In Another Life

30. Μάθημα Ιστορίας

Μπορεί να γίνει απωθητικός, απόμακρος και απότομος. Είναι γνωστός για την επιθετικότητα και την ειρωνεία του, για το πόσο εύκολα μπορεί να μπλεχτεί σε έναν καβγά και για την ανύπαρκτη υπομονή του. Ήξερα ότι μπορεί με το παραμικρό να βγει εκτός ελέγχου, να γίνει αγρίμι. Όλοι με προειδοποίησαν για το πόσο σκληρός μπορεί να γίνει και φυσικά, για τον απέραντο εγωισμό του.

Αλλά κανείς δεν μου μίλησε για την άλλη του πλευρά.

Είναι επαναστάτης. Δυναμικός και πεισματάρης. Ικανός να κάνει τα πάντα για να προστατεύσει τους γύρω του, όποιο κι αν είναι το τίμημα. Είναι ευάλωτος κι ας κρατάει την ευαισθησία του καλά κλειδωμένη μέσα σε ένα γυάλινο κουτί. Εγώ κατάφερα να την δω. Μπορεί να μαλακώσει με ένα άγγιγμα. Έχω δει τα μάγουλά του να κοκκινίζουν, τον έχω ακούσει να μου μιλάει ενώ νομίζει ότι με έχει πάρει ο ύπνος. Τον έχω δει να δαγκώνει τα χείλη του, να μου χαμογελάει γλυκά ύστερα από έναν τσακωμό και να μου φιλάει τα χείλη. Τον έχω πιάσει να σκοτεινιάζει απότομα, έχω δει τα μάτια του να βουρκώνουν κι εκείνος να πανικοβάλλεται, προσπαθώντας να το κρύψει. Είναι μυστήριος. Τόσο μυστήριος που πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν είναι το ίδιο άτομο με αυτό που με χαϊδεύει μέσα στον ύπνο μου.

Αλλά όλα αυτά είναι που τον κάνουν ξεχωριστό. Όλα αυτά είναι ο Άλεξ. Και όλα αυτά τα ανακάλυψα τον τελευταίο μήνα.

Και ήταν πολύ, πολύ πιο ενδιαφέρον να τα ανακαλύπτω μόνη μου.

Και ανυπομονώ για αυτά που θα ανακαλύψω στο μέλλον...

Από την άλλη, εγώ ήμουν ανέκαθεν ανοιχτό βιβλίο για εκείνον. Ήξερε από την αρχή τα βασικά στοιχεία του χαρακτήρα μου και τον τελευταίο μήνα ανακαλύπτει ανεξιχνίαστες πλευρές μου, γωνίες που δεν τόλμησε κανείς να αγγίξει μέχρι τώρα και η τόλμη του τον κάνει ακόμα πιο ελκυστικό. Το σαρδόνιο χαμόγελό του σε κάθε νέα του ανακάλυψη είναι ικανό να με κάνει πιο ευάλωτη από ποτέ.

«Άλεξ», προφέρω το όνομά του, κάνοντάς τον να σηκώσει το βλέμμα του από την οθόνη του κινητού του.

«Τι έγινε; Γιατί έχεις αυτό το παραπονιάρικο ύφος;» ρωτάει χαμογελώντας λοξά και μεταφέρεται πιο κοντά μου.

«Απλώς σκεφτόμουν...», ξεκινάω παίζοντας με την κλωστή που εξέχει από το μαξιλάρι του καναπέ.

«Τι σκεφτόσουν;» με κοιτάζει με απορία.

«Ξέρεις, έχεις πολύ καιρό να μου μιλήσεις για μυθολογία ενώ με φιλάς. Μου έχει λείψει αυτό», εξομολογούμαι ό,τι σκέφτομαι, αποκρύπτοντας βέβαια πως νιώθω ότι με θεωρεί δεδομένη από την στιγμή που έκοψε αυτή την συνήθεια.