Mad and Vicious: Empress Vilan

Kabanata 37

[Warning Graphic Violence/Torture]

Mad and Vicious
Empress Vilan

Kabanata 37

Mad

Sinundan ko siya. Hindi ako tumigil. Hanggang sa tirik ang araw na naubutan ko siya sa likod lang ng mga livestocks.

Tumama ang siko ko sa batok niya at para lang siyang manyikang nahulog sa sahig. Ni hindi ko siya sinalo. Hinayaan kong tumama ang mukha niya sa sahig.

Akala ko magigising siya sa lakas ng impact. Pero nanatili lang ang ngisi sa labi ko nang nanatili siyang walang malay.

Padarag ko siyang hinatak gamit ang dulo ng damit niya.

Hanggang sa sinimulan ko ng hiwayin na parang karne ang laman niya.

Nagsimula ako sa braso niya. Doon siya nagising. Nagsisigaw nang unang rumehistro sa kaniya ang hapdi.

"Shhh. Para kang babae kung makahiyaw. I was just cutting a piece of your flesh. It should be nothing, right?" My tone condescendingly mocking.

"Kesegi! Anong ginagawa mo?!" tanong niya nang matapos kong hiwain ang unang laman niya at lumipat naman ako sa medyo malamang parte ng katawan niya para humiwa ng laman.

Nagsisigaw siya. He thrashed around. But I bound him in a way both humiliating and inhumanely impossible to get out of.

"Ginagawa ko lang kung anong ginawa niyo sa akin noon." Nagkibit-balikat ako.

"Nababaliw ka na! Nababaliw ka na!"

At tumawa ako. His face was full of horror. I feel nothing. But at the same time euphoric.

I didn't know hearing the screams of men would make me feel so elated. Powerful.

"Nasa tama pa rin ang pag-iisip ko. Look into my eyes and see that this is still me, Lieutenant Mada Vilan Kesegi." at tumawa. I have never laughed so much until this day.

Nakakapitong hiwa na ako sa laman niya. Dahan-dahan ang bawat pagbaon ko ng talim ng kutsilyo na parang naghihiwa lang ng karne ng baboy na isasahog sa ulam na niluluto.

Bawat baon ng kutsilyo ko ay napapansin kong parang karne ng baboy ang laman ng tao. Matigas ang laman ng tao. Mahirap hiwain. Pero madali lang balatan ang balat ng tao. Buti nalang handa ako at matalim na kutsilyo ang gamit ko. Malapad ang ngisi ko.

Basang-basa na siya ng pawis at naghahalo na ito sa  luha at laway niya dahil kanina pa siya sigaw nang sigaw.

"Pero hindi ako ang gumawa non sa'yo. Isa lang ako sa mga look out.  Biktima lang din ako. Alam mo kung gaano makapangyarihan ang pamilya nila Song!"

I shrugged.

"Still. You were there. You watched." At sa bwisit ko labi niya ang sinunod kong tapyasin. "And you fucking laughed while they cut me down."

Nagsisigaw siya at tumulo ang dugo niya. Nagpupumiglas siya.

Sobrang init ng panahon. But I'm not done yet until he's numb from the thousand cuts I'm about to do with his flesh.

Tumayo muna ako.

May lumapit sa aking isang baboy. Nakawala ata.

Napangiti ako.

Kinuha ko ang mga piraso ng katawan niyang tinapyas ko mula sa katawan niya at sinumulan kong ipakain sa baboy.

The pig ate it as if his life depended on it.

Nakita niya 'yon. He was horrified that he couldn't stomach the sight, he vomitted right onto his open ripped stomach.

Puta. Ang hapdi no'n. At tumawa ako.

My eyes were dilated. I was high. And I didn't even need to take drugs.

Kaya nagpatuloy iyon. Hanggang sa umabot sa 300 cuts ang nagawa ko sa katawan niya. Little cuts. Every time he would feel numb I would cut a flesh where it would hurt the most na magigising siya sa hapdi.

That's when I learned you can never go numb when someone keeps cutting your flesh and feeding it to the pigs.

By the time I was about to cut his back, I have fed all the pigs inside.

Nang matapos akong tapyasin ang pang-upo niya na magiging dahilan para maging lumpo siya ay dumiretso ako sa lahat ng daliri niya. So he wouldn't be able to point who did this to him.

He was screaming bloody murder.

And I was getting numb from euphoria.

I was getting tired of him.

Kaya dumiretso na ako sa talukap ng mata niya at nagsimulang hiwain iyon.

Then I started peeling his skin. Because I feel like cutting his flesh wasn't enough pain.

And then I cut his cheeks. He was bleeding heavily this time. I can't let this man die. He had to live through it.

Kailangan niyang gumising araw-araw wondering what he did to deserve all this.

Kailangan magising siya araw-araw tinatanong kung anong nagawa niyang mali at kung anong kasalanan ba ang nagawa niya para sapitin ito.

That's why I can't let him die from losing blood. I won't let them die. They have to live suffering from the disfigurement. They have to live thinking they deserve all this.

He almost bit me from the pain I caused him. Fucking animal.

"Vilan. Tama na. Parang awa mo na. Vilan.."

Kaya sa bwisit ko pinutol ko na ang dila niya. So he wouldn't be able to say my name.

But I still won. His last words he would ever say was my name.

Gaya ng sabi ko. Gusto kong malaman ng lahat na ako ang may gawa nito sa kanila pero walang sapat na ebidensiya na maituturing ako ang may gawa.

I let him watch as I feed his flesh to the pigs.

Pigs that would be delivered to the Imperial family.

Shame.

Binalutan ko siya ng tela para hindi maubos ang dugo niya.

He would live. I'll make sure he lives.

No one dies.

Lumabas na nga ako.

At sakto. 15 minutes later they found him. Alive but cut into a hundred piecces.

Shame.

Kailangan kong madaliin na ang paghihiganti dahil papausbong na ang giyera.

At hindi ako makakapayag na isisi nila ang mga karumaldumal na paghihiganti ko sa mga bansang gustong sakupin ang Maran.

Ako ang may gawa nito at hindi dala ng papausbong na giyera.

Ako.

____

I toned it down mga bi dahil baka mashock kayo. Hindi ko rin sure kung may mga underage readers ako so I hope you read it with caution okay and that remember this is only fictional.

Thank you

Please Vote⭐️