Keeping The Pressure High (Vital Signs Series)

Chapter 38

"You okay babe?" his brows furrowed.  Inayos nito ang nagkalat na hibla ng buhok ko at inipit sa likod ng tenga.

Pupunasan pa sana niya ang pawis ko sa noo pero mabilis akong umiling at niyakap siya. Na estatwa pa ang lalaki noong una pero ng humagulgol ako ay mabilis niya akong niyakap pabalik.

"Anong nangyari?" tanong niya, may bakas ng pagtataka sa kanyang boses. Hinagod niya ang likod ko ng marahan.

Pumilantig ang puso ko, kahit ilang beses ko pang sabihin sa sarili na hindi ko dapat gawing tahanan si Neo, kahit ilang beses ko pang sabihin na kakalimutan ko na siya at kahit pa itanggi ko sa sarili ang nararamdaman. Uuwi at uuwi pa rin ako sa kanya...

Neo will always be a home for me, he will always be my safe haven...siya yung pahinga ko...siya ang kanlungan ko.

In his arms I know I am safe and loved...at hindi 'ko iyon ipagkakaila na sa sarili.

"I-I'm sorry babe" I snivel as I embrace him and as I feel his warm embrace. Pakiramdam ko ay nabuhay ako ulit, the heaviness in my heart disappear instantly...the feeling of being lost and feeling of being homesick faded.

"Is everything okay babe?" pagtatanong niya ulit.

"I'm home" I murmured. "In your arms" I added. Isiniksik ko ang ulo ko sa kanyang dibdib, his heart was also thumping wildly. I sobbed not because I'm sad... Because I'm happy... happiest when I'm with him.

Natigil ang lalaki sa paghagod ng likod ko, huminga siya ng malalim bago niya hinalikan ang ulo ko.

"Stop crying babe" he said, hiniwalay niya ako sa kanya. I covered my face because I couldn't contain what I felt, nagpatuloy sa pag agos ang mga luha ko. For the past years, we both suffered. Akala ko iniwan niya lang ako ng walang rason, akala ko nagsawa na siya sa akin.

And now here we are...

"B-babe, look at me." he uttered. He tried to removed my hands pero nagmatigas ako, I was crying like a child. Parang batang ninakawan ng pagkain. "Come on babe! I'm here" he held my hands again, he slowly remove my hands covering my face.

He looks blurred to me because of my tears, mapupungay na ang mata ko at pagod na. He gently remove my tears using his thumb finger.

"May problema ba?" sinsero niyang sabi.

"Ba't ka andito sa airport?"

"Hindi pa tapos ang seminar mo ahh!"

"Fergus told me na next week pa matatapos ang seminar niyo. Is everything okay?"

"May problema ba sa Manila?"

Sunod-sunod na sabi ng lalaki, nanatili akong nakatingin sa kanya habang sinasabi niya iyon. Pinagmasdan ko ang itsura niya, how did my man survive those years? He was so thin, nakalbo din siya dahil sa epekto ng gamot... He was alone... Fighting alone... Nawala ang daddy niya at nawala rin ang kapatid niya.

Kung alam ko lang... Sana sumama na ako sa kanya. Sana katabi niya ako sa panahong iyon.

"I- i love you" I whispered. Natigil siya sa pagpupunas ng luha ko, tinitigan niya pa ako ng ilang segundo. Gulat ang nakita 'kong ekspresyon niya sa mukha.

"I love you Calysto" I said with my cracked voice. Tumulo ulit ang luha ko, pero kasabay ng pagtulo 'nun ay ang paglapat ng kanyang labi sa labi ko.