Ongeveer 20 jaar geleden werd Charlie geboren.
Niemand had op dat moment kunnen denken dat ze een belangrijke rol zou spelen in een andere wereld. Een wereld die volgens de meeste mensen niet bestond.
In de steek gelaten door haar ouders zoekt ze...
Alec bleef maar vertellen over wat er allemaal zou gebeuren als ik hem zou accepteren. Hij had heel slecht gereageerd toen ik zei dat ik misschien terug naar huis wou gaan. Ik wist nog niet veel van weerwolven, dus verbaasde het me dat ze echt dood konden gaan zonder hun mate. Bij ons, mensen, had ik ook wel al gehoord van oudere koppels die stierven op bijna hetzelfde moment. Soms met een paar dagen ertussen. Dat het bij zulke mystieke wezens als Alec ook gebeurde, verbaasde me wel. Ze zouden sterven van verdriet, niet van ouderdom of ziekte.
"De laatste stap is het maten." Hij wachtte even met een verdere uitleg te geven. Ik wist niet precies wat dat betekende, hoewel ik wel een klein vermoeden had. Als je het woord vertaalde naar het nederlands, begreep ik maar al te goed wat hij bedoelde. Hij krabde aan de achterkant van zijn nek, duidelijk wat gegeneerd dat hij het er met mij moest over hebben. Op dit moment wisten we alle twee niet goed wat zeggen. Er hing een gênante sfeer in de lucht.
Ik vond het ook wel best snel om daar nu al over te praten. Alec verplichte me onbewust al om bij hem te blijven. Om voor hem te kiezen. Om op hem verliefd te worden. Dan wou hij me ook nog eens bijten en ... . Eigenlijk was ik nooit preuts geweest, maar om erover te praten met een vreemd ... .Dat vond ik er nu toch een beetje over.
"Wat als ik dat niet wil?" vroeg ik hem voorzichtig. Daarnet had hij ook al niet goed gereageerd toen ik hem een soortgelijke vraag gesteld had. "Dan zorgt de mate band er wel voor dat het toch gebeurd. Uiteindelijk zal die kracht je zo gek maken, dat je eraan toegeeft." Zijn hand wreef de hele tijd over mijn nek. Hij had hem daar gelegd toen hij de uitleg over het bijten gedaan had. Ik had maar de helft van zijn uitleg gehoord, door het gevoel van zijn vingers op mijn huid.Hij haalde ze meteen weg toen hij merkte wat voor effect ze op me hadden.
"Ik zal je wat tijd geven om erover na te denken" zei hij, voor hij rechtstond en de kamer uitliep zonder nog een woord te zeggen. Volgens mij had hij het er heel moeilijk mee. Hij wou niets liever dan mate spelen met mij en op dit moment kon ik dat nog niet. Ik wist ook niet goed of ik dat wel ooit zou willen én kunnen. Dit was gewoon zo een aparte wereld. Hoorde ik hier wel thuis? Vooral daarvoor maakte ik me zorgen.
Als ik nu zou moeten beslissen, dan zou ik nee zeggen. Ik kende Alec nog niet genoeg om nu hier te blijven wonen. Ik was hem ontzettend dankbaar dat hij me wou beschermen tegen die vampiers, toch betekende dat nog niet dat hij de baas kon spelen over mij. Zodra dit allemaal achter de rug was, wou ik niets meer met hem te maken hebben. Ik wou mijn oude leven terug, zonder weerwolven en vampiers.
Ik probeerde me toch één keer in te beelden hoe het leven zou zijn, als ik ja zou zeggen. Hoe ik zou zijn als ' Luna'. Een leven tussen de weerwolven. Wat zou er met April gebeuren? Zou ze het hier dan leuk vinden? Zou ze hier willen blijven wonen? Vooral over die onderwerpen wist ik niet goed wat te denken.
Ik hoorde voetstappen op de trap. Veel belang hechtte ik er niet aan, aangezien het wel niet de eerste keer was dat ik wat gestommel gehoord had. Het was pas toen mijn kamerdeur open ging, dat het mijn interesse wekte. Wesley, de derde in lijn, stond ik de deuropening. Zodra mijn ogen die van hem kruisten, zette hij een stap opzij en dan kwam mijn kleine zusje in beeld.
"April!" Ik rende bijna naar haar toe en hof haar in de lucht. Voorzichtig gaf ik haar een knuffel." Wes zegt dat we nu hier wonen." Ik grinnikte om haar bijnaam voor Wesley. Ik kon het me bijna niet voorstellen dat iemand zoals hem, een weerwolf, het goed vond dat een kleine meisje hem een bijnaam gaf. Hij kon zelf ook een kleine glimlach niet verbergen. Ik zag hem nog net toen hij zich omdraaide en de kamer verliet.
"Voorlopig toch," begon ik. "Alec woont hier ook. En jouw kamer is wat verderop in de gang." Ik pakte haar hand, om haar kamer te tonen. Haar naam stond al op de deur geschreven. Haar kamer was duidelijk ook al onderhanden genomen. In haar favoriete kleur geschilderd, een deel van haar spullen lagen al verspreidt in de kamer.
Ik hoorde opnieuw voetstappen op de trap. Net zoals de vorige keer, lette ik er niet echt op. Waarschijnlijk was het toch Alec. "Kijk, ze hebben vogels geschilderd." Ik wees naar een vogeltje op de muur en April rende er meteen naartoe. Vogels waren haar favoriete dieren, dus het was een goede keuze geweest van iemand.
Net op dat moment hoorde ik de deur open gaan, en voetstappen dichterbij komen. "Ik kan je niet genoeg bedanken Alec. Echt waar. April is er helemaal weg van!" zei ik. Een reactie kwam er niet meteen. In de plaats daarvan voelde ik een hand om mijn pols en werd ik omgedraaid. Mijn ogen keken recht in die van een vampier.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
