The Human Luna

[7]

Edited = 21/04/2016

7. Charlie

Ik loste het schot op de wolf. Waarom, wist ik niet. Misschien was het de angst dat hij na John mij zou aanvallen. De wolf zette een paar stappen achteruit. Ik had hem geraakt! Ik liet het pistool op de grond vallen. Ik wilde het niet meer in mijn handen hebben. Ik was niet van plan om meer dan één schot te lossen.

John rende weg. Hij draaide zelfs niet eens zijn hoofd om te kijken wie geschoten had. Ik bleef achter de boom staan en zag dat de wolf op de grond viel. Zelfs vanaf deze afstand zag ik zijn lichaam rillen. Hij vocht duidelijk tegen de pijn. Heel even voelde ik me schuldig. Ik was degene die deze pijn veroorzaakt had.

Het was dat gevoel dat ervoor zorgde dat ik dichterbij ging. Ik stond een paar meter van hem vandaan en tot mijn eigen verbazing en schok lag er geen wolf meer op de grond. In de plaats lag er een man. Een naakte man. Ik had toch op de wolf geschoten? Hoe kon het dat hier nu opeens een man lag?

Ik zette nog een aantal stappen dichterbij en leunde over hem heen. Een rode plek was te zien op zijn borst. Ik wilde net vragen of alles in orde was, toen zijn ogen dicht gingen.

"Hallo? Hoor je mij?" Ik schudde hem door elkaar aan zijn schouders. Hij bewoog niet meer. Was hij dood? Ik hapte naar adem bij die gedachte. Was ik verantwoordelijk voor zijn dood? Ook al had ik een wolf beschoten? Ik zette mijn vingers tegen zijn keel. Heel zacht was zijn hartslag te horen. Gelukkig. Hij leefde nog!

Mijn handen zochten in mijn kledij naar mijn telefoon. Hij lag nog in de tent. Ik stond recht en wou naar de tent toe lopen, toen ik voetstappen hoorde. Twee mannen kwamen uit het struikgewas. "Wat is er gebeurd?" De ene man bukte zich naast de man op de grond en hij bekeek de wonde. De andere man kwam naar mij toe en stelde die vraag.

"Ik ... Ik heb gewoon geschoten. Op een wolf en toen ... opeens ..." Ik wist niet goed hoe ik het moest uitleggen. Ik had een wolf beschoten en die was veranderd in een mens. Ze zouden me allemaal gek verklaren, dus stopte ik met mijn uitleg.

De man bekeek me goed. Ik werd een beetje bang van zijn blik. Het was een onderzoekend blik. Opeens draaide hij zijn hoofd en keek terug naar de man op de grond. De andere man had hem kleren aangedaan en had hem rechter gezet.

"Lewis. Kan je even helpen?" De man, Lewis blijkbaar, stapte naar de twee toe en hof hem om zijn schouder. "Deze kant op, meisje." riep hij naar me. Hij begon te stappen, duidelijk geen moeite met de man over zijn schouder. De andere man keek me aan en wachtte duidelijk tot ik naar hem toe liep. Langzaam deed ik dat ook. Ik had geen andere keuze.

Het verbaasde me dat enkele huizen zichtbaar werden in het bos. Hoe dichter we waren, hoe meer ik er zag. De hele tijd liep ik tussen de twee in. Alleen aarzelde ik even toen ze een gebouw in liepen. Het leek me een soort ziekenhuis.

Lewis legde de man op een bed en keek toe hoe twee vrouwen hem weg brachten. Daarna draaide hij zich naar me toe. Het was op dit moment dat ik merkte dat de andere man verdwenen was. Waar was hij naartoe? "Jij gaat met mij mee." Hij legde zijn arm rond mijn middel en begeleidde me zo naar een ander huis toe.

"Waar gaan we heen?" vroeg ik hem. Ik besefte nu pas dat ik hem eigenlijk niet kende. Ik was hen gewoon gevolgd, zonder daar echt bij na te denken. "Ik breng je naar Alec thuis. Daar kan je je wat opfrissen en ik denk dat het daarna tijd is om eens een goed gesprek te hebben."

Een goed gesprek? Wat bedoelde hij daar nu weer mee? Zat ik soms in de problemen? Zouden ze me laten arresteren of iets dergelijks? Of ging hij me gewoon uitleggen wat hier allemaal gaande was? Waarom die man een wolf was? Het belangrijkste feit dat ik wou weten was of alles goed ging met hem. Of hij het zou overleven. Daar maakte ik me zorgen over. Iedereen hier leek niet zo bezorgd te zijn als ik. Het leek alsof ze wel verwachtten dat alles in orde zou komen. Ik probeerde hen te geloven, ook al was dat moeilijk.