If You Could See Me Now (Completed)

chapter five

Isang malakas na sampal ang natanggap ko pagpasok namin sa bahay. Ano pa nga ba ang aasahan ko? Should I expect na tatanungin nila kung kamusta na ba ako? Kung maayos ba ang pag-aaral ko? Kung hindi ko ba sila namimiss? o kahit kamustahin lang nila ako bilang anak nila.

That's impossible! Para akong naghanap ng formula ng math sa libro ng filipino.

"What is this  Princess Cathy Dianne!? Nilagay mo na naman kami sa kahihiyan! Wala ka na ba talagang matino na gagawin? Estupida! Pag-aaral na lang ang gagawin mo pero hindi mo pa maayos! Gaano ba kaliit ang utak mo at ang simpleng tagalog na salita ay hindi mo maintindihan!?" Sigaw ni mommy.  Ramdam ko ang gigil at inis niya. Mahigpit ang pagkakahawak niya sa balikat ko, bumabaon din ang mahaba niyang kuko roon na nagpapahapdi sa balat ko.

"Godness! Hindi mo ba ginagamit 'yang maliit mong utak at nakipag-away ka pa talaga! Ano sa tingin mo ang iisipin ng dean at ibang tao kapag nalaman nila na ang anak ng respetadong senator ay isang bobo at war freak na nakikipag-away kung kani-kanino? Hindi ikaw ang masisira dahil kami! Kami ang masisira. Ano ang sasabihin sa'kin ng mga amiga ko kapag nalaman nila 'to? Pagtatawanan nila ako!" Pagpapatuloy niya pa.

"Bakit ba kase ika-" I cut her off.

"Sarili niyo na lang ba palagi ang iniisip niyo, Mom? Wala ba talaga kayong pakialam sa akin?" Nanghihinang tanong ko.

"And  what do you expect? Asking you if you're okay, taking care of you and said those cheesy I love you's ! The hell! You're just my daughter and I'm your mom not your —"

"Yes, Mom! Because that's what a mother suppose to do but you did not and that's bullshit! Wala kang kwentang i-" before I could finish those words, her hands landed to my face. Sa sobrang lakas ay tumabingi ang ulo ko pagilid.

"You disrespectful child! How could you saying those shitty words to your own mother?" She said or should I say, she shouted.

"You're not a mother figure to me, not anymore, not eversince I was a child." she slapped me again and I'm getting used to it.

"Pinakain kita, binihisan at ginastusan and you just said that I'm not a mother figure?  Bakit ka pa ba nabuhay? You must be kidding me! Kung hindi ka pinu-" before she could finish her words, daddy cut her off.

"That's enough, Flor! Leave our daughter and let her rest," daddy said at naglakad na papunta sa hagdan.

"Bakit hindi ka na lang lumayas dito?" Mommy asked me like she's asking me kung kumain na ba ako.

"Don't worry, lalayas na ako ngayon din dahil sawang-sawa na ak-" natigil ako sa pagsasalita when daddy's voice dominated the whole living room, Its like a loud thunder.

"I said stop! Leave your daughter, Flor, and go to our room! And no one will leave this house, we're family!" Daddy said with finality to his words before turning his back to us and continue walking to their room.

Sinamaan muna ako ni mommy ng tingin bago niya ako bitawan at sumunod kay daddy. Pagod na pagod ang katawan ko at para bang anytime ay babagsak na ako. Sobrang bigat din ng dibdib ko sa nangyaring sagutan, it's actually my first time na sagutin si mommy. Maybe because I'm exhausted at napuno na sa mga sinasabi niya, I'm at fault too at hindi ko itatanggi 'yun.

Ang pagsagot ng anak sa magulang ay kailanman hindi magiging ayos lang kahit na sabihin pa natin na sumusobra na sila.

Pumasok ako sa room at dumiretso sa bath tub, hinubad lahat ng suot na damit and wear nothing. Nilubog ko ang sarili at guminhawa ng kaunti ang pakiramdam pero ng maalala lahat ng sinabi ni mommy ay bumigat na naman ito.

Bakit ba kailangan ko pang maalala lahat ng pinag-usapan namin? Hindi ba p'wedeng makalimutan ko na agad ito? Mas lalo kung nilubog ang sarili hanggang sa mukha ko na ang tubig at para bang hinihila ako ng dilim. Masaya siguro kung hindi na lang ako mabuhay, sobrang pagod na pagod na ako at gusto ko na lang magpahinga kung saan wala na akong aalalahanin.