Pozory mylą

12. Zmyłka

Czułam panikę. Byłam pewna że mnie rozgryzł a była by to, najgorsza rzecz, jaka by mnie tu spotkała. Bałam się panicznie, nie chciałam aby ktokolwiek dowiedział się o tym że boksuję. Siedział na mnie i mówił coraz więcej. Nie mogłam spojrzeć mu już w oczy. Wiedziałam że zauważył zbyt dużo szczegółów, które sprowadzały się do jednego. W głębi duszy czuję i wiem że boks i te sprawy to nic złego. Przecież każdy może mieć taką pasję . Owszem jest ona również moją pasją od feralnych wydarzeń a najbardziej, panicznie na świecie nie chciałam aby ktoś się dowiedział. Zbyt wiele osób uważa że coś wynika z czegoś a ja zbyt obawiałam się pytań, skąd wzięło się moje zainteresowanie, do sztuk walki. Od dawna miałam dość mówienia kłamstw, z którymi sobie nie radziłam nie chciałam dodatkowo wywołać lawiny niepotrzebnych pytań

-Clary, dlaczego nie chcesz mi powiedzieć tego, czego się domyśliłem ? – spytał chłopak.

 Nie mogłam już dłużej nie patrzeć w inną stronę, nie umiałam ignorować jego spojrzenia. Powoli odwróciłam głowę patrząc w jego czarne oczy, od których emanowała pewność siebie i pewnego rodzaju troska. Otworzyłam usta aby coś powiedzieć, ale nic nie mogło mi przejść przez gardło.

-Aaa- chciałam już coś powiedzieć, gdy drzwi do pokoju się otworzyły.

Obydwoje odwróciliśmy głowy w tamtą stronę. Ujrzałam blond czuprynę swojego przyjaciela. Na początku, na jego twarzy panował grymas zaskoczenia a po chwili zmienił się w złość. Chłopak patrzył prosto w moje oczy, które szkliły się z natłoku emocji i przerażenia. Powoli przeniósł wzrok na Zyana , który stale na mnie siedział. Rzuciłam na niego kątem oka. Emanowała od niego determinacja i złość.

-Co tu się dzieje ? Dlaczego na niej siedzisz!? – warknął mój przyjaciel, upuszczając na ziemię siatkę z zakupami. Powoli ruszył w naszą stronę.

-Właśnie rozmawiałem z Clary. Nie chce mi czegoś powiedzieć, czego jak zauważyłem, bardzo się boi. – powiedział grobowym tonem szatyn, wywiercając dziurę spojrzeniem w zielonookim. –Ale już wiem o co chodzi! – warknął brunet i nim zdążyłam się zorientować puścił mnie i zszedł z łóżka, przycisnął mojego przyjaciela do ściany.

 Leżałam sparaliżowana na łóżku nie wiedząc co się właśnie się stało. Dlaczego on się na niego rzucił. Przecież domyślił się że boksuję , więc dlaczego go szarpie. Szatyn uderzył mojego przyjaciela, który nie pozostał mu dłużny i wymierzył mu cios w szczękę. Oni się pozabijają- pomyślałam. Cholera! Przecież oni się pozabijają- rzuciła mi moja podświadomość. Szarpali się , aż w końcu wylądowali na ziemi okładając się.   Szybko zerwałam się z łóżka.

-Przestańcie! – krzyknęłam ale żaden nie zareagował.

-Jak można uderzyć kobietę?!- warknął Zayn wymierzając cios mojemu przyjacielowi.

Że co ?!! On myśli że Eric mnie bije ! – palnęła moja podświadomość. Poczułam ulgę że jednak Zayn nie wpadł na to że boksuję, mimo tego jednak miałam obawy, bo w pewnym sensie obawiałam się kogoś. Z rozmyślań wyrwał mnie huk, spowodowany zrzuceniem lampki z szafki nocnej przy moim łóżku.

-Nigdy jej nie uderzyłem! - warknął blondyn przewracając szatyna , tak że teraz on okładał go ciosami.

-On mnie nie bije! – krzyknęłam spanikowana. Chciałam ich rozdzielić ale nie było by to najlepszym posunięciem. W końcu sama mogłabym znaleźć się na linii ognia.

Stale nie reagowali na moje nawoływania aby przestali. Wiedziałam że Erick nie odpuści , tym bardziej po tym co zrobił mi Zayn. Do mojej głowy wpadł pewien pomysł aby odciągnąć ich od siebie. Pytaniem pozostało to czy mi się uda.