Ongeveer 20 jaar geleden werd Charlie geboren.
Niemand had op dat moment kunnen denken dat ze een belangrijke rol zou spelen in een andere wereld. Een wereld die volgens de meeste mensen niet bestond.
In de steek gelaten door haar ouders zoekt ze...
Het duurde even voor ik de leider van de vampieren gevonden had. Hij stond in het midden van het gevecht. Overal vampieren en wolven om hem heen. Een aantal roedelleden lagen op de grond. Ik liet mijn ogen over elk van hen gaan.
Tot hij me opmerkte. We keken elkaar een tijdje aan. Alsof we elkaar uitdaagden. Uiteindelijk was ik het die de eerste stap zette. Ik sprong in de lucht en probeerde hem te raken met mijn poot, maar het lukte niet. Hij gebruikte zijn snelheid om me te ontwijken. Daarna zette hij zelf de aanval in. Zo ging het hele gevecht. De ene deed een aanval en de andere verdedigde zich.
Dit had dan ook geen enkele zin. Op deze manier zou het blijven doorgaan tot één van ons zou verzwakken.
Lewis? Ik probeerde hem te bereiken via de mindlink. Met twee zouden we hem misschien wel de baas kunnen.
Vanuit de verte zag ik zijn wolf aankomen. Een beetje bloed hing op zijn vacht, maar volgens mij had hij zelf geen ernstige verwondingen. Beiden cirkelden we rond de vampier. We waren aan het wachten tot het geschikte moment.
Uiteindelijk vielen we beiden aan. Hij had het nu veel moeilijker. Als hij weg sprong voor de ene kon de andere hem grijpen. Lewis had hem aan de grond gepind en ik ging boven hem hangen.
"Je weet toch wel dat je je tijd aan het verdoen bent? Wij winnen sowieso " zei hij met een brede grijns. Ik begreep niet wat hij bedoelde. "Ik zal blij zijn als ik straks je mate terug zie. In de hemel." Ik gromde door zijn woorden, maar dan klikte het in mijn hoofd. Hij had een andere vampieren op pad gestuurd om naar haar te zoeken.
De woede en bezorgdheid gierde door me heen. Ik brak zijn nek zonder er verder nog bij stil te staan en liep daarna weg. Naar de kelder waar ik Charlie en April had achtergelaten. Lewis volgde me. Hij had natuurlijk ook die onheilspellende woorden gehoord.
Ik bleef verder rennen, tot ik bij de kelder was. Die was open gebroken en lag een paar meter verderop ik de gang. Net toen ik wilde gaan kijken hoorde ik een gil vanuit de kelder komen. Ik sprong de trap af en beneden zag ik hoe een vampier Charlie tegen de muur had geduwde. April zat verstopt in een hoekje. Via de mindlink vroeg ik Lewis om April hier weg te halen. Zo kon ik mij op Charlie concentreren.
Ik sprong op de vampier af en werkte hem tegen de grond. Eén vampier kon ik wel aan, dacht ik maar voor ik het wist sprongen er meer en meer op mij. Waar kwamen die allemaal vandaan? Door mijn woede om de hele situatie had ik me niet geconcentreerd op de geuren in de kamer. Ik probeerde ze van Charlie weg te jagen. Ze lag op de grond en hapte naar adem. Lewis was ook aan het vechten, alleen waren de vampiers vooral op mij gefocust.
Het ene bot na het andere voelde ik kraken, maar ik bleef doorgaan. Voor Charlie. Alleen ging het een oneerlijke strijd blijven. Voor elke vampier die ik neerhaalde kwam er een andere in de plaats. Opnieuw hoorde ik Charlie gillen, als waarschuwing voor wat er zou volgen. Ik voelde bijna meteen iets door mijn huid gaan. Ik viel op de grond neer en veranderde automatisch terug in mijn mensenvorm. Dit was nooit een goed teken.
"Alec?" Ik zag Charlie's gezicht opeens boven dat van mij. In de kelder hoorde ik nog wat geluiden en ik rook de geur van andere weerwolven. Mijn broer was dus, zoals ik al verwacht had, net te laat gekomen. Maar Charlie was nu veilig. Ik probeerde mijn hand op te tillen om haar wang aan te raken, maar deze viel meteen terug neer op de grond. Daarna voelde ik me wegzakken in de duisternis.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
