Londra'da Olan, Londra'da Kalır... Peki Ya Kalmazsa?

When Life Gives You Lemon...

''Ne?'' diye cevap verdi Yaprak ve Ada aynı anda. 

Debra ise çoktan arabadan inmişti. Ben cevap vermeye hazırlanırken kapım açıldı. 

Kafamı çevirdiğimde ise gördüğüm kişi Debra'ydı.
''İnsenize neyi bekliyorsunuz?''
 ''Debra, büyük bir sorunumuz var,'' dedim arabadan inerek.

 Arkamdan Elis, Yaprak ve Ada da indi.

''Sorun ne?'' diye sordu Debra.

Ancak ben daha cevap bile veremeden Nate yanımızdaydı.

 ''Hoş geldin Debra, hoş geldiniz kızlar,'' dedi gülümseyerek.

''Merhaba Nate,'' dedi Debra gülümseyerek.

Bense tek kaşımı kaldırıp Debra'ya ve Nate'e baktım. O sırada yanımıza diğer çocuklar da geldi. Ancak yalnız değillerdi. Yanlarında Lindsay, Hannah ve Victoria da vardı. Kızlar bizi görünce aynı anda kollarını göğsünde birleştirdi. Takım ruhlarına gerçekten hayran kalmıştım. İtiraf etmek gerekirse oldukça güzel görünüyorlardı. Fazlasıyla güzel. Bir an için yerin dibine girmenin güzel bir fikir olabileceğini düşündüm.

 ''Merhaba kızlar,'' dedi Logan gülümseyerek.
 ''Hoş geldiniz,'' diye ekledi Zach.
 ''Merhaba,'' diye cevap verdim.
 ''O elindeki şeyle mi içeri girmeyi planlıyorsun?'' diye atıldı Lindsay yüzünü buruşturarak.
 ''Onun bir adı var!'' diye çıkıştım.
Ancak Elis, kolumdan hafifçe tutarak ''Sakin ol,'' diye fısıldadı.
Ancak Lindsay söylediğimi umursamadan Harrison'a doğru ''Onları neden davet ettiniz ki? Şuna baksana, elinde köpekle geliyor. Kıyafetine baksana!'' dedikten sonra bana döndü.

''Burası piknik alanı değil hayatım,'' dedi yapmacık bir ifadeyle gülümseyerek.

Harrison tam cevap vermek üzereyken Zach araya girdi.
 ''Lindsay lütfen keser misiniz? Bunu konuştuğumuzu hatırlıyorum.''

''Bize onları koruma Zach,'' diye çıkıştı Hannah.

Zach ise derin bir iç çekiş ile beraber yumruklarını sıktı. Cevap vermedi.
 ''Bize biraz izin verir misiniz kızlar?'' diyerek araya girdi Lucas.

''Tabi,'' diye cevap verdim. Bizden birazcık uzaklaştılar.
Nate ise hala Debra'nın yanında duruyordu. Ben öylece beklerken Ada koluma dokundu.

''Elis ile şu haykırdığınız dil okulu meselesi neydi?'' diye sordu.
 ''Buranın gerisinde, hatta çok çok az bir mesafede bir yer bize çok tanıdık geldi.
İşte orası da dil okulumuzdu. Açık mıydı kapalı mıydı bilmiyorum ama hatırladıysan kaldığımız yurt hemen yan tarafındaydı. Eğer birileri bizi görürse, daha da önemlisi Deniz Abla bizi görürse maceramız biter bunun farkındasın değil mi?'' diye cevap verdim.

Konuşmamın ortasında Yaprak da yanımıza gelmişti. ''Aman Tanrım,'' dedi ikisi yanı anda.

 ''Burada olmamız ço tehlikeli o zaman,'' diye ekledi Ada.

''Ben yakalanmamız durumunda neler olacağını düşünmek bile istemiyorum,'' dedi Yaprak.
 ''Kötü düşünmeyin hemen, yakalanmayacağız,'' dedi Elis kendine emin bir şekilde.

Ben tam ''Nasıl bu kadar emins-'' derken çocukların yanımıza dönmesiyle cümlem yarım kaldı.
 Kızlar, onların biraz daha gerisinde duruyordu.

''Biraz önce olanlar için gerçekten üzgünüz. İsterseniz artık içeri geçelim,'' dedi Zach gülümseyerek.
Ada sevinçle adım atmaya hazırlanırken ben konuştum.

''Felix içeriye girebilecek mi?''

Bir yandan da Felix'in başını okşadım.
Çocuklar önce birbirine baktı.

''Bunu sormamız gerek sanırım,'' dedi ardından Lucas.

''Ben şimdi sorarım,'' diyerek yanımızdan uzaklaştı Harrison.
 Açıkçası onların yanında olmayı çok isterdim. Yani ödül gecesinde. Biri bana böyle bir şeyin olacağını söyleseydi sanırım asla inanmazdım. Ancak şu an gerçekleşmek üzereydi. Ancak daha sonra bizim biraz ilerimizde, girişte içeriye giren kameramanları ve fotoğrafçıları gördüm. Bir an için fotoğraflarımızın çekilmesi fikri hoşuma gittiyse de gerçek yüzüme çarptı. Fotoğraf çekilmemiz riskliydi. Çünkü fotoğraflarımızın internete düşmesi, gazete veya dergilerde boy göstermemiz bizi Londra'dan götürmeye yeterdi bile. Yerimizi bulurlardı. Şansımızı varsa dil okuluna geri kabul edilirdik. Ama yoksa Türkiye'ye dönerdik. Bunu göze alamazdık.
 ''İçeri giremeyiz,'' dedim kızlara doğru dönerek. Burayı İngilizce söylemediğim için Debra anlamadı.