Unforgiven Sins

Chapter 61: Forget and Forgive

Cinyla's POV

LUMIPAS ang isang Linggo at masasabi kong kahit papaano ay nabunutan ako ng tinik sa dibdib. Matapos din namin mag-usap ni Ben, napag desisyunan ko munang dumistansya sa kanya. My dad is not here in our house, kung nasaan man siya. Hindi ko alam, pero ang sabi ni Mommy he is in the Saint Louis Hospital sa Batangas. 

Bumutonghininga ako, naglakad-lakad sa balcony at pinagmamasdan ang kalangitan. I hope soon, everything will be fine.

Until someone called my name. “Cinyla, can I talk to you?” isang pamilyar na boses. Matinis ito at malapit sa puso ko. 

Lumingon ako kung saan nanggaling ang boses. “Oh mom, you’re here. Yes, doon na po tayo sa baba mag-usap.”Ngumiti ito at sinabing, “Alright. Hintayin ka na lang namin sa ibaba.” Tumango na lamang ako na kahit nagtataka ako bakit nasabi niya ang salitang namin, baka may kasama siyang iba. Sino naman kaya ‘yon? 

I fix myself and go downstairs. 

While I’m on way, I see someone that make me nervous. 

Hindi ko akailain na pupunta siya, habang papalapit ako sa kanya, I try to calm down and act as a normal. I noticed tht he is more fine right now, he wearing black t-shirt with white pants. Hinayaan na rin ni Mommy na ipasok niya ang white rubber shoes niya. 

“Hi,” panimula niya tumayo ito dahilan para tumugon ako. “Hello sir!” tipid na sabi ko at ngumiti, hinanap agad ng mata ko si Mommy. 

“Your mom is in the kitchen, kukuha lang ng inumin at snacks, sabi ko naman huwag na. But she wants, so I am here alone and waiting.”

Tumango ako sa sinabi niya. Pinaupo ko na siya sa kaliwang upuan ng solo sofa habanh ako naman nasa kanan, walang umupo sa gitna. Ang weird tuloy, para bang naiilang kami sa isa’t isa. 

“Kumusta ka na sir? Sorry, wala akong paramdam sa’yo. Alam mo naman ang mga nangyari, ”pangununang sabi ko. He smiled at me seriously, and I don’t see it has a meaning, all I can see is sincerity and pure laugh. 

“It’s fine with me, and stop calling me sir. Ben is good, lalo na tanggap ko na kung ano ang kahihitnan natin. Anyway, I am fine. Nagkausap na rin kami ni Mom, and as I assume na ako ang unang magsasabi sa kanya ng laman ko, but I was wrong. She already know, silang dalawa ni tita ang unang nakaalam sa pagdating ni Daddy.” His partial explanation. 

Huminga muna ako bago makapagsalita. “Mabuti naman sir, oh sorry Ben pala. Anyway, alam mo rin ba na mag-uusap tayo, or ikaw mismo ang nagsabi kay Mommy? I asked straightforwardly and looked into his calm eyes. 

“Yes, Cinyla. I’m the one who told tita that let’s have a serious conversation. Gusto kong humingi ng tawad sa inyo for being rude last time, nadala lang ako sa galit. But after all, all we can do is know all the truth and accept it.”

His words make me feel cry, hindi ko man alam kung totoo ‘to o hindi. I want to give him a moment, after all deserve niyang malaman ang totoo. Hinawakan ko ang kamay niya pagkatapos niyang sabihin iyon. “Salamat Ben, let’s face this together.” Bumitaw na ako ng dumating si Mommy na may dalang isang tray kung saan may tatlong basong malamig na tubig at tinapay. 

“S-sorry Ben and Cinyla natagalan ako,” malungkot nitong wika. Ben helped my Mom immediately, I saw in her eyes there was something wrong. Mabasa-basa ito na para bang naghiwa siya ng maraming sibuyas. 

Mabilis din akong lumapit kay Mommy at inalalayan ito.“Mom, are you okay?” Her face disagreed. Tumango ito at doon bumagsak ang kanyang balikat. Ben put the tray in the center of the table. 

“What happened, Mom?” I asked worriedly. 

“I know this is not a perfect timing for both of you, but you need to know about this.” Hindi ko maintindihan ang gusto ni Mommy sabihin, pero mas lalong bumibilis ang tibok ng puso ko. Sana mali ang kutob ko. Sana rin kung ano man ito, this is not about my dad's issues.