23 | jenlisa

39 | gözler

BÖLÜM 39 | GÖZLER

Birkaç saniye sonra geri gelmişti. Yanıma doğru gelip elini kolumun üzerine koydu.

Gözlerini üzerimde gezdirirken, "Aç mısın?" diye sordu.

Ne açlığı? Ben yiyeceğimi yedim az önce zaten. Bir şey demeden kolumu ondan çekip merdivenlere ilerledim. Sakin adımlarla merdivenleri çıktıktan sonra durdum.

Ona dönüp, "Ben Dy'ın yanına gidiyorum, ardından duşa gireceğim." dedim kafamı hafifçe sallayarak.

Tekrar merdivenleri çıkarken arkamdan, "Lisa." diye seslendiğini duydum. Ama durmadım.

...

(1) 1 YIL ÖNCE - Jennie'den

Lisa'nın eve uğramadığı üçüncü gün. Üç gün içinde beni neredeyse hiç aramadı,, çağrılarımı yorgun bir sesle açıp, evinde olduğunu, resim çizdiğini ve yalnız kalmak istediğini söyleyerek yanıtladı.

Dyan'i yeni gönderdiğimiz kreşinden almak için restorandan erken ayrılmak zorunda kalmıştım. Tonla işim varken, tonla müşterim,, tonla yapmam gereken yemek.

Çıkmadan önce Jackson yanıma gelip, elini omzuma koydu ve iyi olup olmadığımı sordu,

"İyiyim." dedim net bir ifadeyle. İyiyim, çünkü iyi olmak zorundayım ben.

Ardından beklemeden çıktım restorandan. Başka insanların, hiç tanımadıklarımın ve bazen en yakınlarımın fark ettiği bir "halsizlik" vardı üzerimde. Bunu görmeyen, bunu bilmeyen, bana bakmayan tek kişi Lisa'ydı. Benden haberi olmayan tek kişi, Lisa.

...

Dy'i kreşten alıp eve geldiğimizde ikimiz de rahat kıyafetler giyip salona inmiştik.

Şömine karşısında oturup, elimdeki kitabı okuyordum. Gerçi pek de okumak denmezdi. Aynı sayfa iki saattir açıktı ve ben okuduğumu algılayamıyordum bile. Çünkü aklım Lisa'da kalmıştı.

Gözlerimi kitaptan çekerek yerde resim çizen kızıma baktım. Normalde mutlu bir şekilde resmini yapardı ama Lisa evde olmayınca böyle oluyordu.

Lisa eve geç geliyor, erken gidiyordu. Hatta bazen hiç gelmiyordu. Çoğu zaman Dy'ı okula bırakırken görüşüyorlardı. Bazense Dy'ı okuldan alıp eve birlikte gelirlerdi. Ama bu aralar eve bile gelmiyordu. Eve gelse bile çalışma odasına çekilip, sadece resim yapıyor, gece de oldukça geç vakitte uyuyordu.

Evde yok gibiydi. Vardı ama sadece vücut olarak. Derler ya, bazen birilerinin etrafta olması gerçekten etrafta olduğu anlamına gelmez diye. Gerçekten de öyleydi. Lisa buradaydı ama aslında yoktu.

Kapı çaldığında düşüncelerimden uzaklaştım. Elimdeki kitabı ve gözlüğümü çıkarıp ortadaki küçük masanın üzerine koydum. Dy da istifini hiç bozmamıştı, çünkü gelenin Lisa olmadığını biliyordu. Son üç gündür eve bile gelmiyordu. Dy da bu yüzden çalan kapılara merak duymuyordu.

Dy'in yanından geçerken küçük bir gülümsemeyle saçlarını karıştırdım. Ben salondan çıkarken o da oflayarak saçlarını düzeltiyordu.

Kapıya yaklaşıp, yavaşça açtım. Karşımda Lisa'yı gördüğümde gözlerim mutluluk ve şaşkınlıkla genişledi.

Kollarımı hemen onun boynuna dolayarak, "Lisa, hoş geldin." dedim.

Benim sıkı sarılmama karşılık olarak o bir elini sakince belime yerleştirdi. Yanağına bir öpücük kondurduğumda bana sadece küçük, sahte bir gülümseme vermişti.