Collided Souls (TeacherxStudent)

CHAPTER 18

Psych's POV

"Stay." Her electrifying cold voice hastily run down through my spine.

Para akong natuod sa pwesto ko at hindi ko na magawang ihakbang ang mga paa ko.

I started to grip the strap of my bag tightly. My heart is beginning to pound hard as well as my stomach who have its own butterflies.

I cannot understand how can she possibly be cool in this situation while me, I'm struggling in controlling myself.

Naisip kong lingunin s'ya at tanungin kung bakit ako nito gustong manatili pa sa opisina n'ya.

"Bakit po?" I innocently asked her.

Tumingin lamang ito saakin ng mataman, parang inoobserbahan kung ano pa ang gagawin at sasabihin ko.

Binalik ko rin ang mga tinging ipinupukol nito saakin at naglakad papalapit sakan'ya.

Tumigil ako ilang pulgada mula sa kung saan s'ya nakaupo ng hindi inaalis ang tingin ko sa mala abo n'yang mata.

"May kailangan pa po ba kayo saakin?" Muling tanong ko.

"Sit." Napamulagat ako dahil sa sinabi n'ya.

Anong tingin n'ya saakin? Aso? Napakaganda ko namang aso kung gano'n.

Kahit labag sa loob ko ang umupo at manatili sa opisina n'ya, ginawa ko pa rin ang sinabi nito.

"How's your foot?" Huh?

Ilang segundo pa bago ko maiproseso ang tanong n'ya. So, she knows? I thought, hindi n'ya alam dahil umalis nga s'ya noong aksidente kong na twist ang paa ko.

"Did you apply ointment on your foot?" Muling tanong n'ya noong hindi ako sumagot.

Nagulat ako sa tanong n'ya. Parang kahapon lang, eh, may natanggap akong mensahe mula sa 'di kilalang numero na lagyan ko raw ng ointment ang paa ko.

"Po?" Parang tangang tanong ko.

"Are you deaf? I said, did you apply ointment on your foot? Didn't you received my text messages yesterday?" She looks flustered while asking those questions.

Mukhang kanina pa nagtitimpi sa mga kinikilos ko.

"A-ah, okay naman na po ang paa ko." Mahinang sabi ko sakan'ya.

"How can I be so sure, huh?" She looks doubtful sa sinabi ko.

"Maayos ko nama--" Naputol ang sasabihin ko noong makita ko itong tumayo at naglakad papunta sa upuang inookupa ko.

"Let me see your foot." She sternly said and kneel in front of me. What? Is she serious?

"A-ah, M-ma'am, ayos na po tala--" Muli nanamang naputol ang sasabihin ko noong tingnan ako nito ng masama. Tangina.

Napapikit ako ng mariin para pigilan ang sarili ko na 'wag mainis. Pinapaalala ko rin na mahal ko ang taong nasa harapan ko ngayon.

Tanginang pagmamahal naman 'to.

Wala akong nagawa noong kinuha nito ang kanang paa ko at hinubad ang suot kong sapatos.

Hindi naman sa nahihiya ako o ano, malinis naman ang paa ko at hindi mabaho. Pero kasi, she's Professor Alejandro. That's what it feels so big deal to me.

Nakita kong marahan nitong sinusuri ang paa ko kung may namamaga pa ba o kung ano mang sugat.

Dahil sa init ng kamay n'yang nakahawak sa paa ko, para akong kinukuryente at biglang nakaramdam ng init noong mapadako ang tingin ko sa dibdib n'ya.