It's not what it looks like - One Direction {DUTCH FANFIC}

-36- Save you tonight

Gabrielle POV

Mike liep drifitg voor ons uit. Aan de ene kant was ik super bang, maar aan de andere kant ook super opgelucht, dat we Bailey zouden vinden. Louis had Mike's arm nog steeds vast en drukte hem naar voren. Liam trok me tegen zich aan, en gaf me een zoen op mijn voorhoofd. 'Het komt allemaal goed.' fluisterde hij lief, terwijl we doorliepen. Opeens moesten we door een smal steegje heen. We vormden een rij, en wrongen ons er door. Mike wees verderop, waar ik een klein schuurtje in de verte zag. 

Terwijl we aan het lopen waren richting de kant waar Mike ons naar toe wees, keek iedere voorbijganger ons raar aan. Vooral omdat Louis en Zayn, Mike stevig vasthielden met een niet al te aardige blik. We waren er bijna. Omdat we niet zo lang meer konden wachten, dwongen we Mike om nog sneller te lopen. Het was eerder rennen nu. We begonnen te schreeuwen. 'Bailey! Bailey! Bailey!!' We holden met zijn allen naar de deur, die op slot zat. Ik duwde Mike hardhandig tegen deur, en vroeg om de sleutels. De jongens begonnen te klappen. 'Dat noemen ze dus girl power.' begon Louis te lachen. Mike gaf me de sleutels en ik probeerde zo snel mogelijk het slot open te krijgen. Maar aangezien het niet lukte, gaf ik de sleutels aan Zayn. Na even prutsen lukte hem het wel, en Louis stormde als eerste naar binnen. 'Bailey! Sweetie!' We volgden hem. Louis liep beneden een kamer in en stond toen gelijk stil. 'Jongens, ze is hier!!' schreeuwde hij. Zo snel als we konden renden we op het geschreeuw af. Toen stonden wij ook stil. Daar lag Bailey, mijn zus. Haar ogen waren dicht, en er bewoog niks. Louis knielde achter haar neer, en legde Baileys hoofd op zijn schoot. Daarna voelde hij aan haar pols. 'Pfieuw, ze leeft nog jongens!' Tranen sprongen me in de ogen en ik begon te huilen. Liam drukte een zoen op mijn wang. Harry en Zayn gaven elkaar een boks en een knuffel. 'I call the ambulance.' zei Louis, en pakte zijn telefoon. Vanaf toen ging het allemaal heel erg snel...

Bailey POV

Ik opende langzaam mijn ogen, en weer voelde ik die pijnscheut. Ik schoot in een ruk omhoog. Een vrouw in witte kleding duwde me weer naar achter. Waar was ik? Langzaam draaide ik mijn hoofd, en keek om me heen. Opeens wist ik waar ik was. Het ziekenhuis! Ik was gered! Ik begon te huilen van vreugde. 'Wat is er meisje?' vroeg de verpleegster. Wat was dat voor domme vraag? 'Weet u waar mijn vrienden zijn?' vroeg ik snikkend. 'Je bedoelt vier jongens en één meisje? Die moesten wachten op de gang. Ik zal ze er even bijhalen.' zei de verpleegster en liep richting de deur. Yes! Ze waren hier! De deur vloog open, en als eerste kwamen Louis en Gabrielle op me afgestormd. Louis omhelsde me, en gaf me een lange zoen. 'Auw.' zei ik lachend. 'Oh ja, sorry lieverd.' zei hij, en gaf me nu een klein kusje op mijn voorhoofd. Gabrielle pakte me vast. 'Fijn dat je er weer bent.' zei ze. Er rolde weer een traan over mijn wang heen, die Louis weer wegkuste. Zayn, Harry en Liam kwamen ook naar me toe, en gaven me een knuffel. 

Iedereen had me inmiddels bijgepraat, en ik kon niet geloven dat mijn vrienden de hele tijd aan me hadden gedacht. 'Ik zal Niall ook even op de hoogte stellen dat je weer veilig bent.' zei Gabrielle, en  stond op met haar mobiel in haar hand. 'Moeten we nog bij je blijven, Bails?' vroeg Harry lief. 'Nee, hoor. Ga maar. Dan kan ik nog even alleen met Louis zijn.' zei ik lachend, en nam afscheid van Gabrielle en de jongens. Louis kwam onder de dekens zitten, en sloeg zijn arm om me heen. Nu  lag bij Louis in zijn armen en keek omhoog. Dit was nou echte liefde!