In Another Life

33. Εβδομάδα Αγώνων: Φάση Τελευταία

Τρίτη: Δεύτερη ημέρα της Εβδομάδας Αγώνων.

Τέσσερις ομάδες έχουν προκριθεί στην δεύτερη φάση αλλά μόνο δύο από αυτές θα καταφέρουν να συνεχίσουν για την διεκδίκηση της πρώτης θέσης. Ο Άλεξ είχε δηλώσει χαρακτηριστικά: «Εάν κοπούμε στην δεύτερη φάση από δικό μου φταίξιμο, παρατάω τους Αγώνες». Και ήταν απόλυτα σοβαρός.

Όλο το βράδυ στριφογυρνούσα στο κρεβάτι σκεπτόμενη αυτή την φράση και το αρνητικό αντίκτυπο που θα μπορούσε να έχει στην ζωή του Άλεξ και κατ' επέκταση στη ζωή όλης της παρέας.

Αν ο Άλεξ παρατηρήσει τους Αγώνες, η ομάδα θα διαλυθεί. Ο Στέφανος και ο Γιώργος δεν θα δεχτούν με τίποτα να συνεχίσουν ως ομάδα χωρίς τον Άλεξ. Κι ακόμη κι αν δέχονταν, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα ήταν με τίποτα το ίδιο. Ο ρόλος του Άλεξ στην ομάδα είναι καταλυτικός. Λειτουργεί ως συντονιστής, πρώτα του εαυτού του και μετά των υπολοίπων. Χωρίς αυτόν, η ομάδα θα ήταν ελλειπής από όλες τις απόψεις. Ίσως ο Στέφανος και ο Γιώργος να έπρεπε να βρουν νέο μέλος για να καλύψει το κενό που θα δημιουργούσε η απουσία του Άλεξ, αλλά και οι δύο γνωρίζουν πολύ καλά πως ακόμη κι αν βρουν κάποιον για να τον αντικαταστήσει υλικά, δεν θα μπορούσε ποτέ να τον αντικαταστήσει ψυχικά. Ο Άλεξ είναι αναντικατάστατος για όλους μας, πόσο μάλλον για τα παιδιά που τον γνωρίζουν χρόνια και έχουν περάσει μαζί τις πιο δύσκολες καταστάσεις.

Ο ήχος του τηλεφώνου μου με βγάζει από τις σκέψεις μου και μόλις βλέπω πως με καλεί ο Στέφανος, αρχίζω να αγχώνομαι. Έπαθε κάτι ο Άλεξ; Μήπως είναι αγχωμένος ή τον έπιασε πάλι κρίση πανικού;

Σταματάω τις αρνητικές σκέψεις που κάνουν τους παλμούς μου να ανέβουν και απαντάω στην κλήση.

«Όλα καλά;» είναι το πρώτο πράγμα που ρωτάω φανερά αγχωμένη.

«Δεν θα το 'λεγα. Ο Άλεξ...» ξεφυσάει.

«Τι έπαθε ο Άλεξ;», η ανησυχία αυξάνεται κάθε δευτερόλεπτο. «Πες μου τι έγινε», ζητάω πιο ψύχραιμα.

«Τον βρήκα πριν από λίγο στο μπάνιο με ένα ξυραφάκι στο χέρι. Τα χέρια του ήταν γεμάτα σημάδια και έτρεχαν αίμα», Παγώνει το δικό μου αίμα. «Προσπαθούσε να κόψει τις φλέβες του».

Ένα άηχο επιφώνημα ίσα που ακούστηκε. Ήταν ο φόβος και η ανησυχία που με έπνιγαν και με εμπόδιζαν από το να πω το οτιδήποτε. Ήταν το τρέμουλο στα πόδια μου που με απέτρεπε από το να τρέξω κατευθείαν κοντά του. Ήταν η καρδιά μου που, ορκίζομαι πως για ένα δευτερόλεπτο σταμάτησε να χτυπάει.