ငါ့တပည့်တွေ အကုန် ဗီလိန်တွေချည်းပဲ

အခန်း (၅၅) ကျေးဇူးပြုပြီး စိတ်အေးအေးထားပါ

“ဓားနတ်ဆိုး။ ဓားနတ်ဆိုးလား။ ရထားလုံးကို ပစ်ပြီးတော့ မင်းတို့ အသက်အတွက် ပြေးကြတော့”

ဝတ်ရုံနက် ကျင့်ကြံသူကသည် လျှပ်ပြက်သည့်နှယ် အရပ်မျက်နှာအနှံ့ မြန်နိုင်သမျှ မြန်မြန် ထွက်ပြေးကြတော့သည်။ သို့သော် ဓားအလင်းက အနီရောင် အလင်းအဖြစ် မှိန်ဖျော့ဖျော့ လင်းလာသည်။ နှစ်ခု၊ လေးခု၊ ပြီးနောက် ရှစ်ခု ကွဲသွားကာ ကျင့်ကြံသူ တစ်ဦးချင်းဆီသို့ ဝင်ရောက်သွားတော့၏။

ဓားမိုးက ကျင့်ကြံသူ တစ်စုကို အလွယ်တကူ ထိုးဖောက်သွားပြီး ခြောက်သွေ့နေသော ပေါင်းပင်များကို ရိတ်သိမ်းလျက် ဆွေးမြေ့နေသော ချေမွသွားခဲ့သည်။ ဓားသမားက တူညီသည့် အပြုံး ရှိနေသေးဆဲ ဖြစ်ကာ လက်ပိုက်ထား၏။ သူ၏ဓား သူ့ဆီမှ ထွက်သွားပြီးနောက် ကျင့်ကြံသူများကို ကြည့်တာ ရပ်တန့်လိုက်သည်။

“ကျုပ်တောင်းပန်ပါတယ်”

တတိယ အကြိမ် ပြောလိုက်၏။ ထိုသို့ ပြောပြီးနောက် ထိုပုံရိပ်က လှုပ်ရှားသွားပြီး ပျောက်ကွယ်သွားတော့၏။

.....

မိစ္ဆာဝေဟင် မျှော်နန်း၏ မဟာခန်းမဆောင်ထဲတွင်

သူ၏ ဆရာ တစ်စုံတစ်ခုကို တွေးတောနေပုံပေါ်တာကို မြင်သည့် အချိန်၌ မင်ရှစ်ရင်က အရိုအသေ ပေးပြီးနောက် ပြောလိုက်၏။

“ရှစ်စွင်း မိစ္ဆာဘုရားကျောင်းက ကျင့်ကြံသူ တစ်ယောက် နောက်ဆုတ်သွားပါပြီ။ လရောင်စွန်းနန်းတော်က အမျိုးသမီး ကျင့်ကြံသူ တစ်စုကို တပည့်တို့ ဘာလုပ်သင့်လဲ"
သူက သူ့ဆရာ တွေးနေတာကို မသေချာ မရေရာ ဖြစ်နေ၏။

အတိတ်တုန်းက ဆိုလျှင် သူတို့အတွက် အပြစ်ဒဏ်က သေခြင်းတရားသာ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ အကြောင်းမှာ သူတို့၏ ခေါင်းဆောင် ယဲ့ထျန်းရှင်းက ဂိုဏ်းမှ ထွက်ခွာပြီး ဆရာကို သစ္စာဖောက်ခဲ့သောကြောင့် ဖြစ်သည်။

လုကျိုးက သူ၏ မေးခွန်းကို ချက်ချင်းမဖြေဘဲ ရှောင်ယွမ်အာကို လှည့်ကြည်လိုက်သည်။

ထိုမိန်းမငယ်လေးက အပြစ်ကင်းပြီး ရိုးရှင်းသည်။ သို့သော် အန္တရာယ်ရှိသည့် အတွေးများ ပေါ်ထွက်လာတတ်၏။ ထို့ကြောင့် သူသည် သူမကို စမ်းသပ်ချင်လာသည်။