BÖLÜM 27 | YENİ BİR DÖNEM
Dolu gözlerle baktım ona,
"Beni sevmiyor musun artık?" diye sordum.
Gözlerini gözlerimden ayırmadı. Baktığım yüzü tanımıyordum.
"Sana verecek bir şeyim kalmadı, Lisa." dedi. "Sana daha fazla bir şey verebileceğimi hissetmiyorum. Yapamayacağım."
...
Olduğum yere çakılmıştım. Ne demeli, ne yapmalıyım bilmiyordum. Gözlerimden akan yaşları da durduramıyordum. Biz, nasıl bu hâle gelmiştik? Biz ne zaman böyle olmuştuk? Ben-
Dudaklarımı ıslattım, gözyaşlarımı sildim. O da bu sırada koltuğa oturdu. Donuk gözlerle şömineyi izliyordu. Yavaş adımlarla ona yürüdüm, karşısındaki koltuğa oturdum.
"Seni incittiğimi biliyordum." dedim mırıltıyla.
"Ama bunu, kötü ruh halim yüzünden yaptığımı sanıyordum. Sandım ki ben düzelirsem,,"
Gözyaşlarım konuşmama engel oluyordu.
"Sandım ki ben düzelirsem, her şey düzelir."
Gözlerini şömineden ayırmadı. Birkaç kez ağlamamak için yutkunduğunu gördüm.
"Seni şimdi anladım." dedim yüzüne bakarak. "Ama bu çok geç oldu, değil mi?"
Benden tek istediği anlatmamdı. Ondan yardım almam, onu yanımda istemem,, ona anlatmam olan ne varsa. Ama yapmadım. Ne en başında, ne her şeyin kötüleştiği o zamanlarda, ne de şimdi yeni yeni iyileşmeye başlarken. Ona hiçbir şey anlatmadım.
"Ne söyleyecektin?" diye sordu birden. Anlamamıştım. Yüzünü bana döndü.
"Sergide. O telefon çalmasaydı, ne söyleyecektin?" dedi.
Ellerimi önümde birleştirdim. Söylememek gibi bir düşüncem yoktu tabii ki,, söyleyecektim babamın yaptığını. Ama geç kalma hissi kalbimi parçalara ayırıyordu. Boşuna gibi geliyordu şu an tüm bunlar. Ona her şeyi anlatsam da,, boşuna olacaktı sanki.
"Babam kartlarımı kapattırdı." dedim hızlıca. "Tablolarımı satmamın sebebi buydu. Sana söyleyecektim."
Son cümlemden sonra biraz hüzünlü olan bakışları değişti, kaşlarını çattı. Ne demek istediğimi soruyordu gözleri.
"Sana söylemeye çalıştım." diye açıklama yapmaya başladım. Belki kötü bir yere varacaktı bu söylediğim ama ona anlatma kararını aldığımı da bilmesini istiyordum.
"Geçen gece, tabloları bırakıp eve döndüğümde söyleyecektim." dedim. Hatırlamaya çalıştı.
"Sonra Chloé'den bir mesaj geldiğini gördün ve..." deyip sustu. Sinirlenmişti, bunu gerilen yüz hatlarından anlıyordum.
"Önemi yok." dedim. "Sana haksızlık ettim."
...
Şimdi gece karanlığında evime, yalnızlığıma doğru yürüyorum. Sevdiğim kadının gözlerini görüyorum sanki her yerde. Eskiden çocuksu bir heyecanla aşk dolu bakan gözlerinin yerini hayal kırıklığına bıraktığı o hâli görüyorum.
"Sana verecek bir şeyim kalmadı, Lisa." cümlesi yankılanıyor kulaklarımda, beynimin içinde, tüm duygularımın etrafında.
Sokaklarda ölüm sessizliği var, sanki Ruby beni terk ederken şehri de götürdü arkasından.
أنت تقرأ
23 | jenlisa
قصص الهواةhakim "gereği düşünüldü" deyip tokmağını vurduğu anda salonda tüm sesler kesilmişti. sırasıyla kararını açıkladığında lisa'nın derin bir nefes verdiğini duydum. o salonda, o anda duyduğum tek şey buydu. bu kadar mı bıkmıştı benden? kurtulmak bu kad...
