រឿង 💜អ្នកជាបេះដូងរបស់ខ្ញុំ💜[Completed ]

ភាគទី12

កន្លងផុសកន្លះម៉ោង សូប៊ីន ជេហុបនិង យ៉ុងហ្គីដើរមកដល់ផ្ទះដាច់ស្រយោលមួយនៅចំហៀងកោះ ជិតសមុទ្រ ផ្ទះឈើតូចពណ៏សមានផ្ការតូចៗដាំលំអរចងយួរ រីកបញ្ចេញស្រទាប់យ៉ាងស្រស់សោភារគួរអោយចង់គយគន់ ខ្យល់បក់តិចៗ បន្លឺស្នូរកណ្តឹងធ្វើពីសំបកងាវ ខ្យងលឺសូរ តឹង..តឹង ដូចជាតន្ត្រី។

មិនចាំយូរអ្នកទាំងបីចូលទៅយ៉ាងប្រញាប់ដោយស្នាមញញឹម។

<< ណាមជូន ហ្យុង>>

<< សូប៊ីន ជេហុប យ៉ុងហ្គី នេះមកបានយ៉ាងមិចនៀក .../ អូយ ....អោបរឹតពេកហើយអាល្អិត>> ណាមជូនងាកតាមសម្លេងហៅបញ្ចេញថ្ពាល់ខួចក្រឡុក
លាដដៃយ៉ាងធំសម្រាប់សិស្សប្អូនដែលរត់ត្រង់កន្ទុយមកអោបខ្លួន ដោយសេចក្តីភ្ញាក់ផ្អើល។

<< សូប៊ីន បងធ្វើស្អីនិងឆាប់ចុះភ្លាម កុំធ្វើដូចក្មេងអាយុប្រាំឆ្នាំមើល៎>> ជេហ៊ុបនិយាយទាំងហួសចិត្តនឹងស្វាមីខ្លួម

<< ហិក !  នឹកបងណាមពេកនោះអី អូ..ហូស សាច់ដុំបងធំណាស់>> ណាមជូនក្រវីក្បាលអស់សំណើចយ៉ាងខ្លាំង ចំណែកជេហុបវិញហួសចិត្តរកពាក្យថ្លែងមិនចេញ ពេលកាចៗ ពេលស្លូតៗ យូរៗទៅប្តីខ្លួនអែងតាមចរិតអត់ទាន់សោះ។

<< យ៉ាងមិចហើយ  សុខសប្បាយទេណាម បាត់ដំណឹងឡើងយូរ ស្មានថាស្លាប់ហើយតើស៎ >>សម្តីយ៉ុនហ្គីពោលឡើងទាក់ទាញឲអ្នកខាងនោះអត់មិនបានដាក់មួយដៃលេង

<<* ផូស * ក្បាលឯងអាយ៉ុង មាត់
អែងនិងតែឆ្កែដដែល ហឺយ?  ខ្យល់អីបក់ពួកអែងមកទីនេះ>> ដោយក្រឺតនិងពាក្យយ៉ុងហ្គីពេក ណាមជូនឃូសមួយកញ្ញោរជាការហាត់ប្រាណ ហើយនាំពួកគេចូលអង្គុយនិងបង់ក្នុងផ្ទះ ។

<< ចាំបាច់វៃ >> រាងក្រាស់លើកដៃអង្អែលក្បាលធ្វើមុខជូរដាក់គូទសម្លក់ណាមជូនត្មែរ។

<< គឺចេះទេ ពួកយើងតាមរកថេយ៉ុងតែអាឡូវគាត់មានសុវត្តិភាពហើយទើបនាំគ្នាឈៀងមកលេងបងបន្តិចនិងណាកុំអោយខាតជើង យាយចឹងណាបងជីនខ្ញុំមិនឃើញគាត់សោះ>>ជេហុបពោលឡើងងាកឆ្វេងស្តាំរករាងតូចជីន

<< ជីនទៅរកបន្លែពីអ្នកភូមិ បន្តិចទៀតមកហើយចំណែកថេយ៉ុងគេនៅជាមួយយើង>> ណាមជូននិយាយធម្មតាដូចគ្មានអ្វីកើតឡើង ប៉ុន្តែអ្នកស្តាប់មិនមែនធម្មតាទេ