In Another Life

16. Τύχη

«Σε πόση ώρα χτυπάει;» ρωτάω βαριεστημένα τον Πάνο ελπίζοντας η απάντηση να είναι κάτι κοντά στο «σε δύο λεπτά» ή ακόμη καλύτερα «σε δύο δευτερόλεπτα». Βγάζει διακριτικά το κινητό του από την τσέπη του παντελονιού του και αφού δει την ώρα, το βάζει γρήγορα πίσω.

Παίρνει μία σοβαρή έκφραση και ενώνει τα χείλη του σε μία ίσια γραμμή. «Σε είκοσι λεπτά».

«Τι;» η ερώτηση ακούστηκε λίγο πιο δυνατά από όσο περίμενα και μερικά παιδιά γύρισαν να μας κοιτάξουν. Ευτυχώς ο καθηγητής έχει πατήσει τα εξήντα και η ακοή του δεν είναι τόσο καλή.

«Τι;» επαναλαμβάνω ψιθυριστά αυτή τη φορά. «Θες να μου πεις ότι τόση ώρα έχουν περάσει μόνο είκοσι πέντε λεπτά;» δυσανασχετώ.

«Και εγώ είχα την αίσθηση πως έχουν περάσει περισσότερα. Λες να πηγαίνει λάθος το κινητό μου;» λέει γεμάτος ελπίδα και κάνει να βγάλει το κινητό του από την τσέπη του.

Κοιτάζω το επιτοίχιο ρολόι στα δεξιά μου και παρατηρώ πως λέει την ίδια ώρα με το κινητό του Πάνου. «Δυστυχώς πηγαίνει σωστά» λέω ξεφυσώντας.

Τα λεπτά περνούσαν βασανιστικά αργά και η φωνή του καθηγητή περνούσε θολή από τα αυτιά μου. Παρατηρούσα συνεχώς τους δείκτες του ρολογιού να κινούνται δεξιόστροφα, ενώ ήλπιζα στο επόμενο ανοιγόκλειμα των ματιών μου να έχουν αλλάξει θέση και να απομένουν πολύ λιγότερα λεπτά για το χτύπημα του κουδουνιού.

Μέσα στην μονότονη ησυχία της τάξης, ένας περίεργος ήχος μου τράβηξε την προσοχή. Στρέφω το κεφάλι μου στο παράθυρο, από όπου προήλθε ο ήχος και προσπαθώ να καταλάβω τι μπορεί να τον προκάλεσε. Γυρίζω μπροστά παραξενευμένη αφού δεν είδα κάτι που θα μπορούσε να προκαλέσει τον ήχο.

«Το άκουσες κι εσύ αυτό, έτσι;»

«Ποιο;»

Πριν προλάβω να απαντήσω, κάτι ακούγεται ξανά και αυτή τη φορά γυρίζω έγκαιρα για να δω μια πέτρα να χτυπάει το παράθυρο.

«Τι στο...» μουρμουρίζει ο Πάνος.

Άλλη μια μικρότερη πέτρα πετάγεται και αυτή τη φορά περνάει μέσα από το ανοιχτό παράθυρο και προσγειώνεται στο θρανίο μου. Αρκετά παιδιά έχουν δει τι συμβαίνει και με κοιτάζουν με περιέργεια.

«Κάποιος σου πετάει πέτρες μάλλον για να βγεις έξω» συμπεραίνει ο διπλανός μου. Αλήθεια; Πώς το κατάλαβες; Σηκώνω το χέρι μου και όταν ο καθηγητής το δει, μου δίνει τον λόγο.