ពេលព្រឹកព្រលឹមអរុណរះមកពីរទិសខាងកើតដាស់អស់មនុស្សក្នុងភូមិស្រុក។ងាកមកមើលវិមានដែលធំប្រចាំទីក្រុងសៀងហៃឯណេះវិញយើងមើលឃើញនៅក្នុងបន្ទប់ដែលងងឹតមានកណ្ដុររត់ចុះឡើងដែលមានជញ្ជាំងធ្លុះធ្លាយនឹងមានសភាពគ្រែបាក់ពេញនឹងមើលហើយគួរអោយញញើតខ្លាំងណាស់។
"អ្ហឹក...ឈឺខ្លាំងណាស់"ជេយ៉ុន យំឡើងដោយក្ដីឈឺចាប់ព្រោះតាំងពីរងើបពីរគេងមកគេយំឡើងហើមភ្នែកទៅហើយព្រោះផ្នែកខាងក្រោមរបស់គេមានសភាពហើមមិនអាចដើរកើតទេព្រោះតែយប់មិញត្រូវលោកម្ចាស់ចេញសាម៉ានចាប់បំពនគេរហូតដល់ឆ្អែតឆ្អន់ក៏ចេញទៅវិញ
"អ្ហឹក...ខ្ញុំចង់ទៅផ្ទះវិញ...អ្នកណាក៏បានដែលយកខ្ញុំចេញពីរនរកនេះទៅ"ជេយ៉ុន ងាកទៅមើលជញ្ជាំងដែលមានប្រហោងអោយពន្លឺព្រះអាទិត្យចាំងចូលនោះទាំងពោលពាក្យឈឺចាប់ឡើងមក
*ក្រាក....*សម្លេងបើកទ្វារក៏លឺឡើងទើបរាងតូចងាកទៅមើលក៏ឃើញជាម៉ែដោះដែលដើរមករកគេទាំងក្នុងថាសមានកាន់អាហារនឹងទឹកមកជាមួយ។
"ជេយ៉ុន...ឆាប់ញុាំបាយទៅអោយលឿនឡើងទៅប្រយ័ត្នលោកម្ចាស់មកឃើញ"ម៉ែដោះ ក៏បន្លឺឡើងតិចៗព្រោះតែមុនពេលរាងក្រាស់ទៅធ្វើការបាត់នាយក៏បានហាមអ្នកបម្រើគ្រប់គ្នាកុំឲ្យយកបាយទៅអោយរាងតូចញុាំ ប្រសិនបើនាយឃើញប្រាកដជាសុីខ្សែតីមិនបានទេ
"អ្ហឹក...ម៉ែដោះចេញទៅវិញទៅកុំឲ្យគាត់មកទាន់"ជេយ៉ុន សម្លឹងទៅមើលម៉ែដោះទាំងទឹកភ្នែករហាមធ្វើអោយដកដង្ហើមធំមុននឹងលើកបាយបញ្ចុកគេទោះជាគេមិនចង់ក៏ដោយ
_________________
ក្រឡេកមកមើលខាងក្នុងវិមានឯណេះវិញយើងក្រឡេកឃើញនៅតុអាហារមានគូរស្នែហ៍ផ្អែមល្ហែមកំពុងតែអង្គុយញ៉ែញ៉ង់គ្នាបណ្ដើរញុាំបាយបណ្ដើរធ្វើឲ្យអ្នកបម្រើដែលឈរក្បែរនោះនាំគ្នាអត់នឹងអៀនមិនបាននោះទេ។
"ជិតដល់ថ្ងៃរៀបការហើយអូនសម្លាញ់"សុងហ៊ុន ក៏ងាកទៅនិយាយជាមួយនឹងគូរដណ្ដឹងរបស់នាយ
"អូនដឹងហើយតើបង"នាងនិយាយទាំងអៀនព្រោះរាងក្រាស់មើលមកនាងមិនដាក់ភ្នែក
YOU ARE READING
មហិច្ឆតាម្ចាស់បំណុល
Short Story«ខ្ញុំមកក្រោយនាងពិតមែនប៉ុន្តែចុងក្រោយខ្ញុំជាអ្នកឈ្នះព្រោះលោកម្ចាស់ជ្រើសយកខ្ញុំក្នុងរឿងស្នេហាមួយនេះហើយនាងជាអ្នកចាញ់»
