In Another Life

11. Μου Λείπεις

Το φεγγάρι πνιγόταν ανάμεσα στα πυκνά σύννεφα που το σκέπαζαν. Ακριβώς όπως πνιγόμουν κι εγώ στα λόγια του Άλεξ τις τελευταίες τρεις ημέρες.

Τύψεις με κατέκλυζαν από την πρώτη στιγμή. Τύψεις επειδή κατάφερα να τον διώξω με τα λόγια μου. Λόγια που δεν είπα, λόγια που δείλιασα να ξεστομίσω. Αφήνοντάς τον να βγάλει λανθασμένα συμπεράσματα.

Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να παραδεχτείς τα συναισθήματα σου; Γιατί να φοβάσαι τόσο να πεις λίγες λέξεις που αποτελούν την αλήθεια σου; Ήταν μόνο δύο λέξεις. Τόσο απλές, τόσο μικρές. Κι όμως για τον Άλεξ φαίνονταν να έχουν μεγάλο νόημα. Μου λείπεις...

Μουτζουρώνω τις δύο λέξεις που έγραφε μηχανικά το χέρι μου πια, τσαλακώνω το χαρτί και το πετάω μαζί με τα υπόλοιπα.

Είχα νευριάσει τόσο με τον εαυτό μου που τον άφησα να σχηματίσει λάθος άποψη με αποτέλεσμα να φύγει. Είχε ψάξει για να βρει πού μένω, έκανε τόσο δρόμο για εμένα, κατέβαλε τόσο μεγάλη προσπάθεια και το μόνο που κατάφερα ήταν να τον διώξω.

Έσκισα ένα ακόμα χαρτί από το τετράδιο της χημείας και όπως έκανα το τελευταίο τριήμερο, έγραψα "Μου λείπεις". Ύστερα το έσκισα και τα μικροσκοπικά κομμάτια του σκορπίστηκαν στο πάτωμα.

Σαν ο οργανισμός μου να έψαχνε έναν τρόπο να βγάλει από μέσα μου τις δύο λέξεις που θα έπρεπε να έχω πει. Γέμιζα σελίδες ολόκληρες γράφοντας εκατοντάδες φορές τις ίδιες δύο λέξεις, όμως και πάλι για κάποιον λόγο δεν μου φαινόταν αρκετό. Όλα τα χαρτιά κατέληγαν στα σκουπίδια, άλλα τυλιγμένα σε μία μπάλα από χαρτί, άλλα τσαλακωμένα και άλλα σκισμένα σε μικρά κομματάκια. Παρ' όλα αυτά συνέχιζα να το κάνω, ξέροντας πως το μόνο που καταφέρνω είναι να σπαταλάω χαρτί.

Δοκίμαζα διαφορετικές γραμματοσειρές κάθε φορά. Κεφάλαια, πεζά, καλλιγραφικά, έντονα, λεπτά... Έψαχνα πυρετωδώς έναν τρόπο να σταματήσω να σκέφτομαι αυτές τις λέξεις και είχα καταλήξει στο να γράφω χωρίς σταματημό, με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά. Κι ας ήξερα ότι αυτό δεν οδηγούσε πουθενά...

Γιατί μόνο ένας ήταν ο τρόπος να αποβάλλω τις τύψεις και ήταν ο πιο δύσκολος...

Απέφευγα μέχρι και να τον σκεφτώ.

Επέλεγα τον εύκολο για μένα τρόπο, ενώ είχα καταλάβει από την αρχή ότι δεν βοηθούσε πουθενά. Ίσα ίσα το να έχω δεκάδες χαρτιά γεμάτα τύψεις πάνω στο γραφείο μου, το έκανε ακόμα πιο δύσκολο.