In Another Life

41. Γνωστοί Άγνωστοι

 Alex' POV

Την παρατηρώ να φεύγει χωρίς να κάνω τίποτα για να τη σταματήσω. Δεν ξέρω αν θέλω ή αν πρέπει. Ένα μέρος μου μου λέει να τρέξω από πίσω της, να μη σταματήσω μέχρι να γίνουμε όπως πριν και ένα άλλο έρχεται να μου θυμίσει τον λόγο για τον οποίο βρισκόμαστε σε αυτή τη κατάσταση.

Η Ερμιόνη με τον Στέφανο. Η κοπέλα μου με τον κολλητό μου. Η μάλλον η πρώην κοπέλα μου με τον πρώην κολλητό μου. Ακούγεται τόσο περίεργο, είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια. Αυτοί οι δύο ήταν σαν αδέρφια, κανείς δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσαν να δουν ο ένας τον άλλο ως κάτι περισσότερο. Ούτε καν εκείνοι.

Πέρα από όλα τα όμορφα που δημιουργήθηκαν από τη σχέση μας, γεννήθηκε και μια τόσο δυνατή και αγνή φιλία όσο η δική τους. Με γέμιζε χαρά να βλέπω τον καλύτερό μου φίλο και την κοπέλα μου να τα πηγαίνουν τόσο καλά. Μου έδινε την επιβεβαίωση πως αυτή η σχέση ήταν πολλά παραπάνω από όσα νομίζαμε. Οι δυο τους ταίριαξαν αμέσως. Πολλές φορές τους παρατηρούσα με θαυμασμό για το πόσο αρμονικά και απόλυτα έχουν κουμπώσει μεταξύ τους. Όταν η Ερμιόνη αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα, συνήθως συμβουλευόταν τον Στέφανο. Κατά κάποιο τρόπο είχε πάρει τη θέση του Ίαν στη ζωή της Ερμιόνης. Τουλάχιστον σε θέματα που είχαν να κάνουν με εμένα.

Είναι απίστευτο πώς τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Πριν πέσω αναίσθητος στο πάτωμα του μπάνιου, αυτοί οι δύο ήταν οι σημαντικότεροι άνθρωποι στη ζωή μου. Όταν άνοιξα ξανά τα μάτια μου στο κρεβάτι του νοσοκομείου, αυτό είχε αλλάξει κι ας μην το ήξερα ακόμα. Πριν το συμβάν ήταν αχώριστοι. Τώρα είναι απλώς δύο γνωστοί άγνωστοι.

Όσο και να θέλω να την ακολουθήσω, να την αρπάξω και την φιλήσω μέχρι να μας κοπεί η ανάσα, η εγωιστική πλευρά μου δεν με αφήνει να το κάνω. Ήταν δικό της λάθος, εκείνη το διάλεξε αυτό.

Αλλά στον έρωτα δε χωράει εγωισμός. Δεν υπάρχει λογική ούτε κανόνες. Απλά ρισκάρεις ελπίζοντας ότι θα σε βγάλει κάπου. Κι εγώ ελπίζω ότι θα με βγάλει ακριβώς εκεί. Στο σημείο που θα μας ενώσει ξανά, στην στιγμή που τα χείλη μας θα κουμπώσουν μετά από τόσο καιρό και θα ξαναβρούν αυτό που τους έλειπε.

Ίσως να είναι το μεγαλύτερό μου λάθος, η πιο χαζή απόφαση, ίσως σε δέκα λεπτά από τώρα να το έχω μετανιώσει. Αλλά αξίζει μια προσπάθεια.