It's not what it looks like - One Direction {DUTCH FANFIC}

-25- Helping you out

We liepen naar de ingang, en liepen naar de lift. 'Geen zin in trappen, haha.' lachtte ik. Toen we boven aankwamen, liepen we door naar kamer 27. Nu maar hopen dat Liam ons binnen zou laten. Maar dat hoefde ik niet meer te hopen, want de deur stond op een kiertje. We liepen langzaam naar binnen, en troffen daar Liam aan. In bed. Hij schrok, en kwam in een beweging omhoog. 'Wat doen jullie hier?' vroeg hij paniekerig. 'We wouden even kijken hoe het met je ging..' zei ik, en keek Gabrielle aan. 'Hoe gaat het? Ik heb je al lang niet meer gezien..' zei ze. Liam keek Gabrielle nors aan. 'Wat boeit jou dat nou?' vroeg hij nog norser. 'Nou, ik wil niet dat je jezelf opsluit in je kamer in jouwn vakantie.' 'Ga je jezelf nou zorgen maken om mij? Moet je dat niet om Niall doen?' 'Ik heb niks meer met hem. Met niemand niet.' zei Gabrielle, en Liam keek weg. 'Anyway.. Ik wou dat dit allemaal nooit was gebeurd.. Het komt allemaal door mij.. Sorry.' ging Gabrielle verder. 'Ik heb Niall geslagen hoor, jij niet.' 'Ja, maar ik weet wel de reden waarom je dat hebt gedaan, Liam.' 'Aah, shit.' Liam draaide zich om. 'Ik vind het wel een compliment hoor dat je me leuk vind. Schaam je je ervoor?' vroeg Gabrielle. Even bleef het stil. Toen draaide Liam zich weer om. 'Ik weet dat jij mij nooit leuk zou vinden..' 'Wie zegt dat? Ik ken je nog niet eens goed. En je hebt nog steeds die wandeling te goed.' zei Gabrielle met een knipoog. Ik rolde met mijn ogen. Waar was ze nou mee bezig? Het was net uit gegaan met Harry. Ik stootte haar aan, en fronste mijn wenkbrauwen. Gabrielle haalde haar schouders op, en keerde zich weer tot Liam. 'Dat is waar. Kun je vanavond?' vroeg Liam nu met een knipoog terug. 'Zeker weten.' antwoordde ze. Nu had ik er genoeg van. 'Niall ligt nog steeds in het ziekenhuis, en jullie pappen alweer aan met elkaar? Lijkt het je niet een idee om met Niall te gaan praten, Liam?' vroeg ik een beetje geïriteerd. 'Misschien heb je gelijk.. Gabs, ga je mee?' vroeg hij. 'Je kunt denk ik beter alleen gaan.. Dat is ook beter voor Niall..' antwoordde Gabrielle. 'Oké, dan ga ik alleen.. Zie ik je vanavond dus? Bij het restaurantje?' 'Ja, is goed. Half 6?' 'Is goed.' zei Liam met een knipoog, en liep de kamer uit.

Gabrielle POV

Vanavond zou ik dus met Liam uit eten gaan! Deze afleiding kon ik nou wel even gebruiken. Opeens stootte Bailey mij weer aan. 'Waar ben je nou weer mee bezig dan?' 'Met leven.' 'Je moet niet steeds van relatie naar relatie gaan, dat is niet goed voor je. Voor niemand niet.' 'Ooehh, is er iemand jaloers?' 'Nee, ik ben harstikke gelukkig met Louis, nog steeds.' 'En Zayn dan? De laatste keer werd je helemaal rood.' 'Helemaal niet..' 'Wellus.' 'Gabs, kunnen we hier over ophouden? Dit onderwerp hebben we al vaak genoeg besproken.' 'Oké, oké.. Sorry.. Ga je mee naar het strand? Ik wil nog bruiner worden!' 'Goed idee, kan ook nog wel wat meer kleur gebruiken.' lachtte Bailey, en liep met me mee. Op naar het strand!

Liam POV

Ik liep het ziekenhuis binnen. Aangezien is hier nog nooit geweest was, moest ik eerst Niall's kamernummer navragen. Het bezoekersuur was net begonnen, dus dat was een kwestie van geluk. Ik liep de gangen door, op zoek naar de juiste kamer. Eenmaal bij de goede kamer aangekomen, klopte ik rustig op de deur. Ik hoorde ik zachte 'ja', dus ik liep naar binnen. Ik zag Niall's verschrikte gezicht. 'Dude, wat doe jij hier?' vroeg hij, en zwaaide snel naar een verpleegster. 'Ik wil mijn excuses aanbieden.' zei ik snel, maar de verpleegster stond al voor mijn neus. 'U kunt misschien beter weggaan.' zei ze, en wees naar de deur. 'Please, ik moet echt even met hem praten. Ik weet dat dit allemaal mijn schuld is, maar ik wil het goedmaken.' De verpleegster keek naar Niall, die na even twijfelen toch knikte. 'Oké, heel eventjes dan.' zei de verpleegster, en ze liep weer weg. Ik liep naar Niall, en ging naast hem zitten. 'Het spijt me. Ik had je nooit moeten slaan om een meisje.' 'Ben je wel een beetje laat mee. Heb je mijn been gezien?' 'Het spijt me echt heel erg.. Soms doe ik dingen voor dat ik er bij na denk. Daar weet jij alles van.' zei ik, en ik zag een voorzichtige glimlach op Niall's gezicht verschijnen. 'Daar weet ik inderdaad alles van.' 'Hoe lang moet het gips nog?' 'Uuhhm, nu nog drie weken ongeveer.' 'Sorry..' 'Het is al goed. Ik hou niet van ruzie's.' 'Mate's again?' 'Dat zijn we altijd al geweest hoor.' lachhte Niall, en we gaven elkaar een boks. Pppff, wat een opluchting! Ik dacht dat Niall me dit nooit zou vergeven.. 'Ik ga nu even slapen, als je het niet erg vind.' zei Niall. 'Is goed, mate. Ik kom morgen weer, oké?' 'Oké.' 'Bye.' Ik liep weer uit de kamer. Er was zo'n last van mijn schouders afgevallen! Niall en ik, waren weer maatjes.