23 | jenlisa

35 | kısa bir ara

BÖLÜM 35 | KISA BİR ARA

GÜNÜMÜZ - Lisa'dan

"Gel bakalım, Lisa."

Zeya'nın davetini duyduğumda aralık kapıdan adımımı attım. Bu sefer ayaktaydı. Masasının yanında durmuş, elindeki birkaç dosya benzeri şeye bakıyordu. Gülümsemeyle ona yaklaştım.

"Yüzündeki hoş gülümsemenin sebebi nedir?" diye sordu kendisi de gülümserken. Ardından her zaman oturduğu koltuğuna geçip bacak bacak üstüne attı.

Kabanımı yavaşça çıkarıp ben de her zamanki yerime, karşısındaki beyaz koltuğa yerleştim. Gülümsememi yüzümden silmeden,

"Özel bir sebebi yok aslında. Kullandırdığın ilaçlar yüzündense bilemem." dedim iki elimi de havaya kaldırarak. Bu dediğime küçük bir kahkaha attı.

"Sıkıldın mı ilaçlardan?" dedi. Kafamı sallarken gülümsememi silmedim.

"Sıkılmadım da, günlük alkol miktarımı oldukça düşük tutmam gerekiyor." dedim dudaklarımı büzerek. Şakaydı elbette, yani bu kısma hiç takılmıyordum.

"Yoksa alkol bağımlılığı tedavisine mi başlamamız gerekiyor?" diye karşılık verdi.

Kısa bir kahkaha da ben attım. Zeya'yla iletişimimiz ve ilişkimiz zamanla daha da rahat ve konforlu bir hâl almıştı ve bu çok iyi hissettiriyordu.

Ama biraz sonra tüm şakayı bitirdiğini gösterircesine yerinde kıpırdandı ve eline defterini aldı.

"Aslında..." diye söze başlayıp birkaç şey karaladı önündeki deftere. Sonra devam etti,

"Benim de sana bu konuda güzel haberlerim vardı." Cümlesi bittiğinde göz teması kurdu. Şaşkınca baktım.

"Nedir?" diye sordum merakla.

Önce gülümsedi, "İlaçlarını yavaş yavaş azaltacağız, Lisa." dedi.

"Ne? Nasıl yani? Hemen mi?" diye sordum ardı ardına.

"Erken mi olduğunu düşünüyorsun?" dedi o da.

"Yani, hayır ama- Olur mu ki?" Aptal gibi görünüyordum ama şaşkındım. Bu artık iyileştiğimin habercisi bir gelişmeydi çünkü.

"Olur tabii, neden olmasın?" dedi gülümseyerek.

Koltuğa rahatça yayılıp bacak bacak üstüne attım ben de. Yüzüme muzip bir ifade takındım.

"Demek iyileştim hah-" dedim böbürlenerek. Abartım onu güldürmüştü.

"Oldukça fazla vakit geçirdik, Lisa. Sen de güzel bir karşılık verdin bu görüşmelere." dedi. Gülümsedim.

Çok kısa bir süre sessiz kaldık. Ben ilaçları artık yavaşça hayatımdan çıkaracağım haberini düşünüp mutlu olurken Zeya tekrar seansta olduğumuzu hatırlatan bir soru sordu,

"Son günlerde Jennie'yle nasılsınız?"

Sorusu derin bir nefes almamı gerektirdi önce. Çünkü gitgide daha karmaşık hâle gelen ilişkimiz hakkında ben de ne düşüneceğimi ya da ne anlatacağımı bilmiyordum.

"Biliyorsun..." dedim. "Geçen gün olan şey-" Öpüşmemiz.

"Ondan sonra birkaç kez daha yakın ve uzak davranışlara devam etti. Bilmiyorum Zeya... Ona biraz zaman ve alan vermem gerektiğini düşündüm."