~හීන~[ONGOING]

50 වන කොටස

" දැන්වත් කන්න වරෙං රෙහාන්....."

ඒ කතා කරේ මහිම.... අම්මා ගෙදරින් ගියපු වෙලාවේ ඉදන් මායි නවෝදුයි සහසුයි කරේ කල්පනා කරපු එක.... මං හිතන්නේ දැන් පැය භාගයක විතර ඉදන් මහිම අපි තුන්දෙනාටම රෑට කන්න එන්න කියලා අඬගහනවා....

" නවෝද්....දැන් හවස් වරුවෙම මෙතන බඩගිනී කිය කිය මැරෙන්න හැදුවා නේද.... දැන් කන්න කතා කරාම එන්න බැරිද අහ්...."

" ම්ම් ......."

" දැන් උඹලා තුන්දෙනා ඔහොම කල්පනා කරා කියලා ඒකෙන් මේ හැමදේම විසදෙනවද කියලා මට කියපං...... ඔහොම හිටියයි කියලා අපිට අතීතෙ වෙච්ච දේවල් වෙනස් කරන්න පුලුවන් කමක් ඇත්තේ නෑනේ රෙහාන්...... ඒ දේවල් දැන් වෙලා ඉවරයි...ආයේ අපි කියලා මෙතන මොනවා කරන්නද බං......."

මහිම කියන කතාවත් ඇත්ත තමයි...මෙතනට වෙලා අපි කල්පනා කෙරුවයි කියලා ඒකෙන් අපිට මුකුත්ම ලැබෙන්නේ නෑ....ඒත් මං අහන්නේ මේ දේවල් ගැන නොහිතා ඉන්නේ කොහොමද...මාත් ආසයි මේ සේරම දේවල් ගැන අමතක කරලා දාලා අර කලින් හිටපු විදියටම නිදහසේ ඉන්න.......ඉතිං ඒක කරන්න බැරි නම් මං මොනවද තව කරන්න ඕනේ.....

" රෙහාන්......"

" ම්ම්......."

පඩිපෙලේ වාඩි වෙලා හිටපු මගේ එහාපැත්තෙන්ම මහිම අයියත් ඇවිත් වාඩි වුනා.....

" දැන් ඇයි මේ....."

" මං දන්නෑ අයියේ....මට නිකං පිස්සු වගේ...."

" දැන් උඹ පිස්සු හදවගත්තයි කියලා මේ දේවල් සේරම තිබුණු විදියටම හරියනවද ආහ්....."

" දන්නේ නෑ.... "

" අංක එක......මිනිහෙක්ට ප්‍රශ්නයක් ආවම ඌ හැසිරෙන විදි දෙකක් තියෙනවා මල්ලි.... පලවෙනි විදිය තමයි කේන්ති අරගෙන කෑ ගහලා මෙතන පැත්තම විනාස කරලා දාන එක... දෙවෙනි විදිය තමයි වචනයක්වත් කතා නොකර ඔහේ පැත්තකට වෙලා පාඩුවේ බලාගෙන ඉන්න එක...දැන් ඔය දෙවිදියෙන් මොන විදියකට හරි අපිට ඒ ප්‍රශ්නෙ විසදගන්න පුලුවන්ද රෙහාන්....."

මහිම අයියා ඒ අහපු ප්‍රශ්නෙට මං නෑ කියන්න මගේ ඔලුව දෙපැත්තට වැනුවා....

" ඉතිං දැන් උඹලා තුන්දෙනා කරන්නෙත් ඒකමනෙ බං... ඔහොම කතා නොකර බලාගත්ත අත බලාගෙන හිටියයි කියලා ප්‍රශ්නෙ තව වැඩි වෙනවා මිසක් ඒකට විසදුමක් ලැබෙනවද අහ්......"