In Another Life

6. Χαμένη Υπόθεση

Alex' POV

Άλλη μια εβδομάδα φτάνει στο τέλος της. Ο κύκλος επαναλαμβάνεται. Σάββατο.

Ο ήλιος δύει, η αναζήτηση αρχίζει.

Ο ουρανός αρχίζει να σκοτεινιάζει και σε λίγα λεπτά έχει πάρει ένα σκούρο μπλε χρώμα. Το φεγγάρι αχνοφαίνεται. Ελάχιστα σύννεφα υπάρχουν και το απαλό αεράκι είναι το μόνο που ακούγεται.

Ο αέρας σβήνει το τσιγάρο που μόλις άναψα. Σημάδι. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο και άσκοπες πράξεις. Την στιγμή που εγώ φυσάω τον καπνό εκείνη μπορεί να με περιμένει.

Περπατάω αποφασισμένος προς την πόρτα και βάζω το χέρι μου στο πόμολο, έτοιμος να την ανοίξω.

«Πού πας; Έχουμε αγώνα σε μισή ώρα» με σταματάει η φωνή του Στέφανου. Γαμώτο, το είχα ξεχάσει τελείως.

«Πήγαινε εσύ. Θα έρθω αργότερα» ενημερώνω ελπίζοντας να μην ρωτήσει κάτι άλλο.

«Εντάξει, μην αργήσεις» λέει και πάω να ανοίξω την πόρτα.

«Περίμενε» με σταματάει ξανά. «Εσύ πού πας;» ρωτάει την ερώτηση που ήλπιζα να αποφύγω.

«Πάω...» προσπαθώ να κερδίσω χρόνο για να σκεφτώ μια καλή δικαιολογία. Δεν μπορώ να του πω ότι πάω να την ψάξω.

«Σε εκείνη πας. Έτσι δεν είναι;»

«Ναι» παραδέχομαι.

«Πήγαινε. Μην ανησυχείς, θα σε καλύψω».

«Ευχαριστώ» λέω πριν ανοίξω την πόρτα.

Περπατάω με γρήγορα βήματα όσο ο αέρας δυναμώνει. Το κρύο είναι αισθητό σήμερα σε αντίθεση με τις προηγούμενες μέρες, οπότε φοράω καλύτερα την ζακέτα μου.

Έντεκα και μισή.

Μισή ώρα για την έναρξη του αγώνα και μισή ώρα από την ώρα έναρξης του πάρτι της προηγούμενης εβδομάδας.

Φτάνω στο μπαρ και κοιτάζω γύρω μου μήπως είναι κάπου εδώ. Αφού σιγουρευτώ πως δεν είναι πουθενά, προχωράω.

Μόλις φτάσω στην είσοδο, στέκομαι για λίγο εκεί κοιτάζοντας εξεταστικά όλο το μέρος. Κοιτάζω κάθε γωνιά, κάθε καρέκλα, κάθε εκατοστό του μαγαζιού ελπίζοντας να βρίσκεται εκεί. Πουθενά. Αρχίζω να απομακρύνομαι από το μπαρ.

Που είσαι;

Ανοίγω το κινητό μου για να ρίξω μια γρήγορη ματιά στην ώρα.