2. Δύο Κόσμοι Συγκρούονται

489 41 9
                                    

Όσο εκείνος πλησιάζει, προσπαθώ να παρατηρήσω τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, όμως το σκοτάδι της νύχτας σε συνδυασμό με την έλλειψη φωτός με δυσκολεύει. Τα χρωματιστά φώτα του μπαρ που πέφτουν πάνω του με βοηθούν να τον διακρίνω καλύτερα.

Ένα ψηλό, γυμνασμένο αγόρι γύρω στα δεκαοκτώ, με καστανά μαλλιά χτενισμένα προς τα πίσω, σκούρα μάτια πλαισιομένα από πυκνές βλεφαρίδες και μεγάλα, καλοσχηματισμένα χείλη. Τα τατουάζ που κοσμούν τα χέρια του δεν περνούν απαρατήρητα, όπως και το κρικάκι που στέκεται στο πλάι της μύτης του. Περπάτημα δυναμικό, το ίδιο και η έκφραση του προσώπου του.

Σταματάει μπροστά μου και γυρίζω πίσω να δω αν υπάρχει κάποιος άλλος.

«Εσένα κοιτάω» διευκρινίζει αφού είδε πως έψαχνα να βρω ποιον κοιτάζει.

«Εμένα;» ρωτάω ξαφνιασμένη. Εμένα;

«Ναι, εσένα» επαναλαμβάνει σταθερά.

Για λίγο μένει σιωπηλός, δίνοντάς μου χρόνο να τον επεξεργαστώ. Κάθε φορά που τον κοιτάζω είναι λες και οι κόσμοι μας συγκρούονται. Λες και μέσα από τα μάτια μου μπορεί να μάθει τα πάντα για εμένα, κι εγώ για εκείνον αντίστοιχα κάνοντας την περιέργειά μου να φουντώνει όλο και περισσότερο με το πέρασμα της ώρας.

«Σε κοιτάζω εδώ και λίγη ώρα και..» σταματάει και κοιτάει το ποτήρι του.

«Και...;» τον ωθώ να συνεχίσει.

«Είδα ότι με κοιτούσες κι εσύ, οπότε για να μην μείνουμε μόνο στις ματιές, ήρθα να γνωριστούμε κιόλας» λέει αλαζονικά ενώ κουνάει το ποτήρι του κυκλικά, ανακατεύοντας έτσι το ποτό του.

«Είσαι καινούριος στην περιοχή; Δεν σε έχω ξαναδεί» τον ρωτάω μπαίνοντας κατευθείαν στο θέμα.

Αφού η Άννα δεν μου έλεγε τίποτα για αυτόν, έπρεπε να μάθω μόνη μου.

«Όχι, αλλά ούτε εγώ σε έχω ξαναδεί».

«Ευκαιρία λοιπόν να γνωριστούμε» λέω και πίνω λίγο από το ποτό μου.

Θεέ μου, ακούγομαι λες και του την πέφτω...

«Γιατί όχι...» αναφωνεί και πίνει και εκείνος λίγο από το δικό του.

«Ας γνωριστούμε λοιπόν. Πες μου κάποια πράγματα για σένα», τον παροτρύνω.

«Τι θες να ξέρεις;» ρωτάει.

«Πες μου το όνομα σου για αρχή».

«Άλεξ» απαντάει. Άλεξ λοιπόν...

«Άλεξ...» επαναλαμβάνω πιο σιγά. «Πολύ συνηθισμένο» λέω πειραχτικά κάνοντάς τον να γελάσει.

In Another LifeWhere stories live. Discover now