23 | jenlisa

19 | çaba

Gececilere bölümle geldim ^^
Lisa'nın güncel hâli medya kısmında ^

BÖLÜM 19| ÇABA

GÜNÜMÜZ - Lisa'dan

Sanırım, hayatınızda yaşadığınız bazı zorluklar sizin ona olan bağınızı koparırken o zorluklarla mücadele ederken yalnız olmamak tamamen kaybolup gitmenize engel oluyor.

Geri dönüş yolunu bulabildim mi henüz bilmiyorum. Ama birilerinin hayatla aramdaki ipi sıkıca tutmaya çalıştığını her gördüğümde hem mahçup hem de savunmasız hissederdim. Şimdiyse hüzünlü bir mutluluk yayılıyor bünyeme.

Jisoo'nun benden özür dilemesi, Rosé'nin bir şeyler yapmak için Avustralya'dan ablasını getirmesi ve Ruby'nin asla bitmeyen mücadelesi.

Ruby'i henüz tam anlamıyla kaybetmedim, öyle değil mi? Ona kendimi affettirmek için hâlâ bir şansım olabilir. Umudum bu- Ona dün gece bahsettiğim umut buydu.

Yine de tam anlamıyla iyi hissetmeden ona bir şey belli etmeyecektim. Bir kez daha benimle ilgili hayal kırıklığı yaşatmak istemiyordum ona.

Şimdi herkesten önce uyanmış ve güzel kızımı izlemek için odasına çıkmıştım. Ruby odamızda uyuyordur diye düşünmüştüm ama o da Dy'in yanındaydı.

Dy küçük kollarıyla Ruby'nin gövdesini sararken, Ruby en şefkatli hâliyle Dy'i göğsünde uyutuyordu. Kapıya bir süre yaslanıp onları izledim.

Onlarla birlikte uyumayalı ne çok zaman olmuştu. Şu an içimde yükselip tüm vücudumu ele geçiren yanlarına gitme isteğini bastırmakta zorlanıyordum. Uzaktan izlemekle yetinmeliydim.

Ruby'nin güzel gözlerinin üzerine düşen dağınık saçları, Dy'in küçük homurdanmaları, bir ara kıpırdanıp birbirlerini bilinçsizce öpüp uyumaya devam etmeleri... Hayatımdaki en güzel manzaraydı.

Ve bundan kendimi aylarca nasıl mahrum bıraktığımı düşünüp küfürler savurdum. Tüm bunlardan uzaklaşıp, iyi olacağımı nasıl düşünmüştüm ki? Tüm bu sevgiden, tüm bu şefkatten ve tüm bu güzelliklerden nasıl kaçmayı seçtim?

Aslında biliyorum... Motivasyonum vardı o zamanlar bu kararı almak için. Ruby'nin benden uzaklaşmasından korkmakla başladı, bu güçsüz ve savunmasız hâlimi görüp beni artık istememesinden korkmakla... Daha sonra ona ne kadar zarar verdiğimi gördüm, bu kez de bu yüzden uzaklaştım.

Sanki o zamanlar ne yaparsam yapayım ona kendimi anlatamayacakmışım gibi geliyordu. Ne kadar özür dilersem dileyeyim, asla affedilmeyecekmişim gibi.

Bu yüzden o ne derse "Tamam." dedim. "Peki." dedim "Haklısın." dedim.

Ama ona ne kadar büyük bir yük bıraktığımı şimdi anlıyorum. Hem boşlukta süzülen beni kurtarmaya çalışıyordu hem de bunu tek başına yapmak zorunda bırakmıştım onu. Ona hiç yardımcı olmadım.

Alice'le yaptığımız yarım saatlik konuşmada bile o kadar ferahlamıştım ki. Pişmanlık bünyenizi sardığında size anlayışlı gözlerle bakabilecek birinin olması biraz güç veriyor.

Evet, bunu şimdi Ruby'nin gözlerinde görmemem çok normaldi. Dün gece ilk kez çabalayacağımı söylediğimde hiçbir şey demeden susması, benim hatamdı. Onun benden umudunu kesmesinin sebebi bendim. Çünkü her elini uzattığında ben ona sırtımı dönmüştüm. İnanmayabilirdi, anlıyordum.

Bugün Alice'le bir görüşme yapacağız. Hasta doktor ilişkisinden çok arkadaşça sohbet edeceğimizi söyledi. Ama onun uzman olması beni rahatlatan bir etkendi. Bize çok yakın olmaması da ona kendimi yeniden tanıtmak gibi hissettirecekti bana. Bir şeylere sıfırdan başlamak şimdi istediğim bir şeydi.