စိတ်ကျေနပ်စရာကောင်းတဲ့အဖြေကြောင့် ဦးအောင်ထိုက်ကခေါင်းကိုအသာညိတ်ရင်း ပိုက်ဆံထည့်ထားသည့်စာအိတ်တစ်အိတ်အား မင်းခန့်ကိုလှမ်းပေး၏။ မင်းခန့်ကလည်းတုံ့ဆိုင်းမရှိ ထိုစာအိတ်ကိုလှမ်းယူသည်။ ထိုအရာက သူ့အတွက်ရသင့်ရထိုက်တဲ့၀ေစုဟုသတ်မှတ်ထားတာမို့ မင်းခန့်ကလက်ခံလိုက်တာဖြစ်သည်။
" ဒါဆို ကျွန်တော့်ကိုပြန်ခွင့်ပြုပါဦး "
" ခဏလေး "
ဦးစစ်ချန်းက မင်းခန့်ကိုလက်ပြကာ သူ့စားပွဲအောက်မှလက်ဆွဲအိတ်တစ်ခုအား မင်းခန့်လက်ထဲထည့်ပေး၏။ ထိုအိတ်ထဲတွင် ဟင်းဘူးအချို့ထည့်ထားတာဖြစ်သည်။
" သားငယ်နဲ့စကားပြောဖူးလား "
" တစ်ခါတစ်လေခွန်းသန့်ဆီကို လာလည်တာတွေ့ပေမယ့် ကျွန်တော်နဲ့တော့စကားမပြောဖူးပါဘူး "
" အခြားသူနဲ့လည်းမထည့်ပေးချင်တာမို့ ဒီဟင်းဘူးတွေဆိုသားငယ်ဆီပို့ပေးလို့ရမလား သားငယ်ကမင်းထက်တော့အသက်ကြီးမယ်ထင်တယ် အပန်းမကြီးရင်ပို့ပေးလို့ရမလား သူ့အမေကိုယ်တိုင်ချက်ပေးထားတာမို့လို့ "
" ကျွန်တော်ဒီကအပြန်ပို့ပေးပါ့မယ် အခြားမှာစရာရှိသေးလား "
" ထွေထွေထူးထူးတော့မဟုတ်ပါဘူး သားငယ်အမေကသူ့သားကိုအရမ်းလွမ်းနေတာမို့ အိမ်ကိုတစ်ခေါက်လောက်ပြန်လာခဲ့ဖို့ပြောပေးစေချင်တယ် နောက်ပြီးအခုထည့်ပေးလိုက်တဲ့ဟင်းတွေကိုလည်း သေချာလေးစားစေချင်တယ် "
" ကျွန်တော်သေချာပြောပေးပါ့မယ် စိတ်ချပါ "
မင်းခန့်ကမြို့တော်၀န်အားနှုတ်ဆက်ကာ ကျောခိုင်းလာခဲ့၏။
" ခဏလေး "
နောက်တစ်ဖန်တားဆီးလိုက်သည့် မြို့တော်၀န်ကြောင့်မင်းခန့်ကချက်ချင်းဆိုသလိုရပ်တုန့်ကာနောက်လှည့်ကြည့်၏။
" အကယ်၍အသံဖိုင်က အဲ့လူလက်ထဲမှာတကယ်မရှိဘူးဆိုရင် တစ်ခါတည်းအပြတ်ရှင်းခဲ့လိုက် "
မြို့တော်၀န်ရဲ့စကားက ရက်စက်လွန်းရာကျသော်လည်း မင်းခန့်ကတစ်ချက်မျက်နှာမပျက်ပေ။ ခေါင်းကိုချက်ချင်းညိတ်ပြကာ ကျောခိုင်းခဲ့၏။ ထိုသို့သောအမိန့်ပေးသံတွေက သူ့အတွက်နားရည်၀သွားပြီဖြစ်သည်။
