ငါ့တပည့်တွေ အကုန် ဗီလိန်တွေချည်းပဲ

အခန်း (၁၀၇) လောင်ပါ့ လူလိမ်

အခန်း (၁၀၇) လောင်ပါ့ လူလိမ်

လုကျိုးက ပိအန်းကိုအချက်ပြလိုက်သည်။ ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်ပြီးကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသော ပိအန်းက ချက်ချင်းပင် အင်မတန်သိမ်မွေ့ကျိုးနွံသွား၏။ သူ၏အစွယ်များကို ရုပ်ကာ ခန္ဓာကိုယ်ကို နှိမ့်ပေးလိုက်သည်။

လုကျိုးက ပိအန်း၏နောက်ကျောပေါ်အလွယ်တကူ ခုန်တက်လိုက်၏။ “ယွမ်အာ”

“လာပါပြီ” ရှောင်ယွမ်အာက သူမသည် စီးတော်ယာဉ်ပေါ်တက်ခွင့်မရှိဟုတွေးနေခဲ့တာပဲဖြစ်သည်။ သူမက ပိအန်းပေါ်အမြန်ခုန်တက်လိုက်၏။

ထိုစဉ် မင်ရှစ်ရင်က ဒဏ္ဍာရီလာစီးတော်ယာဉ် နတ်ခြင်္သေ့ကို သတိရသွားသည်။ သူက မဝံ့မရဲပြောလိုက်တော့၏။ “ရှစ်စွင်း ကျွန်တော်တို့ကကော”

“သူ့ကို မင်းတို့နဲ့အတူခေါ်လာပြီး မင်းတို့ဘာသာပြန်လာခဲ့” လုကျိုးက ထူးမခြားနားပြောလိုက်ပြီး တင်းဖန်ချိုးကို လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်သည်။

“...”

မင်ရှစ်ရင်က သူ့ဆရာ၏အဖြေကြောင့် မှင်သက်နေစဉ် လုကျိုးက ပိအန်းကို ထွက်ခွာရန်အမိန့်ပေး လိုက်ပြီး ပိအန်းက လေထဲသို့ခုန်တက်သွားတော့၏။ သူတို့က မိုးကုတ်စက်ဝိုင်းအတွင်း လေပြင်းတစ်ချက်ပမာ ပျောက်ကွယ်သွားရန် အချိန်သိပ်မကြာလိုက်ပေ။ သူက တစ်ချက်နောက်ကျ သွားပြီးနောက် အရိုအသေပေးကာ ပြန်ပြောလိုက်သည်။ “ဟုတ်ကဲ့ ရှစ်စွင်း။ ကျွန်တော့်ဘာသာ ပြန်လာခဲ့ပါ့မယ်”

တွမ့်မူရှန်းက ခေါင်းခါပြီးနောက်ပြောလိုက်သည်။ “ငါ့ကို မကြည့်နဲ့။ ငါ ငါ့ဘာသာငါပြန်မှာ”

“စန်းရှစ်ရှိုး အဲ့ဒီလို ဆိုလိုတာမဟုတ်ဘူး။ ရှစ်ရှိုးရဲ့ ခွန်အားနဲ့ကျင့်ကြံဆင့်က ကျွန်တော့်ထက် ပိုကောင်းတယ်။ ကျွန်တော့်ထက်ပိုမြန်တာပဲ။ ဒါကြောင့် ဒီလူကို ခေါ်သွားသင့်တယ်။ ဒါဆိုရင် ရှစ်စွင်းအတွက် ကျွန်တော်တို့တွေက ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးဖြစ်တော့မှာ မဟုတ်တော့ဘူး” မင်ရှစ်ရင်က ပြုံးပြီးပြောလိုက်သည်။

တွမ့်မူရှန်းက သူ၏မေးစေ့ကို ပွတ်လျက်ပြောလိုက်၏။

“မင်းပြောတာ အဓိကကျတာပဲ။ ဒီလိုဆိုမှတော့ ငါ့ရဲ့ နယ်ရှင်လှံကို သယ်လာခဲ့”