet, en dat hielp de pijn te verlichten. Misschien had ik gewoon wat spierpijn van vannacht. Of had ik verkeerd gelegen.
Na het ontbijt kreeg ik er veel pijn bij. Eerst mijn andere been en dan kwamen mijn armen en rug erbij. Ik lag plat op het bed, te kermen van de pijn. Alec had zijn hand op mijn voorhoofd gelegd, om te zien of ik koorts had. "Wat ... gebeurt ... er ?" bracht ik moeizaam uit. Alec keek me bezorgd aan, waardoor ik me ook zorgen begon te maken.
"Je bent aan het veranderen." Zonder iets te zeggen nam hij me vast en liep met mij de kamer uit. "Het is veiliger als ik je naar buiten breng. Daar ga je meer plaats hebben dan hier." Het maakte me echt niet uit waar hij me naartoe bracht. Alleen wilde ik dat hij iets deed aan die pijn. Mijn hele lichaam leek in brand te staan.
Alec legde me op het gras neer in de tuin en ik spartelde door de pijn. "Rustig maar ... Het zal bijna voorbij zijn." Hij bleef de hele tijd naast me zitten, terwijl het voor hem ook moeilijk moest zijn. Zijn hand wreef geruststellend over mijn wang. Alec probeerde er alles aan te doen om me te kalmeren.
Na een paar minuten schreeuwde ik een laatste keer, voor ik mijn botten hoorde en voelde kraken. Ik hield mijn ogen gesloten terwijl ik me voelde veranderen. De pijn verdween langzaam en ik voelde hoe ik mijn benen terug kon strekken. Mijn ogen hield ik wel gesloten. Ik wilde niet zien hoe ik eruit zag. Was het al allemaal achter de rug? Of zat ik er nog middenin en zag ik er nog deels uit als mens?
Alec gaf al snel het antwoord, want hij zei: "Je bent prachtig."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
