Ve o an Azra'nın gözünden bir damla yaş düştü. Acı içinde dönüp yanındaki adama baktı ve sadece onun duya bileceği şekilde
"Üzerimdeki gelinlik değil benim kefenim Mirhan ağa"
Dedi.
Mirhan da aynı şekilde sadece Azra'nın duya bileceği kısık bir se...
*** Her şeyin bir yerde olması. Hiç bir şeyin bir arada olmaması. Hiç bir şeyimi bulamamam benim sorunum olamazdı herhalde. Ben mi istedim dağınık biri olmayı asla! Aksine isterdim ki derli toplu düzenli olmayı. Ama maalesef ki bir türlü başaramıyordum.
Ellerimi belime koyup önümdeki kıyafet yığınına baktım. Çok iyiydi her şeyi derleyip toplayacağıma daha da dagitmistim.
"Yardım etmemi ister misin?" Diye sonra ev arkadaşıma hayır anlamında kafamı salladım.
Tüm elbiselerimi alıp bavuluma tıktım. Evet katlamadan koymuştum.
Bavulu kapatıp fermuarı çekmeye çalıştım. Ama bilin bakalım ne oldu. Başaramadım. Çözüm yolu aradım. Aslında çok kolaydı hepsini çıkarıp düzenli bir şekilde koymak. Ama benim buna zamanım yoktu.
Bavulun üzerine oturup zor bela fermuarını çektim. "Çok alemsin Azra" diyen ev arkadaşıma güldüm. Artık benim manyaklıklarıma alışmıştı galiba.
Bavul işini halledince koşarak banyoya gittim. Uzun yol gideceğim için üzerime rahat bir şeyler giydim.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Tam o sırada telefonum çaldı. Hemen koşar adım gidip açtım. "Efendim annecim" "gülüm ne yapıyorsun" diyince annem gülümsedim.
"Oturuyoruz kızlarla annecim" ilk kez anneme yalan söylüyordum. "İyi iyi" dedi ve durdu annem. "Ne zaman geliyorsun gülüm çok özledik"
Bende onları çok özlemiştim. "Daha bir hafta sonra annecim" dedim.
Bunlar hepsi onlara sürpriz yapmak istediğimdendi. "Peki gülüm öyle olsun. Hayde sen arkadaşlarını bekletme"
Annemin üzülmesi beni üzmüştü ama sonu çok güzel olacaktı. "Tamam annecim. Herkese selam söyle" diyip telefonu kapatım.
"Kızım niye kadına yalan söylüyorsun." Diye ev arkadaşıma baktım. "Sürpriz" dedim.
Ardından vedalaşıp evden çıktım. Bavulumu sürüye sürüye taksi durağına gittim.
Kısa bir süre sonra sonunda otobüse binmiş Urfa'nın yolunu tutmuştum.
Çok özlemiştim ailemi, arkadaşlarımı. Gece Zeynep ablalarla dışarıya çıkmamızı. Urfa'nın sokaklarını, topraklarımızı özlemiştim.
Saatime baktığımda 11 gösteriyordu. Bilerek akşam bileti almıştım. Yola dayanmadığım için uyurum diye düşünmüştüm.
Düşündüğüm gibi de olmuştu. Kulaklığımı takıp gözlerimi kapatığım gibi uyuya kalmıştım.
Gözlerimi açtığımda saat sabahın 06.43 gösteriyordu. Az kalmıştı kasret kaldığım şehire ulaşmaya.
