"ယဇ်ပလ္လင် ထက် အသက်အပ်ပွဲ" [ Completed ]

အပိုင်း ၇

Unicode
(အပိုင်း၇)

တစ်ခုသော မနက်ခင်းတွင် ယဇ်သည် တစ်ယောက်တည်း အချိန်ဖြုန်းလိုသည်မို့ အင်းလျားဘက် လမ်းလျှောက်ထွက်ခဲ့သည်။

ရန်ကုန်မှာနေပေမဲ့ မရောက်ဖြစ်တာကြာပြီမို့ အားလုံးက အသစ်အဆန်းဖြစ်နေသည်။အထူးသဖြင့် ထိုင်ခုံလေးများက ဟိုးတုန်းကလိုမဟုတ်ပဲ သစ်လွင်နေသလို။

ကန်ပေါင်မှ အောက်ဆင်းသော လှေကားထစ်များတွင် ကလေးများ ဆော့ကစားနေသည်ကို မြင်မိတော့ အကြောင်းရင်းမရှိ တဖက်ခြံက ကောင်လေးကို ယဇ် သတိရမိသွားသည်။

ဒီအချိန်ဆို သူဘာလုပ်​နေမလဲ??

အချိန်ကြာကြာ လမ်းလျှောက်ခဲ့သည်ကြောင့် ယဇ် ခြေထောက် ကြွက်သားတို့တောင့်လာခဲ့သည်။ထို့ကြောင့် အနီးရှိ ဆိုင်တဆိုင်တွင် မနက်စာ စားရင်းနားမည်ဟု ကြံရွယ်လိုက်သည်။

waiter လေးအား ထမင်းကြော်တပွဲ မှာလိုက်ပြီး ယဇ် ဂျာနယ်တစောင်ကို ဖတ်နေလိုက်သည်။ချစ်ရသူလေး တည်းဖြတ်ထားသော ဆောင်းပါး တပုဒ်ဆီ အကြည့်ရောက်ခိုက် နောက်ပါးဆီမှ ကြည်လင်အေးမြလှသော ရယ်သံလွင်လွင်လေးကို ကြားလိုက်ရလေသည်။

တကူးတက နားထောင်နေမိတာမဟုတ်ပေမဲ့ နီးကပ်လွန်းသော​ကြောင့် တဖက်ဝိုင်းမှ စကားပြောသံကို အတားအဆီးမရှိကြားနေရသည်။

"ငါ အတန်းမလစ်ဖူးဘူးလေ အဲတော့ဒီခံစားချက်ကို ငါဘယ်သိမှာလဲ.."

"ခုတော့ သိပြီဟုတ်??"

"သိပြီ ဟီး...ပျော်စရာကြီး၊လူတွေလည်းအများကြီး လေလေးတဖြူးဖြူးနဲ့ တအားကောင်းတယ်"

"ငါပြောပါတယ် ၊ နှိုင်းတုသန်းတင့်တဲ့ကွ မကောင်းတာဆို တခုမှမလုပ်ဘူးဟား..! အေး ကောင်းတာဆိုလဲ ရှောင်တယ်ကွာ"

ယဇ် ထိုစကားကြောင့် နှစ်ခြိုက်စွာ ပြုံးမိသွားသည်။တကယ့်ကလေးတွေ ကျောင်းပြေးတာများ အဟုတ်ကြီးမှတ်နေ။

မှာထားတာ ရပြီမို့ ယဇ် ငုံ့စားနေတုန်းနောက်ကျောဆီမှ အလန့်တကြားထအော်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။

"ချာတိတ်"

ထိုခေါ်သံက ပိုပို၏ ဘေးဘက်မှ။