ontvoerd

34*

Stilaan kom ik weer bij kennis. Ik wrijf even door mijn ogen en haal een hand door mijn haar. Ik kijk om me heen en zie een verwaarloosde Tim in de hoek zitten. Hij heeft zijn knieën opgetrokken daarop steunt zijn hoofd en zijn armen houd hij rond zijn hoofd als ondersteuning. Ik zie zijn schouders lichtjes schokken. 'Tim? Alles oké?' Ik stap naar hem toe maar krijg geen reactie. Ik ga voor hem zitten en kijk hem aan. 'Baby?' Hij kijkt me aan met rode ogen, hij heeft gehuild. 'Sorry.' Fluistert hij stil. Ik doe Tims handen aan de kant en duw zijn knieën naar beneden. Ik ga tussen zijn benen zitten en leg zijn handen rond mijn middel. 

'Waar zit je mee?' Vraag ik stil maar net luid genoeg dat hij het wel hoort. Tim legt zijn hoofd op mijn schouder en begint te vertellen. 'Als ik nooit verliefd was geworden, dan zou je hier niet zijn.' zegt hij nog snikkend; 'Als ik hier nooit was geweest dan had ik nooit de liefde van mijn leven gevonden.' Antwoord ik hem. Tim slikt even en legt zijn hand op de mijne. 'Als ik er niet was geweest dan, dan... was jij nooit verkracht geweest.' Ik hoor de pijn en spijt is zijn stem. Ik snap zijn gevoel, en om eerlijk te zijn ben ik wel een tijdje boos geweest. Maar uiteindelijk heeft Tim me toch niet aangeraakt. Het waren Jaden en Nick die me pijn deden en verkrachtten. 'Baby, jij hebt me toch nooit pijn gedaan?' Hij schudt zijn hoofd en er druppelen tranen op mijn shirtje. 

Ik draai me om op Tims schoot zodat ik hem kan aankijken. Ik haal met mijn duimen de tranen weg en ik kijk diep in zijn ogen. Een klein waterachtig lachje verschijnt op Tims gezicht en ik geef hem een kusje op zijn wang. Hij wilt iets zeggen maar ik duw snel mijn lippen op de zijne, zijn lach wordt enkel breder. Het is best wel schattig eigenlijk. We verschieten beiden wanneer we een luide knal horen. 'Tim? Wat was dat?' Hij neemt mijn hand vast en knijpt er in. 'Ik denk dat ze er zijn.' Ik knik en kruip dicht tegen Tim aan. Ik vind het eng dat er zo dadelijk allemaal gewapende mannen in het huis gaan staan. 'Het is oké May, ze komen ons helpen.' zegt Tim alsof hij mijn gedachten leest.

--

Het lijkt wel of het oorlog is, we horen schoten en knallen. Ik ben er bijna helemaal zeker van dat Nick en Jaden ook wapens hebben. Volgens mij zijn het de agenten vs. Nick en Jaden. Ze zijn nu ook al minstens tien minuten aan het schieten zonder ophouden, raken die kogels nooit op? Tim wou even kijken boven maar ik stopte hem, ik vind het niet veilig, we moeten hier blijven. 'Baby? Hoor je dat?' vraag ik. Tim luistert gefocust maar zijn gezicht betrekt. 'Nee?! Wat hoor je?' vraagt Tim verward. 'Niks dat is het juist. Ze waren net meer dan tien minuten aan het schieten en nu horen we niks meer.' Tim trekt me in zijn armen en houdt me stevig vast. 

Plotseling horen we geroep. Meerdere mannen roepen tegen elkaar op maar ik herken geen stemmen. De stemmen komen al snel dichterbij en ik hoor deuren die open geramd worden. Ik kruip zo dicht mogelijk tegen Tim, ik tril helemaal. Hij merkt het en geeft me kleine kusjes op mijn kruin. 'Het komt goed kleintje.' Fluistert hij zacht. Plots komt er een man in een pak binnen gestormd. Hij heeft een groot wapen vast waar ik van schrik. Meteen begint hij tegen Tim te brullen. Een andere trekt me bij Tim vandaan. 'Nee niet doen!' schreeuw ik. De man kijkt me aan met een bedenkelijke blik. Ik loop snel naar Tim en houd hem in mijn armen. 'Hij hoort bij mij.' zeg ik. Eén man loopt daarna weer de kamer uit en de andere blijft bij ons. 'Wat is er allemaal gebeurt?' vraag ik om de stilte te verbreken.