Billionaire's Hardheaded Wife

Chapter 74 Agreement

Galit ako.

Bumuntong hininga siya at lumapit sa akin.

"I know, but please. Give mom a second chance," pagsusumamo niya sa akin.

Hinawakan niya ako sa magkabilaang siko.

Umiwas ako ng tingin. Nagmamatigas ako.

"Please, wife. She's my mother, and I only have her."

Hindi ako nakinig sa kanya. Gusto ko, ako ang masusunod sa aming dalawa.

"Ganoon na lang iyon?! Wala man lang sa'yo ang pagkawala ng anak natin!" Asik ko sa kanya.

"My mom is ill," sabi niya sa malalim na boses at umiwas ng tingin.

Malungkot ang kanyang mga mata niya.

"Sino ba ang mahalaga? Ang anak natin na pinatay niya?! Or, ang nanay mo na mamamatay tao?!" Hamon ko sa kanya.

"Wife," nahihirapan na sabi niya.

"Gusto ko maukulong ang nanay mo! Hindi ako mapapanatag hangga't hindi niya pinagbabayaran ang ginawa niya sa anak natin!" Pagmamatigas ko.

"We already talk about this matter," hirit na naman niya.

Nagmamakaawa ang kanyang mukha. Malungkot din ang kanyang mga mata. Nahihirapan siya sa akin, at sa nanay niya. Nasa gitna namin siya.

Sabi niya ay wala siyang kinakampihan, pero mas nararamdaman ko na kinakampihan niya ang kanyang ina. Hinayaan niya lang mamatay ang anak namin.

"Mahal mo ba talaga ako Kier Fiero?! Bakit sa ganoong bagay hindi mo magawa?! Mas pipiliin mo pa iyung taong pumatay sa anak natin! Anong klasing ama ka?! Siguro kaya kinuha ang anak natin sa atin kasi magiging walang kwentang ama ka!"

Kier was stunned by what I said.

Gumuhit ang sakit sa kanyang mga mata.

Na-realized ko ang mga sinabi ko, pero hindi ko na mababawi ang mga iyon.

"Alright, your wish is my command. I'll send my mom inside the jail," sabi niya sa malalim na boses.

Hindi ako kumibo.

"I love you," sabi niya niya. Lumapit siya sa akin, at hinalikan ako sa noo.

Hindi na din pumapalag sa akin si Kier simula nang mawala ang anak namin. Nagiging kawawa na siya sa aming dalawa.

Para siyang may ginawang malaking kasalanan dahil sa pagiging sunod-sunuran niya sa akin.

"Let's go. The event organizer is waiting for us," aya niya sa akin.

Inilahad niya ang kamay niya sa akin. Labag sa loob ko na tinaggap ko iyon.

Inaasikaso na namin ang para sa kasal namin.

"I'm sorry for making you mad," nakakawaang sabi niya sa akin habang palabas kami ng kwarto.

"I'm sorry, wife," ulit niya.

Naging mapagkumbaba na siya.

"Please, forgive me."

"Wife, forgive me. I don't want us to fight."

"Ang ingay mo! Manahimik ka na muna!" Sigaw ko sa kanya, at nauna na maglakad.

Mukha siyang nabigla sa pagsigaw ko sa kanya.

Pinabayaan ko lang siya at sumakay na sa kotse.

Isang buwan na din nakakatanggap ng masasakit na salita si Ken sa akin. Wala siyang magawa sa akin, at tanging sorry na lang ang sinasabi niya.

Nakita niya ako na nasakay na sa kotse. Wala siyang sinabi at pina-andar na ang sasakyan.

Nang magtama ang tingin namin ay sinamaan ko siya ng tingin. Bumuntong hininga lang siya at nagsimula na mag drive.

Sinusubukan ko na kumbinsihin ang sarili ko na wala siyang kasalanan, at hindi dapat ako magalit sa kanya, pero hindi ko mapigilan. Pinaparamdam niya sa akin na mas mahalaga ang kanyang ina kesa sa akin.

Ginagalit niya ako. Ken never failed to make me mad every day!

Araw-araw akong highblood sa kanya.

Naiinis ako sa pagmumukha niya. Ang pangit niya!

Ngayon ko lang na-realized na hindi naman siya gwapo.

"Wife, don't think to ran away on the day of our wedding."

Napakurap ako sa sinabi niya.

"I know you are mad at me. I request, don't think to run on our wedding day."

Napatingin ako sa kanya, at malungkot pa rin ang kanyang mga mata.

"Bakit mo naman nasabi iyan?"

Inayos ko na ang pakikipag-usap sa kanya.

He licked his lower lip before answering me.

"You're treatment makes me nervous. I'm scared na baka hindi mo ako siputin sa kasal natin. Baka maisipan mo na huwag na lang magpakasal sa akin. Baka ma-realized mo na hindi mo na pala ako mahal, na ayaw mo na sa akin," malungkot na sabi niya. Para na siyang maiiyak.

Nag o-overthink ba siya?

"Hindi ko naman gagawin iyon," sabi ko habang nakatingin sa akin.

Sa daan lang ang tingin niya.

"I know. I trust you," hirit niya.

"Alam mo naman pala. Bakit mo sinabi ang mga iyon? Kung may tiwala ka sa akin ay hindi mo iisipin na tatakas ako!"

Sumulyap siya sa akin, at naawa ako ng makita ko ang reaction niya.

Kawawa na siya sa akin.

"See. I trust you, but what you're saying and reacting scare the fuck off me," kalmadong sabi niya.

"You're always shouting at me. You're being cold and distant to me. Iniiwasan mo din ang mga halik ko sa'yo, at ayaw mo ako katabi matulog. I don't know what I did para maging ganyan ang trato mo sa akin. I agree with what you want - to send my mom to jail, but you're acting cold. You don't want to talk to or be with me. If you're treating me that way because of the loss of our baby, then I'm sorry. I wouldn't get tired of apologizing until you return to your old self. I can endure your treatment, but please, can you show to the day of our wedding?"  Pakiusap niya, at sumulyap sa akin. Ibinalik niya din ang tingin sa daan.

Napatahimik ako.

"Wife?" kinakabahan na tawag niya sa akin.

Ganoon na ba ako ka-harsh sa kanya?

"Ngayon lang ako humiling sa'yo," Kier added.

Nasasaktan na pala siya ng hindi ko alam. Siya naman kasi! Pinapakulo niya ang dugo ko.

"I'm sorry," biglang sabi ko sa kanya.

I'm acting indifferent na pala. Hindi ko malalaman kung hindi niya sinabi sa akin.

"Sorry, hubby."

Ngumiti siya at muling sumulyap sa akin. Masaya na ang kanyang mukha.

"It's okay. I'm sorry too," sabi niya at kinuha niya ang kamay ko. Kier kiss my hand and he looks satisfied.

"Let's not fight again, okay?"

Tumango lang ako kahit niya ako nakikita.

"Sorry, ganoon na pala kita tina-trato."