In Another Life

34. Μαύρο Πέπλο

Η ώρα κοντεύει τέσσερις το ξημέρωμα. Ο Γιώργος βρίσκεται αποκοιμησμένος σε μία άβολη, σιδερένια καρέκλα έξω από το δωμάτιο όπου βρίσκεται ο Άλεξ, ενώ Στέφανος βρίσκεται στο καπνιστήριο κοντεύοντας να τελειώσει το δεύτερο πακέτο τσιγάρα για σήμερα.

Δέχομαι ένα μήνυμα από τον Ίαν, ο οποίος αναρωτιέται που βρίσκομαι. Πατάω πάνω στο εικονίδιο, με τρεμάμενα χέρια προσπαθώντας να βρω κάποια καλή απάντηση. Τα χέρια μου μουδιάζουν, τρέμω τόσο πολύ που πατάω λάθος γράμματα. Δεν βρίσκω τα λόγια να απαντήσω στο μήνυμά του, οπότε αποφασίζω να τον πάρω τηλέφωνο για να του εξηγήσω.

«Ερμιόνη! Πού είσαι, όλα καλά; Μόλις μπήκα σπίτι και ανησύχησα που δεν σε βρήκα», αρχίζει να λέει ανήσυχος πριν προλάβω να μιλήσω.

Πώς θα του πω ότι ο Άλεξ πήγε να αυτοκτονήσει;

Αγχώνομαι στην σκέψη. Ο Άλεξ και ο αδελφός μου κάνουν κολλητή παρέα αρκετό καιρό τώρα, οπότε δεν είναι εύκολο να πω στον Ίαν κάτι τέτοιο χωρίς προετοιμασία.

«Ο Άλεξ...», σταματάω, αδυνατώντας να ξεστομίσω την συνέχεια.

«Α, είσαι με τον Άλεξ; Γιατί δεν έστελνες ένα μήνυμα και με άφησες να ανησυχώ;» ρωτάει ανακουφισμένος που "όλα είναι καλά". Μόνο που τίποτα δεν είναι καλά.

Παίρνω μία βαθιά ανάσα. «Όχι, Ίαν». Συγκρατώ ένα δάκρυ. «Ο Άλεξ...» με φωνή που τρέμει αφήνω το δάκρυ να κυλήσει.

«Ο Άλεξ τι;» ρωτάει απλοϊκά, μη μπορώντας να σκεφτεί τι θέλω να του πω. Μα πώς θα μπορούσε άλλωστε να σκεφτεί πως ο Άλεξ έκανε απόπειρα αυτοκτονίας;

«Ε...», δεν βρίσκω το κουράγιο να του ανακοινώσω κάτι τέτοιο. «Έκανε...» σηκώνω το βλέμμα μου στο ταβάνι προσπαθώντας να αποτρέψω το κλάμα που προμηνυόταν από το τσούξιμο των ματιών μου.

«Τι έκανε; Σου έκανε κάτι;», λέει βγάζοντας, για άλλη μια φορά, την υπερπροστατευτική πλευρά του στην επιφάνεια.

Για λίγο δεν απαντάω. Προσπαθώ να αναπνεύσω καταπίνοντας τα ερχόμενα αναφιλητά.

«Ερμιόνη μίλα!» με ταρακουνάει η φωνή του Ιαν, μια χροιά γεμάτη άγχος και αγωνία. Μια φωνή, που ετοιμαζόμουν από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο να την κάνω να μην μπορεί να ακουστεί.

Τρία...δύο...ένα. «Ο Άλεξ έκανε απόπειρα αυτοκτονίας» λέω όσο πιο γρήγορα μπορώ, αφήνοντας τον εαυτό μου ελεύθερο να ξεσπάσει.