គ្រោះស្នេហ៍ក្នុងសមុទ្រព្រិល

ភាគ7: មេឃមិនទាន់ភ្លឺ

5:30 AM

មេឃភ្លឺស្រាងៗ និងអាកាសធាតុដ៏ត្រជាក់ធ្វើឱ្យជេគមិនចង់ក្រោកពីគ្រែទាល់តែសោះ។ នាយស្រវាងឱបកាយមាំទើបដឹងថាខ្លួននាយនិងខ្លួនគេមានសម្លៀកបំពាក់ស្ដើងទាំងគូរ។ ជេគក៏ងើបទៅរកទូខោអាវដើម្បីយកអាវក្រាស់មួយសម្រាប់មកស្លៀកពាក់ឲ្យគេពេលគេកំពុងគេ។តាមពិតគេភ្ញាក់យូរហើយភ្ញាក់តាំងពីពេលដែលជេគមិនទាន់ភ្ញាក់ទៀតឯណោះតែគេមិនងើបព្រោះចង់គេងអោបកាយតូច រួចពេលជេគប្រាសខ្លួនមកគេងក្បែរវិញ សុងហ៊ុនក៏បន្លឺសំឡេងគ្រលតិចៗ

"ព្រឹកនេះយើងមិនចង់ផឹកតែទេ យើងចង់បានទឹកក្រូច"

ជេគភ្ញាក់ព្រឺតហើយរហ័សក្រោកអង្គុយឆ្ងក់មើលទៅគេទាំងឆ្ងល់។

"ម៉េចក៏សុខៗបងស្រាប់តែចង់ផឹកទឹកក្រូចជំនួសឱ្យតែក្ដៅៗ?"

"យើងលឺថាមានក្រូចជាច្រើនដាក់ក្លាសេក្នុងទូរទឹកកក យ៉ាងម៉េច? ខ្ជិលច្របាច់ក្រូច?"

"អត់ទេ! អូនមិនខ្ជិលទេ អូនទៅធ្វើឥឡូវនេះ!" ជេគបម្រុងនឹងចុះពីគ្រែតែចុះមិនរួចព្រោះដៃមួយគូក្រសោបឱបចង្កេះនាងពីក្រោយយ៉ាងណែនបាត់ទៅហើយ។

"បង!"

"មេឃមិនទាន់ភ្លឺទេ"

ខ្យល់ដណ្ដើមក្ដៅៗភាយប៉ះដើមកនាយ។ នាយតូចឡើងព្រឺសម្បុរខ្ញាកៗព្រោះនាយមិនធ្លាប់ទទួលបានការឱបពីគេទាំងព្រឹកព្រលឹមបែបនេះឡើយ។សុងហ៊ុនចាប់ផ្ដួលនាយឱ្យគេងសារជាថ្មីដោយមានគេងឱបយ៉ាងណែន។

"បង! អូនត្រូវទៅច្របាច់ក្រូចឱ្យបង"

"បន្តិចទៀតចាំក្រោកក៏មិនយឺតពេលដែរ"

"តែបង..."

"ថ្ងៃនេះយើងត្រូវទៅមើលការងារនៅទីស្នាក់ការ"

"តែថ្ងៃមេឃត្រជាក់ណាស់ បងមិនគួរទៅពេលនេះទេ ណាមួយក្រែងលធ្វើឲ្យជើងបងស្ពឹកថែមទៀតទៅ?"

"យើងចង់ទៅពិនិត្យការងារ"

"ម្សិលមិញបងទៅហើយតើ"ជេគប្រឹងរកហេតុផងដើម្បីកុំឲ្យគេទៅថ្ងៃនេះព្រោះអាកាសធាតុថ្ងៃនេះចុះត្រជាក់គេខ្លាចរាងក្រាស់ឈឺ