In Another Life

37. Επιστροφή στην Πραγματικότητα

Η σιδερένια καρέκλα — που κανείς άλλος πέρα από εμένα δεν κάθεται την τελευταία εβδομάδα — σήμερα μοιάζει πιο άβολη από κάθε άλλη φορά. Η χθεσινή κερδίζει με διαφορά τον τίτλο της χειρότερης νύχτας στο νοσοκομείο. Την ψύχρα έπνιξε ένα σεντόνι υφασμένο από τύψεις και ενοχές. Οι ώρες έμοιαζαν ατελείωτες, κοιτούσα συνέχεια την ώρα, έριχνα ματιές από τα παράθυρα για να δω αν έχει ξημερώσει. Δεν άντεχα να βλέπω τον ουρανό μαύρο και μουντό. Μου θύμιζε ό,τι ένιωθα.

Ο Στέφανος έφυγε, για πρώτη φορά αποφάσισε πως ήθελε να κοιμηθεί στο σπίτι μετά από μία εβδομάδα που κοιμόταν κάθε βράδυ στο νοσοκομείο. Βαθιά μέσα μου ξέρω πως αυτή του η απόφαση οφείλεται στην αμηχανία που υπάρχει ανάμεσά μας πλέον, αλλά προτιμώ να προσποιούμαι πως απλώς χρειάζεται λίγη ξεκούραση, επειδή με βοηθάει να νιώθω καλύτερα.

Ήταν η πρώτη φορά που, τελείως εγωιστικά, ευχόμουν να συνεχίσουμε να μην έχουμε κανένα νέο για την υγεία του Άλεξ ώστε να προλάβω να μαζέψω όση δύναμη και κουράγιο μπορούσα. Προσπαθούσα όλο το βράδυ να βάλω τις σκέψεις μου σε μία σειρά, το μυαλό μου ήταν ένα κουβάρι. Όλο αυτό έμοιαζε τόσο λάθος, επειδή ήταν τόσο λάθος.

Ο Άλεξ θα με μισούσε αν ήξερε. Θα ένιωθε την προδοσία να τον πνιγεί από κάθε πλευρά. Ο καλύτερος του φίλος, ο άνθρωπος που τον έχει στηρίξει στις πιο δύσκολες στιγμές τις ζωής του και η κοπέλα του που δυσκολεύτηκε να της ανοιχτεί για τις πιο κρυφές πτυχές του εαυτού του, τον πρόδωσαν με τον χειρότερο τρόπο.

Ο Στέφανος, ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε εμένα και τον Άλεξ κάθε φορά που τσακωνόμαστε, ο άνθρωπος που θα ανατρέξουμε κάθε φορά που χρειαζόμαστε βοήθεια όσον αφορά την σχέση μας, δεν σεβάστηκε ό,τι παλεύει για να μην χαλάσει τόσο καιρό. Την μόνη διαφυγή του Άλεξ από τους δαίμονές του. Την σχέση του με εμένα.

Εγώ δεν σεβάστηκα ό,τι έχουμε χτίσει, ό,τι έχουμε περάσει, ό,τι έχουμε εμπιστευτεί ο ένας στον άλλο και σε μια στιγμή αδυναμίας δεν κατάφερα να συγκρατήσω τον εαυτό μου από τους πειρασμούς.

Ο Άλεξ έχει κάθε δικαίωμα να γνωρίζει τι συνέβη, ακόμη κι αν ο Στέφανος θέλει να το κρατήσουμε κρυφό. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε μετά από ό,τι έγινε, είναι να του το πούμε...

Διώχνω κατευθείαν αυτές τις σκέψεις όταν βλέπω τον Ίαν στο βάθος του διαδρόμου, να πλησιάζει με ένα τεράστιο χαμόγελο. Αυτό το χαμόγελο θα είναι ή η ελπίδα μου, ή η καταστροφή μου. Ή και τα δύο.