YALNIZLIĞIN GÖLGESİ (YARI TEXTİNG)

Bölüm 12

 Amy Beck

Olan olaylar karşısında ne yapacağımı bile bilmemek o kadar kötü hissettiriyordu ki. Sanki Her şey bir bir üstüme doğru geliyordu. Kalbimin atış sesleri her yerde yankı buluyordu. Tanrı bilirdi. Lily şuan nerede ve ne gibi şeylerle savaş vermek durumundaydı. Sadece şunu biliyordum ki, Lily'yi sağ salim şekilde bulana kadar içimde kan ağlayan küçüğü susturamayacaktım. Bu akşam hava diğer günlere göre daha fazla karanlıktı. Karanlık bir şeylerin habercisiydi. Bu gece karanlık ormanda bulunmak bir ızdıraptı.

Karanlık orman cehennem kabuslarıyla namını yürütmeye devam ediyordu ve hakkını yememek lazımdı. Her bir yerden yükselen seslerde bu ormanın temeliydi. Etrafta her bir canlının çığlıkları ve daha bir çoğu.

Lily şuan nerede ve ne yapıyordu. Seslerle nasıl bir savaş içerisinde olduğunu kim bilebilirdi ki. Ona ne zaman bu kadar bağlandığımı bile bilmiyordum. Ama bu ormana bir daha hiçbir sevdiğimi feda etmek istemiyordum.

Acaba diye düşünmekten kendimi alamıyordum. Nedensizce böyle bir şey yüzünden olmuş olabilir miydi? Ne zaman karanlık orman veya karanlık ruhlar hakkında sorular sorduğunda geçiştirdiğimiz için böyle şeyler olmuş olabilir miydi?

Karanlık ruhlar çoğunlukla kabus, korku ve acı ile beslenirdi. Burada yaşayan halk zorunda kalmadıkça bu karanlık ormana kimsenin adım atmaması gerektiğini bilirlerdi. Düşüncelerim kara bir delik gibi beni içine çekmeye başlayınca bir ses duymamla, girdaptan son anda kendimi çekip alabilmiştim. Yakında karanlık bir ruh gezintideydi. Daha fazla düşünmemeliydim. Yoksa bu kadar emek bir hiç uğruna yok olabilirdi.

Her şeyden önce Lily'nin başına kötü bir şeyin gelmemiş olmasını ümit etmeliydik. Arka taraftan tekrardan bir çıtırtının duyulmasıyla, herkes atları durdurmuş etrafa bakmaya başlamıştı. Etrafı kontrol ettiğimde birisi olduğuna dair bir iz bile yoktu.

Atın üzerinden inmem ile çalılığı arkasından geldiğine emin olduğum sesin oraya doğru ilerlerken kolumdan birisinin tutmasıyla korkuyla sıçramıştım. Kalp atışlarım bu ani refleksten dolayı hızlanmıştı. "Hey sakin olun Majesteleri, kenara çekilin. Her şeye ilk siz atlarsanız ve maazallah size bir şey olursa çok üzülürüm. O yüzden bu işi uzmanlara bırakın."

Annemin peşimizde getirdiği kralın korumalarından birisiydi. Ahmak herif "Uzmanlara bırak" dediklerini tekrar ettiğimde annemin uyarı dolu bakışları ile denk gelsem de pek umursamamıştım.

Jacob 'un yanına geçtiğimde aynı mavalı burada da dinleyecektim.. "Kız kardeşim sakin ol. Aceleci olmanın nedenini anlıyorum ama her şeyin önüne atlarsan, istenmedik sonuçlar çıkabilir. O yüzden şimdi sakinleş." Her zaman ki gıcık erkek kardeşti. Gözlerimi devirmekten başka bir şey yapamamak daha da sinirlendiriyordu.

"Andre ne varmış?" Annemin konuşmasıyla o herifin adının Andre olduğunu öğrenmiştim. Aman ne büyük bir başarı. Çalılıkları yana yatırmalarıyla içinden kocaman bir sıçanın çıkmasıyla, kısık sesle çığlığı patlatmıştım. Zaten yeterince karanlık ve her yerde koca koca ağaçların boy gösterdiği bir ormandaydık. Bir de iğrenç yaratıklara nasıl katlanabilirdim ki.

"Bir sıçanmış efendim." Annemin derin bir nefes bıraktığını duyduğumda, ona baktım. "Zaman kaybetmeden binin atlara." Her ne kadar burada bir kral korumasının komutanı bulunsa da, eğer orada benim annem varsa emirleri o verirdi. Bende annemin kızıydım. Önüme düşen saçlarımı arkaya savurdum. Pelerinimin eteklerinden tutup atımın sırtına atladım. 

***

Yazar

Atların her adımlarında çıtırdayan otların sesleriyle yol alıyorlardı. Bir süreden sonra herkes ayrı bir tarafa ayrılmışlardı. Lily'yi her bir ağacın altında, hatta deliklerde bile arıyorlardı. Onlar için hazırlanmış tuzaktan habersiz, Lily için uğraş veriyorlardı. Doğa anayla birlik olan karanlık bu gece bu ormanda kan dökeceklerdi. Orman her bir yerde ün salmış olsa da içerisinde ne döndüğünü kimseler bilmiyordu. Bu konu hakkında tonlarca efsane bile vardı.

Zamanında bu ormanın bir ölüm tarafından korunduğuna dair tonlarca rivayetler vardı. Bazıları ölümün tutsak edildiğini bile düşünürdü. Çünkü zamanında kötü olmayan varlıklar bu ormana girse bile burnu kanamadan çıktığına dair tonlarca vardı.

Aslında rivayetlerin bazıları yalan olsa da bazıları gerçekti. Önceden buranın hükümdarı ve koruyucusu Ölümdü. Şuan nerede tutsak edildiğine dair bir bilgi olmasa da, karanlık güçler tarafından ele geçirildiği söyleniyordu. Bunun doğruluğunu veya yanlışlığını kimse bilemezdi. Ölümü birisi kurtarabilirdi. O da Yaşamdı.

Karanlık içinde tutsak edilen hükümdar Yaşam tarafından kurtarılmayı bekliyordu. Burası arafın karanlık yüzüydü. Doğruluk payı olan bir çok efsane yüzünden bir çok kişi bu ormanın yakınından bile geçemeyecek kadar korkarlardı. Neden mi? Bu orman cehennemin yeriydi. Tanrı özel çocukları yaratmıştı ve onların da yaşam merkezi burasıydı. Düzen için yaratıldığını düşünürlerdi. Ayris boyutunda güçlüler ve zayıflar vardı.

Boyutta ki düzeni sağlamakla hükümlülerdi. Cehennem melekleri bir de normal melekler vardı. Cehennem melekleri kötülük yapanlardan sorumluyken diğer melekler ise iyilerle sorumluydu.

Kaderinde kötülüğün izlerini taşıyan her yaratık cehennemin öbür tarafı yani cehennemde yaşardı. Kaderinde iyilik olanlar ise aydınlıkta. Bazı insanların kalbi zift kadar karaydı. İçlerinde toz zerresi kadar az olsa da iyilikte barındırırlardı. Bu yüzden de iyi insanların kalplerinin derinliklerinde kötülük izlerinin taşırdı.

Atları ile yol alan yedi yoldaşında kulağı da aynı sesi işitmişti. Acı ile haykıran bir kızın sesini andırıyordu. Yedi yola ayrılmış olan yoldaşlar aynı yöne gitmek için acele ediyordu. İçlerinde ki ses aynı şeyi tekrar ediyordu. "O ses Lily'yi ait olabilir miydi?"

İlk varan Dahlia Beck olmuştu. Genç bir kız yerde usulca yatıyordu. Kızın yanına gelmesiyle attan inmiş ve kızı sırt üstü yatan bedeninin geriye doğru çevirmesiyle ilk solmuş teni gözüne çarpmıştı. Sonra ise dudaklarını. O Lily White'tı. Zavallı ne kadar çok darp edilmişti ki yüzü bile nasibini almıştı. Yüzü bile tanınmayacak haldeydi. Onun olduğunu kömür karası saçları belli etmişti.

Yaşlı kadının yüreğine bir taş oturmuştu sanki. Genç kızın nabzına gitti ilk eli. Nabzı çok zayıf atıyordu. Acaba diye düşünmeden edemedi. "Lily bu muydu?" ilk sorusunu kalbi yanıtladı. "O" dedi. Gerçekten oydu. Bugün yola düşmüş olmasalardı. Belki de orada tek başına ölecekti. Bu düşünce yaşlı kadının yüreğini dağladı. Nefesi kesik kesikti. Derin bir nefes çekti ilk sonra da verdi. Yaşamak için hala savaş veriyordu. Hala yaşamak için az da olsa zamanı vardı.

Ellerini kalbinin üstüne yerleştirip, şifa sihrini yapmaya başlamıştı. Genç kızın yüzünde ki yaraların bir kısmının uç tarafları ten rengine dönmüştü. Ama daha fazlası yoktu. Anlamıyordu. Nasıl böyle bir şey olabilirdi ki.

Şifa sihrini kime yapsa hepsinde etki gösterirdi. Bir kişi hariç, acaba o da onun gibi miydi. Aklına takılmıştı. Gerçekten ölüm ile yanı güç seviyelerine eşit olabilir miydi? Bir kez başına gelmişti. O da Ölümün ta kendisi William Brave'di.

Genç kızın boynunda bir şey olduğunu fark etmişti. Gördüğü şeyde neydi? Güzeldi. Oldukça güzeldi. Kolyenin tenine değen soğukluğu dikkatini çekmişti. Nasıl olabilirdi ki, kolyenin soğukluğunun nedenini anlamak içi tenine dokundu. Teni normaldi. Soğuktu ama bir kolyeyi bu kadar soğuk tutacak kadar değildi. Bu kolye bir anda nasıl bu kadar soğumuştu. Kolyenin bir anda sıcaklamasıyla yaşlı kadının elini yakmıştı. Anında kolye kızın üstüne düşmüştü.

Kolyeye anlam vermeye çalışırken ardından kızının sesini duydu. "Anne buraya baksan iyi olacak."

Karanlık orman yapacağını en güzel şekilde yerine getirmişti. Bu bir tuzaktı. Tuzak kurulmuştu. Kızı bilerek kendi ellerinde hapsetmemişlerdi. Tanrı bilirdi ya ne kadar garip olaylar döneceğini kimse kestiremezdi. Bu boyut ebedi karanlığa hapsolmayı bekliyordu.

***
Merhaba!
Nasılsınız baylar ve bayanlar? Umarım bölümü beğenirsiniz. Düşünceleriniz yorum ve beğenilerinizi atmayı unutmayın. Herkese iyi günler ya da iyi geceler diliyorum. Hepinize koskocam mutluluklar dilerim. Bölüm hakkında ki düşüncelerinizi yorum ve oy atmayı unutmayın
İyi okumalar!!!

Yayınlanma Tarihi= 21.10.2023