In Another Life

35. Οι Υποσχέσεις Είναι τα πιο Γλυκά Ψέματα

Κάθομαι στο ψηλότερο σημείο των κερκίδων, αγνοώντας το φανατισμένο πλήθος που ζητωκραυγάζει για τις δύο ομάδες. Η μυρωδιά του τσιγάρου είναι πιο αποπνικτική από τις άλλες φορές. Ο καπνός με τυλίγει απειλώντας να με πνίξει αργά. Ο ήχος των μηχανών που προετοιμάζονται για την σημερινή κόντρα σε συνδυασμό με τις φωνές των ανθρώπων γύρω μου, φτάνουν στα αυτιά μου εκκωφαντικά κάνοντάς με να εύχομαι να μην βρισκόμουν εδώ.

Με καταβάλει ένα αρνητικό συναίσθημα για τον σημερινό αγώνα χωρίς να γνωρίζω τον λόγο. Παρ' όλα αυτά το αγνοώ, το καταχωνιάζω βαθιά μέσα μου και ψάχνω να βρω τον Άλεξ, ο οποίος θυμάμαι πως είχε ιδιαίτερο άγχος για σήμερα. Όμως δεν μπορώ με τίποτα να θυμηθώ τον λόγο.

Δεν συνηθίζει να αγχώνεται για τους αγώνες, ειδικά όταν ανταγωνίζονται μικρές ομάδες, όπως σήμερα. Αυτό σημαίνει πως ξεχνάω κάτι πολύ σημαντικό...

Εντοπίζω τον Στέφανο και τον Γιώργο λίγα μέτρα πίσω από την γραμμή αφετηρίας, αλλά ο Άλεξ δεν είναι μαζί τους. Κοιτάζω δεξιά, ύστερα αριστερά και ο Άλεξ δεν είναι πουθενά. Σμίγω τα φρύδια μου σε ένα μπερδεμένο συνοφύωμα και συνεχίζω την αναζήτηση. Εξετάζω κάθε γωνιά της αποθήκης, εκατοστό προς εκατοστό, ξανά και ξανά μα ο Άλεξ παραμένει άφαντος. Για μια στιγμή παραξενεύομαι αλλά σκέφτομαι πως ίσως να έρθει αργότερα. Ούτως ή άλλως συνηθίζει να αργεί, οπότε σταματώ να ανησυχώ.

Τα λεπτά περνάνε, τα μάτια μου στέκονται κολλημένα στην είσοδο αναμένοντας καρτερικά την κεντρική πόρτα να ανοίξει. Μα δεν ανοίγει.

Απογοητευμένη σχεδόν, αποστρέφω το βλέμμα μου από εκείνο το σημείο και προς έκπληξή μου βλέπω τον Άλεξ λίγα εκατοστά πίσω από την κόκκινη γραμμή που σημάνει την αφετηρία, να ανεβαίνει στην μηχανή του, πιο σίγουρος από ποτέ και έτοιμος να ξεκινήσει. Μα πώς δεν τον είχα παρατηρήσει τόση ώρα; Ο διαιτητής μετρά αντίστροφα και όταν φτάνει στον τελευταίο αριθμό, σφυρίζει και οι δύο παίκτες αρχίζουν να τρέχουν.

Ο Άλεξ μένει πίσω στην αρχή αλλά καταφέρνει με ευκολία να προσπεράσει τον συμπαίκτη του. Όλα αυτά τα επικίνδυνα κόλπα με σκοπό να περάσει μπροστά, για κάποιο περίεργο λόγο, δεν με αγχώνουν όπως τις άλλες φορές. Του έχω εμπιστοσύνη, ξέρει τι κάνει.

Προχωράει με σταθερή ταχύτητα και από πίσω του ακολουθεί ο συμπαίκτης του. Όλοι στην αποθήκη για λίγο πείθονται πως η νίκη ανήκει στον Άλεξ. Μέχρι και ο ίδιος φαίνεται υπερβολικά σίγουρος. Η ομάδα του πανηγυρίζει, μαζί και οι υποστηρικτές τους, μαζί κι εγώ.