Ongeveer 20 jaar geleden werd Charlie geboren.
Niemand had op dat moment kunnen denken dat ze een belangrijke rol zou spelen in een andere wereld. Een wereld die volgens de meeste mensen niet bestond.
In de steek gelaten door haar ouders zoekt ze...
Na 2 weken werd Alec gezond verklaard. Er zat nog een klein litteken op zowel zijn rug als borst, maar voor de rest was er niets meer te zien van de grote wonde. Gelukkig had hij er ook niet zoveel last van.
Zijn broer, Alex, was gebleven zolang Alec in het ziekenhuis lag. Zijn mate, Celine, had zich ondertussen ook in mijn hart gesloten. Ze was de eerste vrouw sinds lang waar ik contact mee had gehad en ze was de perfecte gesprekspartner gebleven. We hadden veel gesprekken gehad, ook over mijn twijfels. Ze had me ook wat meer verteld over de weerwolvenwereld.
Ik had haar ook eerlijk gevraagd of ik een weerwolf zou moeten worden. Ik had de rol van Luna al geaccepteerd, dus ik zou een transformatie er ook bijnemen. Als ik daardoor bij Alec kon blijven. Maar het zorgde er wel voor dat ik nog onzekerder werd. Ik wist immers niet hoe die transformatie in zijn werk ging.
Ze had me ook eerlijk geantwoord dat ik zou veranderen zodra we het matingproces hadden beëindigd. Eigenlijk wilde ik niet te lang meer wachten. De vampiers waren verslagen. Alec was terug gezond. En ik zou snel mijn rol als Luna opnemen. Er was geen enkele reden waarom ik dit nog zou uitstellen.
Alec zat in de zetel. Zijn eigen manier van rusten. Een laptop op schoot en ondertussen nog wat werken. Ik had liever dat hij nog wat rustig aan zou doen. Maar Alec bleef Alec. Hij kon niet rustig aan doen. De roedel had hun Alfa nodig. Tijdens de twee weken waarin hij echt gerust had, had hij al genoeg geklaagd dat die periode te lang was.
Na mijn ik hou van jou twee weken geleden hadden we het bijna elke dag tegen elkaar gezegd. Alec werd het maar niet beu om het te joren. En de reactie die ik altijd kreeg, een brede glimlach, bezorgde me dan altijd vlinders in de buik. Wie had gedacht dat ik ooit verliefd zou worden op Alec. Op een weerwolf dan nog ... Ik zou iedereen gek verklaard hebben die me dat gezegd zou hebben.
In die 2 weken had ik de hele tijd naast zijn bed blijven waken in het ziekenhuis. Gelukkig was Wesley er om zich over April te ontfermen. Die twee waren twee handen op één buik. Als April mocht kiezen was ze al lang een weerwolf. Ze hield ervan om op Wesley's rug te zitten en zo rond te rennen op het territorium. Ze kwam dan altijd thuis met de gekste verhalen. Het was hier echt haar thuis geworden en ze had ondertussen al alle mannen rond haar vinger gewonden.
Met Lewis ging het ook goed. Hij had de Alfazaken op zich genomen toen Alec in het ziekenhuis lag. Veel wolven waren gewond en moesten geholpen worden. Het aantal doden viel nog mee. We hadden er niet al te veel verloren, waar ik blij om was. Iedere dode was er natuurlijk één teveel. Alle begrafenissen hadden we al achter de rug. Ik was naar elke geweest. Alec was teleurgesteld dat hij niet mocht aan. Hij was de graven wel gaan bezoeken zodra hij uit het ziekenhuis mocht vertrekken. Als teken van respect.
Ik liep naar Alec toe, die in de zetel zat, en masseerde zijn schouders. Hij zuchtte genietend en keek dan omhoog. "Kom eens hier." Hij klopte op zijn schoot en ik liep om de zetel heen, naar hem toe. Zodra ik op zijn schoot zat legde hij zijn armen om me heen. "Heb ik vandaag al gezegd dat ik je graag zie?" Ik lachte en drukte een kus op zijn lippen. "Ja, al een keer of tien." zei ik, voor ik mijn hoofd tegen zijn schouder legde. "Ik zal het nooit beu zijn om dat te zeggen."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
