Ongeveer 20 jaar geleden werd Charlie geboren.
Niemand had op dat moment kunnen denken dat ze een belangrijke rol zou spelen in een andere wereld. Een wereld die volgens de meeste mensen niet bestond.
In de steek gelaten door haar ouders zoekt ze...
Ik had nooit verwacht om een trots gevoel te hebben, terwijl ik naast een meisje zat dat ik nog niet eens zo lang kende. Zonder dat ze het echt besefte had ze zich al gedragen als een Luna. Ze had haar zus op de eerste plaats gezet. Al deze problemen wou ze doorstaan, zodat haar zieke zus een kans zou krijgen om te genezen. Alleen had ik al snel door dat er iets niet pluis was. Of ik had toch zo een gevoel. Vampiers waren sluw en tot alles in staat. Ik wilde er zeker van zijn dat haar zusje veilig was en de enige manier om dat zeker te weten, was door naar haar toe te gaan.
Mijn handen lagen op haar wangen. Haar bange ogen keken in die van mij. Ik probeerde rust uit te stralen. Te laten merken dat alles goed zou komen en dat het niet hielp om te paniekeren. Ze leek het niet te merken. Waarschijnlijk was ze meer met andere zaken bezig, dan met mijn lichaamshouding. "Het komt goed, Charlie. Ik ga jullie alle twee beschermen. Ze zullen jullie niets doen." herhaalde ik mijn gedachten. Haar schouders ontspanden een beetje. De bange emotie in haar ogen bleef wel. Ik zou er alles aan doen om die emotie te veranderen.
Ik liet haar los en beende de kamer uit. Charlie's zachte voetstappen renden achter me aan. Eigenlijk was ik van plan om in mijn wolf naar daar te rennen, maar volgens mij was Charlie daar nog niet klaar voor. Ze moest nog steeds wennen aan het idee dat mystieke wezens echt bestonden. Dat wij geen sprookje waren. Daarom besloot ik de auto te nemen. Natuurlijk gingen weerwolven af en toe eens in de mensenwereld en dan was het beter om ons met de auto te verplaatsen.
"De vierde verdieping." Ik had Charlie's hand stevig vast en volgde haar instructies op. Door mijn stevige tempo waren we snel bij de juiste kamer. "Wacht hier even." zei ik. Ik wilde eerst zelf naar binnen gaan en kijken of alles in orde was. Het was dus veiliger als Charlie hier even zou wachten. Ik opende de deur en stapte langzaam naar binnen. Er was niemand te zien in de kamer, behalve een meisje dat rechtop in bed zat. Ze had een boek op haar schoot liggen, maar haar aandacht ging meteen naar mij toen ze me opmerkte.
Voor ik ook maar iets kon zeggen, stapte Charlie al de kamer in. Ik maakte een beetje ruimte, zodat ze makkelijk tot bij haar zusje kon gaan. Meteen sloeg ze haar armen om het meisje heen. Zo bleven de twee een tijdje in mekaar's omhelzing, terwijl ik vanop een afstand toekeek. Ik wilde hun moment niet verstoren. Dit was iets tussen hen twee.
Zodra de twee mekaar loslieten, viel het meisje haar interesse terug op mij. "Wie ben jij?" Ze had een kleine glimlach op haar gezicht, alsof ze blij was dat iemand anders haar kwam bezoeken."Ik ben Alec." stelde ik mezelf voor. Ik zette een aantal stappen dichterbij en stopte aan de rand van het bed. "Ik ben April." zei ze, toch een beetje verlegen. Ik kon haar wel begrijpen. Er stond een grote, onbekende man in haar kamer. Natuurlijk waren veel mensen dan op hun hoede.
Charlie was de volgende die Aprils aandacht kreeg. Ze had zich net op de stoel naast het bed gezet en vroeg hoe Aprils dag geweest was. Mijn ogen gingen van de ene zus, naar de anderen. Ze hadden zoveel gelijkenissen. Hoe langer ik naar de twee keek, hoe meer ik besefte dat ze alle twee een plaats zouden krijgen in mijn hart.
We bleven nog een tijdje in de ziekenhuiskamer. April leek mijn aanwezigheid leuker te vinden, dan in het begin. We hadden zelfs een gezelschapsspel gespeeld en tot mijn verbazing, had ik het niet erg gevonden om te verliezen. Zeker niet toen ik de grote glimlach op haar gezicht zag.
April kon een geeuw toch niet onderdrukken. Deze namiddag had haar zeker vermoeid. We waren langer gebleven, dan eigenlijk de bedoeling was. Toch had ik er geen spijt van gehad. Charlie en ik namen afscheid en liepen de kamer uit. Er zaten al twee mannen op ons te wachten. Het waren leden van de roedel. Zij zouden Aprils kamer bewaken. De vampiers konden nog steeds iet van plan zijn, dus ik nam liever het zekere voor het onzekere.
Zodra ik aan het rijden was, draaide Charlie zich een beetje naar me toe. "Ik kan niet geloven dat ze je zo snel vertrouwde." zei ze. Ik haalde mijn schouders op. "Volgens mij houdt ze gewoon van bezoek. En kan het haar niet echt schelen wie juist door die deur naar binnen komt." grinnikte ik. Charlie draaide zich opnieuw de andere kant uit, terwijl ze instemmend mompelde. Daarna keek ze, zwijgend, door het raam naar buiten.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
