ငါ့တပည့်တွေ အကုန် ဗီလိန်တွေချည်းပဲ

အခန်း (၁၃၁) ဒုတိယမြောက်တပည့်၏ ရွေးချယ်မှု

ထိုစကားကို ကျူးဟုန်ကုန်းကြားသည့်အချိန်တွင် သူက တုန်ယင်သွားပြီးနောက် မကျေချမ်းသည့် လေသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။

“ရှစ်ရှိုး ဒါတွေအားလုံးက ရှစ်ရှိးရဲ့အကြံဉာဏ်တွေပဲလေ။ ကျွန်တော်က ဘာကြောင့် အပြစ်တင်ခံရ မှာလဲ”

စီးဝူယာ့က အန်းယန်ဖက်ဆီ တည်ငြိမ်စွာကြည့်ပြီးပြောလိုက်လေသည်။

“ကျန့်ယွမ်ရှန်းက မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်းကို အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းစော်ကားခဲ့တယ် ဆိုပေမဲ့ အဲဒီလူက တကယ်တော့ သတ္တိမရှိတဲ့သူပဲ။ သူက သေမှာကို ကြောက်တယ်။ မဟုတ်ရင် မင်းနဲ့ရှစ်စွင်း ပေါ်လာတဲ့အချိန် သူက ကျောက်စိမ်းယဇ်ပလ္လင်ဆီကို ကမန်းကတန်းလာမှာပဲ။ နတ်ဝိညာဉ်ဝဋ်ကြွေးချေနယ်ပယ် သူ့ကျင့်ကြံဆင့်နဲ့ဆိုရင် သူ အဲလိုလုပ်နိုင်တာထက်ပိုတယ်”

“ဒါတောင် ငါက အပြစ်တင်ခံနေရသေးတာ မတရားဘူးလေ”

“သူလိုလူက တွေ့နေကျ စရိုက်ပဲ၊ သူတို့က သန်မာသူကို ကြောက်ပေမဲ့ အားနည်းတာကို ရွေးတယ်"

စီးဝူယာ့ပြောပြီးသည်နှင့် ရထားလုံးပျံက အဝေးသို့ ပျံတက်သွားတော့၏။

ကျူးဟုန်ကုန်းက မျက်မှောင်အနည်းငယ်ကျုံ့သွားသည်။ တနည်းဆိုရလျှင် ကျွမ့်ယွမ်ရှန်းက ကျားတောင်ရိုးဂိုဏ်းကို လွယ်တယ်လို့တွေးနေတာလား။ သူက သေးသည်ထက်သေးသွားကာ ခပ်ဝေးဝေးသို့ရောက်သွားသည့် ရထားလုံးပျံကို အနည်းငယ်အရိုအသေပေးလိုက်၏။

“လမ်းခရီးချောမွေ့ပါစေ ရှစ်ရှိုး” သူ၏ခန္ဓာကိုယ်ကိုပြန်မတ်လိုက်သည်နှင့် နှာခေါင်းရှုံကာ ပြောလိုက်သည်။ “ကျုပ်က လွယ်ကူတဲ့သူမဟုတ်ဘူး"

နှစ်နာရီခန့်ကြာပြီးနောက် ရထားလုံးပျံသည် အန်းယန်နား၌ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆင်းသက်သွားတော့၏။ စီးဝူယာ့က ရထားလုံးပျံထဲမှပေါ်ထွက်လာပြီး မြို့ကိုမော့ကြည့်လိုက်သည်။

စီးဝူယာ့၏လက်အောက်ငယ်သားများထဲမှ တစ်ဦးက လျှောက်လာပြီးပြောလိုက်သည်။

“ဂိုဏ်းချုပ်... ကျွန်တော်တို့တွေ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ရှင်းလင်းပြီးပါပြီ။ ခေါင်းဆောင်ရဲ့လှုပ်ရှားမှု အကြောင်း ဘယ်သူမှဖော်ထုတ်မှာ မဟုတ်ပါဘူး”