Ongeveer 20 jaar geleden werd Charlie geboren.
Niemand had op dat moment kunnen denken dat ze een belangrijke rol zou spelen in een andere wereld. Een wereld die volgens de meeste mensen niet bestond.
In de steek gelaten door haar ouders zoekt ze...
Mijn besluit stond vast. Ik ging de vampiers stoppen, zeker nu ze zo dicht bij de grens waren. Aan Charlie's gezicht kon ik zien dat ze aan iets totaal anders dacht. Ze wilde zich opofferen, maar ze vergat wel welke rol ze had in de roedel. Zonder haar zou waren we allemaal verloren. Het was dan ook logisch dat de hele roedel voor haar wilde vechten.
"Hoeveel moeten er nog sterven voor dit alles afgelopen is? We moeten een oplossing vinden, één waarbij er zo weinig mogelijk mensen gevaar lopen." zei ze. Ik gromde zodra ze weer begon over het opofferen. Dat idee moest ik echt uit haar hoofd praten. " Waag het niet om daar ooit nog over te beginnen." Charlie streek nerveus een plukje haar uit haar gezicht en haalde dan haar schouders op.
"Wat wil je dan doen? Iedereen zijn leven in gevaar brengen?" Waarom wilde ze niet snappen dat ze belangrijk was voor de roedel? Als ze haar plan volgde bracht ze iedereen in gevaar en was hetgeen waar ik en mijn ouders altijd voor gewerkt hadden voor niets geweest." De vampiers komen veel te dichtbij, inderdaad. Het is een kwestie van tijd voor ze ons met een groot aantal aanvallen. En dan wil ik dat je je samen met April verstopt in één van de kelders." Haar ogen werden groot door mijn woorden. "Niemand hier kan leven zonder jou. Doe alsjeblieft niks doms."
Het plan begon meer en meer vorm te krijgen. Niemand mocht Charlie, en April natuurlijk ook, van me afpakken. Ik ging er alles aan doen om dat te voorkomen. Via de mindlink riep ik een aantal wolven bijeen, waaronder Lewis, Alice en Wesley. Misschien kon ik mijn broer Alex ook om hulp vragen. Zijn mate was de dochter van een Alfa en omdat hij tweede in lijn was om de Alfapositie in onze roedel over te nemen was hij naar haar roedel verhuisd. Hoe meer hulp we kregen, hoe beter.
"Laat het maar aan mij over. Je moet me alleen vertrouwen." Ik wreef geruststellend over haar rug en drukte dan een kus op haar voorhoofd. Het was beter dat ze wat uitrustte, het was al laat en door alles wat gebeurd was was het misschien best om er even niet aan te denken. Ik dekte haar goed onder en verliet daarna de kamer. Mijn vingers tikten ondertussen op het scherm van mijn gsm dat ik net uit mijn broekzak gehaald had. Ik probeerde zo veel mogelijk informatie in één kleine sms te zetten.
Net toen ik onderaan de trap stond, belde Alex me al via skype. Het leek wel alsof hij altijd wist wat ik dacht. Ik zette hem op het scherm van de tv en ging in de zetel zitten, bij de andere wolven die ik gevraagd had. "Dag broertje." zei hij met een brede glimlach. Ik rolde met zijn ogen, maar kon een grinnik toch niet onderdrukken. Net als de anderen in de kamer. Ik was 2 jaar ouder dan hem ... Eigenlijk moest ik broertje tegen me zeggen.
Zijn mate zat naast hem, duidelijk klaar om te horen wat ik te zeggen had. Ze had haar hand op Alex zijn arm gelegd, terwijl ze zelf wat naar voor leunde. Ze was minstens even nieuwsgierig én nerveus als hem.
Ik schraapte mijn keel en keek kort alle aanwezigen in de kamer aan, ik mijn blik terug op het scherm voor me vestigde en begon te spreken.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
