Ongeveer 20 jaar geleden werd Charlie geboren.
Niemand had op dat moment kunnen denken dat ze een belangrijke rol zou spelen in een andere wereld. Een wereld die volgens de meeste mensen niet bestond.
In de steek gelaten door haar ouders zoekt ze...
Ik hoorde Alec opeens in mijn hoofd. Via de mind link probeerde hij me iets te vertellen. Ik heb hulp nodig. had ik na goed concentreren begrepen. Ik was meteen paraat. Mijn Alfa had hulp nodig. Alice pakte mijn arm vast en keek me met grote ogen aan. Ik hielp haar net bij haar training, toen ik waarschijnlijk nogal dom voor me uit begon te staren. Ik schudde mijn hoofd en kwam terug in de realiteit. Haar grote ogen staarden me aan. "Wat is er?" vroeg ze. Er klonk een beetje paniek in haar stem. Ze was het niet gewoon dat ik me zo raar gedroeg. Normaal antwoordde ik meteen en was het gesprek klaar. Nu was het helemaal anders.
"Alec heeft me om hulp gevraagd. Ik moet naar hem toe. Kan je ervoor zorgen dat het ziekenhuis klaar staat, moest dat nodig zijn." vroeg ik haar. Ik wachtte op haar knikje, voor ik het huis uit rende. Blijkbaar had Alec hetzelfde bericht gestuurd naar de dokter. Hij kwam al naar me toegelopen en samen volgden we Alec's geur. We hadden hem al snel gevonden. Een meisje was bij hem. Zwart haar, en duidelijk in een staat van paniek.
Ze had haar rug naar ons toe gedraaid en stond op het punt om weg te stappen, toen ik tegen haar zei: "Wat is er gebeurd?" Ze draaide zich bijna meteen om en keek me aan. "Ik ... Ik heb gewoon geschoten. Op een wolf en toen ... opeens ... " Ze kon het niet goed uitleggen. Dat was natuurlijk begrijpelijk. Je zag niet elke dag een weerwolf. Een wolf die veranderde in een mens, en omgekeerd. Ik begreep maar al te goed dat ze niet goed wist wat er aan de hand was.
Ik bekeek haar en dacht na of zij Alec's mate was. Of zij diegene was waardoor hij zo glimlachte. Het kon bijna niet anders. Hij zou hier nooit zijn als zij niet zijn mate was. Daarom besloot ik haar mee te nemen naar de roedel. Al was het maar om haar uit te leggen wat hier gebeurd was. Daar had ze recht op. Ik draaide mijn hoofd naar de dokter, die over Alec leunde. "Lewis. Kan je even helpen?" vroeg hij me. Ik stapte naar hem toe en hief hem op mijn schouder. "Deze kant op, meisje." riep ik naar haar. Ik wilde zeker zijn dat ze me volgde. Gelukkig deed ze dat ook. Ze volgde mij. Misschien was ze bang van ons en zag ze geen enkele mogelijkheid om weg te gaan.
Eerst bracht ik Alec naar het ziekenhuis, waar hij verzorgd zou worden en daarna bracht ik haar naar zijn huis. Daar kon ze zich opfrissen. Volgens mij was ze daar best tevreden mee. Zo had ik ook even tijd om na te denken. Straks zou ik haar enkele antwoorden moeten geven.
"Wat zijn jullie?" was haar eerste vraag. Het verbaasde me niet dat dit haar eerste vraag was. Ik keek weg en zocht naar de juiste woorden. Ik wilde haar niet afschrikken, ook al wist ze wel al dat we niet helemaal menselijk waren. Of dat vermoedde ze toch."Ik weet dat het vreemd zal klinken." begon ik toch. "We zijn niet helemaal menselijk. We zijn weerwolven." zei ik en stopte, bewust, daar. Ik wou haar de tijd geven om dit even te verwerken. Om mijn woorden te laten binnen dringen.
Na een paar seconden ging ik verder. "Je hebt zelf gezien hoe Alec terug veranderde naar zijn mensenvorm. Volgens mij weet je al meer dan je zelf zult beseffen." Ze staarde me aan. Waarschijnlijk had ze gehoopt dat er een andere verklaring was voor deze vreemde situatie. Die was er niet. Ze zou die ook moeten aanvaarden. Ze had geen andere keuze. Dit was nu ook een deel van haar leven. Ze schuifelde wat ongemakkelijk in haar stoel. Ze had duidelijk een verband gelegd. "Je hoeft niet bang voor me te zijn. Niemand zal je iets doen." zei ik. Al was het maar omdat Alec ons zou vermoorden als we haar met één vinger aanraakten. Daar vertelde ik haar natuurlijk nog niets van. Dat was Alec's taak. Dat was ook mijn antwoord toen ze me vroeg waarom ze hier was.
"Alec zal diegene zijn die je dat antwoord geeft." zei ik en zag meteen dat ze niet blij was met het antwoord. Misschien kon ik haar meer vertellen over de roedel? Zo wist ze toch al iets meer over ons. "Ik kan je wel wat meer vertellen over onze roedel. Zo heet onze gemeenschap. Alec is de leider. Die noemen we de Alfa. Ik ben zijn rechterhand of de bèta. En dan is er ook nog een derde in lijn."
Ze knikte langzaam, alsof ze niet helemaal zeker was hoe ze moest reageren. "Heb je verder nog vragen?" vroeg ik haar. Ik hoopte eigenlijk van niet. Ik wilde wel niet dat ze dat kon zien, dus glimlachte ik. Misschien zelfs iets breder toen ze zei van niet. "Volgens mij zijn dat allemaal vragen waar Alec moet op antwoorden, want hij is toch diegene die dit circus leidt?" bromde ze. Ik begreep maar al te goed dat ze het niet leuk vond om niet alle antwoorden te krijgen, maar ze moest begrijpen dat ze even moest wachten. Alec zou haar alles uitleggen. Hij was het die haar moest vertellen dat ze voor altijd samen zouden blijven.
"Kan ik heel even naar iemand bellen?" vroeg ze opeens. Ze wachtte niet op mijn antwoord en stond al recht, klaar om naar de hal te lopen. "Je bent geen gevangene, je hoeft dat niet te vragen." zei ik. Ze stapte met grote passen naar de hal toe. Een paar seconden later hoorde ik haar met iemand praten. Haar kleine zusje? Ik besloot ze even alleen te laten. Ze had wel even wat rust verdiend. Ondertussen kreeg ik via de mind link het bericht dat Alec haar wou zien. Charlie. Ze heette ze blijkbaar. Het zou kunnen dat hij het me al verteld had. Ik en namen, dat ging niet zo goed samen. Hopelijk zou ik haar binnenkort Luna kunnen noemen. Dan hoefde ik haar naam niet te onthouden.
Ze kwam terug de woonkamer in, een minuut of tien later. Ik stond al op haar te wachten. "Wat is er?" vroeg ze zacht. Ze vertrouwde me duidelijk niet helemaal. Dat begreep ik helemaal. Ze was niet zeker of ze wel in deze wereld wou blijven. Wat ze niet wist, was dat ze weinig keuze had. Ze was aan Alec gekoppeld. "Alec is wakker. Is het goed als ik je naar hem toe breng?" vroeg ik haar en zette al een stap dichterbij. Ze knikte bijna meteen. Ze wilde duidelijk zo snel mogelijk naar hem toe. Om zo snel mogelijk haar antwoorden te hebben. Dus deed ik wat ze wou, en bracht haar naar haar mate toe.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
A/N: Een eerste hoofdstuk uit Lewis standpunt :)
Voor wie zich trouwens afvraagt hoe Lewis er in mijn ogen uitziet ;)
